Przejdź do zawartości

Michel Jobert

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michel Jobert
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 września 1921
Meknes

Data i miejsce śmierci

25 maja 2002
Paryż

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od kwietnia 1973
do maja 1974

Poprzednik

André Bettencourt

Następca

Jean Sauvagnargues

Minister handlu zagranicznego Francji
Okres

od maja 1981
do marca 1983

Poprzednik

Michel Cointat

Następca

Édith Cresson

Michel Jobert (ur. 11 września 1921 w Meknesie, zm. 25 maja 2002 w Paryżu[1]) – francuski urzędnik państwowy i polityk, sekretarz generalny administracji prezydenckiej oraz minister.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Maroku, ukończył École libre des sciences politiques w Paryżu[1][2][3]. W czasie II wojny światowej dołączył do oddziału spahisów[3]. Brał udział w kampanii włoskiej i lądowaniu w Prowansji[2], został ranny w pobliżu Belfortu[3]. W 1948 został absolwentem École nationale d’administration[1]. Pracował w Trybunale Obrachunkowym (od 1949 jako audytor, od 1953 jako radca, w 1971 uzyskał rangę głównego radcy). Między 1952 a 1956 jako doradca wchodził w skład gabinetów różnych członków rządu. W latach 1956–1958 kierował gabinetem wysokiego komisarza we Francuskiej Afryce Zachodniej, a od 1959 do 1961 stał na czele gabinetu ministra stanu Roberta Lecourta[2].

Był bliskim współpracownikiem Georges’a Pompidou jako zastępca dyrektora (1963–1966) i dyrektor (1966–1968) jego gabinetu w okresie pełnienia funkcji premiera. W latach 1969–1973 w trakcie jego prezydentury zajmował stanowisko sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego. Od 1966 do 1973 kierował też radą dyrektorów agencji rządowej ds. leśnictwa (Office national des forêts)[2]. Od kwietnia 1973 do maja 1974 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych w drugim i trzecim rządzie Pierre’a Messmera[4]. W połowie lat 70. założył centrolewicowe ugrupowanie Mouvement des démocrates. W latach 1974–1984 wydawał miesięcznik „La Lettre de Michel Jobert”[2][5]. Od maja 1981 do marca 1983 był ministrem stanu oraz ministrem handlu zagranicznego w pierwszym i drugim gabinecie Pierre’a Mauroy[4]. Kontynuował później pracę w Trybunale Obrachunkowych[3], w 1990 został adwokatem w ramach paryskiej palestry[2].

Autor publikacji książkowych, m.in. Mémoires d’avenir (1974)[2]. Odznaczony Legią Honorową III klasy[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Michel Jobert [online], munzinger.de [dostęp 2023-05-07] (niem.).
  2. a b c d e f g h Michel Jobert est mort [online], nouvelobs.com, 27 maja 2002 [dostęp 2023-05-07] (fr.).
  3. a b c d Douglas Johnson, Obituary: Michel Jobert [online], theguardian.com, 28 maja 2002 [dostęp 2023-05-07] (ang.).
  4. a b Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République, assemblee-nationale.fr, lipiec 2004 [zarchiwizowane 2021-02-28] (fr.).
  5. Nowy Leksykon PWN, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 725, ISBN 83-01-12490-3.