Michaił Pietrow (generał)

Michaił Pietrow
Михаи́л Иосифович Петро́в
	generał major wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1898 ; Zołustjeżje, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	10 października 1941 ; Karaczew, Rosyjska FSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1917–1941
Siły zbrojne	Czerwona Gwardia; Armia Czerwona
Jednostki	17 Korpus Zmechanizowany
Główne wojny i bitwy	rewolucja październikowa;; wojna domowa w Rosji;; hiszpańska wojna domowa;; II wojna światowa bitwa białostocko-mińska; bitwa pod Moskwą †;
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michaił Pietrowicz Pietrow (ros. Михаи́л c Петро́в; ur. 3 stycznia^?/15 stycznia 1898 we wsi Zołustieżje w obecnym obwodzie leningradzkim, zm. 10 października 1941 k. Karaczewa w obwodzie orłowskim) – radziecki dowódca wojskowy, generał major wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1937).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skończył 4 klasy, pracował jako ślusarz i kierowca w Piotrogrodzie.

W marcu 1917 został dowódcą oddziału Czerwonej Gwardii, uczestniczył w rewolucji październikowej – szturmie na Pałac Zimowy. W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie domowej, 1923 ukończył wojskową szkołę piechoty w Tambowie, a 1932 kursy doskonalenia kadry dowódczej. Dowodził szkolnym batalionem pancernym 1. Brygady Zmechanizowanej, w latach 1936–1937 uczestniczył jako ochotnik w wojnie domowej w Hiszpanii, dowodząc batalionem czołgów w brygadzie Dmitrija Pawłowa, po powrocie do ZSRR został dowódcą dywizji pancernej. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR I kadencji (od 1937). 17 września 1939 brał udział w aneksji Zachodniej Białorusi, 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała-majora, a w 1941 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa.

Wiosną 1941 został dowódcą 17 Korpusu Zmechanizowanego w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Po ataku Niemiec na ZSRR dowodził 17 KZmech Frontu Zachodniego, z którym od 26 czerwca 1941 uczestniczył w walkach obronnych pod Baranowiczami, Stołpcami i Mińskiem (bitwa białostocko-mińska). Na początku sierpnia 1941 został dowódcą 20 Korpusu Strzelców na kierunku homelskim, a 16 sierpnia 1941 dowódcą 50 Armii w ramach Frontu Briańskiego, która na początku października 1941 znalazła się w okrążeniu w orłowsko-briańskiej operacji obronnej (bitwa pod Moskwą).

7 października 1941 otrzymał rozkaz wyznaczający go dowódcą Frontu Briańskiego w miejsce rannego Andrieja Jeriomienko, jednak podczas wychodzenia z okrążenia został ciężko ranny i zmarł kilka dni później.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (21 czerwca 1937)
Order Lenina (21 czerwca 1937)
Order Czerwonej Gwiazdy
Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1162 (ros.)