Mico Asen
|
||||
|
||||
car Bułgarii | ||||
Okres panowania | od 1256 do 1257 |
|||
Poprzednik | Koloman II Asen | |||
Następca | Konstantyn Asen Tich | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | Asenowicze | |||
Żona | Maria (córka Iwana Asena II) | |||
Dzieci | Iwan Keramaria |
Mico Asen (bułg.: Мицо Асен) – car bułgarski w latach 1256 – 1257.
Spis treści
Życie[edytuj | edytuj kod]
Jego pochodzenie nie jest znane, podobnie jak imię. Przekazane przez źródła zdrobnienie Mico może pochodzić od imienia Dymitr[1]. Mico poślubił córkę Iwana Asena II, Marię, co pozwala się domyślać wysokiej pozycji społecznej. Małżeństwo z córką carską w dramatycznych okolicznościach 1256 roku miało stanowić tytuł jego pretensji do tronu Asenowiczów. Imię Asen przyjął, podobnie jak jego następca, po wstąpieniu na tron dla podkreślenia swych związków z dynastią władców Bułgarii[2].
Wydarzeniami, które bezpośrednio doprowadziły do objęcia władzy w państwie przez Mica były niepowodzenia Michała I Asena w wojnie z Cesarstwem Nicejskim i zawarty w Regina (Erkene w Tracji) w drugiej połowie 1256 roku niekorzystny dla Bułgarii traktat pokojowy. Niezadowolenie bojarów doprowadziło do spisku na czele którego stanął Koloman, brat stryjeczny cara i do zamordowania Michała I Asena. Po zabójstwie cara Koloman ogłosił się carem poślubiając wdowę po zamordowanym, córkę Rościsława, bana Maczwy, Marię. Rościsław wystąpił jednak przeciw Kolomanowi II . Nadciągnął na czele swego wojska spod Belgradu pod Tyrnowo. Koloman II zbiegł, a władzę w stolicy przejął Mico. Rościsław nie zdołał opanować Tyrnowa i wraz z córką powrócił do swoich ziem. W drodze powrotnej oderwał od Bułgarii Widyń i tam ogłosił się carem bułgarskim. Koloman II opuszczony przez swych stronników został zamordowany[2].
Związki z dynastią panującą okazały się dla nowego cara niewystarczające w walce o utrzymanie władzy. W 1257 roku bojarzy tyrnowscy poparli Konstantyna Ticha, wielkiego bojara ze Skopje, wnuka po kądzieli króla serbskiego Stefana Nemanji. Mico ustąpił z Tyrnowa opanowując południową Bułgarię, która nie uznała władzy nowego cara. Po długotrwałych walkach Konstantyn Tich wyparł Mica z zajętych terytoriów. Pokonany car schronił się na dworze bizantyńskim. Uciekając do Bizancjum przekazał w ręce cesarza Michała VIII portowe miasta bułgarskie: Messembria i Anchialos[2]. Cesarz przyznał byłemu carowi ziemię w Troadzie[3].
Wydaje się, że Mico żył jeszcze, gdy w 1279 roku przy pomocy ekspedycji bizantynskiej był osadzany na tronie jego syn Iwan Asen III[3].
Związki rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Z żoną Marią Mico miał dwoje dzieci:
- Iwana Asena III cara Bułgarii w latach 1279-1280
- Kermarię, która została wydana za przyszłego cara Jerzego I Tertera[4].
Asen I (panował 1188–1196) |
|||||||||||
Aleksander sewastokrator |
1 Anna (Anisja) |
Iwan Asen II (zm. 1241, panował 1218–1241) |
2 Anna Maria Węgierska |
3 Irena Komnena |
|||||||
1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 3 | |||
Biełosława (?) ∞ Stefan Władysław |
Tamara | Piotr zm. 1237 |
Anna Teodora ∞ sewastokrator Piotr |
||||||||
Koloman II Asen (panował 1256) |
Maria (?) ∞ Teodor Angelos |
Helena ∞ Teodor II Laskarys |
Koloman I Asen (ur. 1235, zm. 1246 panował 1241–1246) |
Maria ∞ Mico Asen (panował 1256–1257) |
Michał I Asen (ur. 1238/1241, zm. 1256 panował 1246–1256) |
||||||
Irena ∞ Konstantyn Tich (panował 1257–1277) |
Iwan Asen III (panował 1279–1280) |
Kermaria ∞ Jerzy I Terter (panował 1280–1292) |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tak proponuje T. Wasilewski (Historia Bułgarii, s. 291)
- ↑ a b c T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 96–97.
- ↑ a b Ch. Cawley: Medieval Lands.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 291.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 291. Ch. Cawley: Medieval Lands.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Charles Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2007.
- Taduesz Wasilewski: Historia Bułgarii. Wrocław: Ossolineum, 1988, s. 95. ISBN 83-04-02466-7.
- David M. Lang: Bułgarzy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983, s. 83. ISBN 83-06-00831-6.
- John V.A. Fine, Jr., The Late Medieval Balkans, Ann Arbor, 1987.
|