Micro (jacht)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Micro
Oznaczenie klasy jachtu
Rok konstrukcji 1977
Kraj pochodzenia  Francja
Typ ożaglowania slup
Grot 12 m²
Fok 6,5 m²
Spinaker 19,6 m²
Całkowite ożaglowanie 18,5 m²
Długość maksymalna 5,50 m
Długość LWK 5,25 m
Szerokość maksymalna 2,45 m
Materiał konstrukcyjny włókno szklane, włókno węglowe
Zanurzenie maksymalne 110 cm
Załoga 3
Micro Proto
Wysokość maksymalna masztu bez ograniczeń m
Masa całkowita 450 kg
Micro Race
Wysokość maksymalna masztu 8,2 m
Masa całkowita 540 kg
Micro Cruiser
Wysokość maksymalna masztu 7,7 m
Masa całkowita 560 kg

Klasa Micro wywodzi się z Francji, gdzie pod koniec lat 70. XX wieku, w kręgach miesięcznika „Beateaux” opracowano założenia nowej klasy jachtów do żeglugi regatowo-turystycznej. Klasa zarejestrowana jest jako międzynarodowa w Międzynarodowej Federacji Żeglarskiej, a od 1999 roku rozgrywane są w niej mistrzostwa świata.

Flota podzielona jest na 3 dywizje: Proto, Racer i Cruiser (nazwy dywizji nie są tłumaczone). Dzięki takiemu podziałowi załogi mogą ścigać się ze sobą, dysponujący podobnym sprzętem, co pozwala uniknąć wyścigu zbrojeń. Klasa nie jest monotypem i w sierpniu 2018 rozróżnione jest łącznie 129[1] różnych konstrukcji lub wariantów.

W czasie regat całą flota startuje razem, stopniowo rozciągając się na całej trasie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Klasa została stworzona w 1977 r. z inicjatywy francuskiego czasopisma "Bateaux"[2], które ustanowiło podstawę pomiarową w celu stworzenia małych i łatwych w transporcie łódek niewymagających pomiarów IOR / CHS (aktualnie IMS / IRC).

Początkowe plany zakładały tylko jedno wydarzenie w roku: "Puchar Micro". Pomysł został oparty na wymiarach istniejących łódek, takich jak Corsaire, dzięki czemu mogła powstać duża flota łodzi z Bénéteau (pierwsze 18), Jeanneau (Microsail), a potem kilku mniejszych producentów stworzyło własne Micro (Challenger, Neptun, Kelt). Stworzono bardzo innowacyjne prototypy (Nuits Blanches, Les Copines). Wkrótce francuski rynek został nasycony małymi łodziami używanymi, z których większość nadal pływa.

Zagraniczni konkurenci wykazali zainteresowanie klasą, bardzo udanym prototypem z Wielkiej Brytanii była "Speculation" (Speculation, Dogs of War, Placebo). Niestety dla klasy konkurenci z Wielkiej Brytanii, Włoch, Szwajcarii nie kontynuowali ścigania się w tej klasie. Zostali oni zastąpieni przez żeglarzy z Europy Wschodniej, a w Polsce i Rosji wyprodukowano wiele Cruiserów.

Po kilku sukcesach na arenie międzynarodowej polscy producenci wyprodukowali łódki dywizji Proto "produkcji" (Kankan, Shanta, Windjammer, Opus, Hot Boat, l’Arte) i odnieśli sukcesy. Wiodącymi krajami są aktualnie Francja, Polska i Rosja.

Jacht L’Arte 3 (proto) konstrukcji Eugeniusza Gintera to obecnie najbardziej rozpowszechniona konstrukcja również za granicą, wygrywająca od 2000 do 2008 r. niemal wszystkie mistrzostwa świata Micro[3].

Od 1999 roku Pucharowi Świata w klasie Micro rozgrywanemu w Gdyni Międzynarodowa Federacja Żeglarska przyznała status Mistrzostw Świata[4]. Na regatach pojawiają się brazylijskie oraz kanadyjskie załogi.

Historia w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Micro w Polsce ma bardzo bogatą, wieloletnią historię. Pierwszym polskim akcentem był start załogi jachtu „Mikron” na Micro Cup w Breście w 1986 roku. Rok później rozegrano już mistrzostwa Polski klasy Micro w Górkach Zachodnich.

