Michaił Jegorow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Jegorow
Михаил Алексеевич Егоров
Ilustracja
sierżant sierżant
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1923
Jermoszenki k. Smoleńska

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1975
Diemidow

Przebieg służby
Lata służby

1942–1947

Siły zbrojne

partyzantka radziecka
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

Partyzancki Pułk „Trzynastka” (do 1944)
756 Pułk Strzelców 150 DS

Stanowiska

zwiadowca pułku

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (front wschodni):

Późniejsza praca

pracownik kombinatu konserwacji mleka

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Sławy III klasyMedal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Weteran pracy” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)

Michaił Aleksiejewicz Jegorow (ros. Михаи́л Алексе́евич Его́ров; ur. 5 maja 1923 we wsi Jermoszenki w obwodzie smoleńskim, zm. 20 czerwca 1975) – radziecki żołnierz, który wraz z Melitonem Kantarią[1] i Ołeksijem Berestem zawiesił Sztandar Zwycięstwa na dachu Reichstagu 1 maja 1945 roku, tuż po zdobyciu Berlina.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Miał wykształcenie podstawowe, pracował w kołchozie. Wiosną 1942 z obawy przed wywózką na roboty do Rzeszy razem z rodziną uciekł do lasu. 5 maja został przyjęty do oddziału partyzanckiego „Trzynastka” (rozwinięty potem do pułku partyzanckiego), którym dowodził lejtnant Siergiej Griszyn[2][3].

W grudniu 1944 został powołany do służby w regularnych jednostkach Armii Czerwonej. Uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej i berlińskiej jako zwiadowca 756 Pułku Strzelców w składzie 150 Dywizji Strzeleckiej i 3 Armii Uderzeniowej 1 Frontu Białoruskiego. Brał udział w walkach ulicznych w Berlinie, gdzie zawiesił Sztandar Zwycięstwa nad Reichstagiem[4].

Po wojnie kontynuował służbę w armii do 1947. W latach późniejszych ukończył radziecką szkołę partyjną w Smoleńsku. Pracował w kombinacie konserwacji mleka. Otrzymał honorowe obywatelstwo Smoleńska i Berlina (tego drugiego pozbawiony w 1992).

Michaił Jegorow zginął w wieku 52 lat, w wypadku samochodowym. Został pochowany na smoleńskim Skwerze Pamięci Bohaterów. W jego rodzinnym domu otwarto Muzeum Michaiła Jegorowa[5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Związek Radziecki[edytuj | edytuj kod]

Niemcy Wschodnie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Istnieje przypuszczenie, iż zamiast Kantarii sztandar wywieszał Grigorij Bułatow. | Wacław Radziwinowicz, Grisza-Reichstag, któremu zabrali zwycięstwo [online], 9 maja 2009 [dostęp 2015-05-01].
  2. Герой Советского Союза Гришин Сергей Владимирович, [w:] Герои страны [online], www.warheroes.ru [dostęp 2019-05-05] (ros.).
  3. II Wojna na Froncie Wschodnim, odc. 7 "Wojna partyzancka".
  4. Выдержки Из Документов [online], sorokins.chat.ru [dostęp 2019-05-05].
  5. Дом-музей Егорова – Отделы и филиалы музея-заповедника – ОГБУК «Смоленский государственный музей-заповедник» [online], www.smolensk-museum.ru [dostęp 2019-05-05] (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]