Michał Rożek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Michał Rożek
Ilustracja
Michał Rożek w 2011 roku
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1946
Kraków, Polska

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 2015
Kraków

Miejsce spoczynku

Cmentarz Rakowicki

Zawód, zajęcie

historyk sztuki, historyk

Multimedia w Wikimedia Commons
Cmentarz Rakowicki, Aleja Zasłużonych.
Grób Michała Rożka.

Michał Rożek (ur. 19 sierpnia 1946 w Krakowie[1], zm. 10 czerwca 2015 tamże[2]) – polski historyk sztuki, autor licznych publikacji poświęconych głównie sztuce i historii Krakowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa Rożka, lekarza farmaceuty[1]. Ukończył szkołę powszechną nr 21 im. Władysława Jagiełły[1]. W 1964 roku zdał maturę w II Liceum im. Sobieskiego w Krakowie[1]. W latach licealnych zapisał się do Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa i do Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych[1]. W 1969 ukończył studia z historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim[3]. Uczestniczył też w wykładach z historii[3]. Pod kierunkiem Adama Bochnaka obronił pracę pt. Architektura i urządzenie wnętrz pałacu biskupiego w Krakowie[3].

W 1972 r. obronił pracę doktorską pt. Mecenat kulturalny i artystyczny mieszczaństwa krakowskiego w XVII w. pod kierunkiem Janiny Bieniarzówny[3]. Tytuł doktora nadano mu w styczniu następnego roku[3]. W 1974 został zatrudniony jako starszy asystent w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej[3]. Od 1977 był na tej uczelni adiunktem[3]. Prowadził zajęcia z historii Polski na tle kulturowym, seminarium magisterskie z dziejów sztuki i kultury, wykłady na studiach podyplomowych[4].

W 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na WSP na podstawie rozprawy Katedra Wawelska w XVII w.[5] W tym samym roku został mianowany docentem[5]. W 1991 zakończył pracę na WSP[5] . Równolegle z pracą na uczelni pedagogicznej prowadził też zajęcia na Papieskiej Akademii Teologicznej[5].

Przez wiele lat współpracował z Instytutem Historii oraz Instytutem Sztuki PAN[5]. W latach 1976-1988 współpracował z redakcją Polskiego Słownika Biograficznego, publikując głównie biogramy artystów[5]. W 2009 został powołany do Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa[2]. Od 1974 przez ponad 40 lat zajmował się szkoleniem przewodników po Krakowie[2]. Był ekspertem w programach popularnonaukowych Telewizji Polskiej (Kraków mało znany) i TV Kraków (Sensacje z przeszłości; Tajemnice starego Krakowa)[2].

Mieszkał w Krakowie przy ul. Łobzowskiej. 16 czerwca 2015 został pochowany w Alei Zasłużonych na krakowskich Rakowicach

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był autorem łącznie ponad 1300 publikacji naukowych, popularnonaukowych i prasowych[6]. W 1976 wydał Krakowską katedrę na Wawelu, poprzedzoną wstępem Karola Wojtyły[5]. W 1977 ukazało się pierwsze wydanie wielokrotnie wznawianych Grobów królewskich w Krakowie[5]. W latach 80. do najgłośniejszych jego publikacji książkowych należały te poświęcone Kopcowi Kościuszki, regaliom królewskim i Skałce[5]. Opracowywał teksty do krakowskich albumów Adama Bujaka[7]. W 1986 wspólnie z Janem Kracikiem wydali popularną książkę pt. Hultaje, złoczyńcy i wszetecznice w dawnym Krakowie[7]. Był autorem kilku tomów z serii Dzieje Narodu i Państwa Polskiego[7]. W 1993 ukazał się klasyczny Przewodnik po zabytkach i kulturze Krakowa[7]. W następnych latach wydał m.in. prace o Wicie Stwoszu, Kościele Mariackim czy kościele św. Floriana, wielokrotnie też modyfikował, rozszerzał i poprawiał swoje starsze publikacje przy okazji kolejnych edycji[7]. Swoje artykuły publikował m.in. w „Roczniku Krakowskim”, „Studiach Historycznych” i „Biuletynie Historii Sztuki”. Od 1998 do 2013 współpracował z „Dziennikiem Polskim”, pisząc głównie do sobotnich wydań gazety[2]. Od 1975 do 1982 i następnie od 1992 do 1997 pisał do „Echa Krakowa”[8].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Laureat nagród, m.in. w 1990 otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa, we wrześniu 1995 Nagrodę „Krakowska Książka Miesiąca” (za książkę Wawel i Skałka. Panteony polskie).

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Róg 2019 ↓, s. 657.
  2. ↑ a b c d e Róg 2019 ↓, s. 661.
  3. ↑ a b c d e f g Róg 2019 ↓, s. 658.
  4. ↑ Paweł Stachnik: Profesor od złoczyńców i hultajów. Autor słynnych książek o Krakowie. dziennikpolski24.pl. [dostęp 2019-02-09].
  5. ↑ a b c d e f g h i Róg 2019 ↓, s. 659.
  6. ↑ Róg 2019 ↓, s. 662-674.
  7. ↑ a b c d e Róg 2019 ↓, s. 660.
  8. ↑ Róg 2019 ↓, s. 660-661.
  9. ↑ Zwiedzamy Kraków w trzy dni. [dostęp 2009-07-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rafał Róg, Michał Rożek (1946-2015), „Biuletyn Historii Sztuki”, 81 (4), 2019, s. 657–674, DOI: 10.36744/bhs.634, ISSN 2719-4612 (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Rożek&oldid=69857360”