Kolejne lata to już właściwe nieustające sukcesy polskich załóg, począwszy od dwóch zwycięstw słynnej „Kumpelki” w Micro Cup w latach 1987 i 1988[5] (skipper Jarosław Kaczorowski), przez triumfy Leona Wróbla[6] i ostanie sukcesy w mistrzostwach świata Stanisława Sawko, braci Przemka i Piotra Tarnackich i Piotra Ogrodnika w Micro Proto czy zwycięstwa Kazimierza Domalewskiego, Andrzeja Czapskiego, Grzegorza Banaszczyka, Piotra Słowika, Marcina Pietrzaka w Micro Cruiser. Z sukcesami na łódkach Micro ścigali się tak znakomici żeglarze jak Piotr Cichocki, Marek Muzykiewicz, Andrzej Skrzat i Szymon Szymik.

Wydarzenia[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata[edytuj | edytuj kod]

Rok Kraj Miejsce Gold medal world centered-2.svg Zwycięzca Silver medal world centered-2.svg 2. miejsce Bronze medal world centered-2.svg 3. miejsce Startujących
1999  Polska Gdynia Polska Stanisław Sawko, Kazimierz Domalewski, Przemysław Tarnacki
2000  Niemcy Warnemünde Polska Przemysław Tarnacki, Michał Szmul, Marcin Ossowski
2001  Francja Maubuisson Polska Stanisław Sawko, Piotr Tarnacki, Jacek Wysocki
2002  Austria Achenkirch Francja Philippe Benaben, Matthieu Loiselet, Rémi Nobileau
2003  Polska Łeba Polska Przemysław Tarnacki, Michał Szmul, Jacek Wysocki
2004  Belgia Nieuwpoort Polska Piotr Tarnacki, Jerzy Chodubski, Łukasz Wosiński
2005  Litwa Usma Polska Piotr Tarnacki, Jerzy Chodubski, Łukasz Wosiński
2006  Francja Mèze Francja Marcel Krauth, Marc Krauth, Fabrice Beigneux
2007  Niemcy Warnemünde Polska Piotr Tarnacki, Jerzy Chodubski, Bohdan Goralski Rosja Eugeniy Nikiforov[7]
2008  Polska Sopot Polska Piotr Tarnacki, Jerzy Chodubski, Bohdan Góralski
2009[8]  Rosja Moskwa Rosja Evgeniy Neugodnikov, Andrew Bill, Alexandr Ekimov Rosja Eugeniy Nikiforov[7], Dmitry Lukyanov, Pavel Brednev Rosja Sergey Musikhin, Kirill Luzin, Yury Popov 72
2010[9]  Francja Quiberon Rosja Andrew Bill, Maxim Taranov, Mikhail Tekuchev Polska Piotr Tarnacki Rosja Maxim Kuzmin 65
2011  Litwa Usma Polska Piotr Tarnacki, Rafał Becker, Krzysztof Mongird
2012  Austria Traunsee Polska Piotr Ogrodnik, Grzegorz Banaszczyk, Paweł Choroba
2013  Polska Gdynia Polska Piotr Tarnacki, Rafał Becker, Krzysztof Mongird
2014[10]  Niemcy Berlin Polska Piotr Ogrodnik, Piotr Petryla, Grzegorz Banaczyk Rosja Gennadiy Svistunow, Grigorii Mikhalev, Igor Kornalevsiky Polska Piotr Tarnacki, Jakub Pawluk, Krzysztof Mongrid
2015[11]  Białoruś Brześć Polska Piotr Ogrodnik, Grzegorz Banaszczyk, Piotr Petryla Rosja Gennady Svistunov, Grigorii Mikhalev, Igor Kornalevskiy Polska Piotr Tarnacki, Marcin Celmerowski, Rafal Becker 63
2016  Rosja Jezioro Pskowskie Rosja Igor Lipen, Maxim Taranov[12]
2017[13][14]  Francja Annecy Polska Piotr Tarnacki, Grzegorz Banaszczyk, Bartosz Makala Polska Piotr Ogrodnik, Tomasz Brzozowski, Paweł Choroba Francja Maxime Brunel, Lionel Tissot, Lucas Tissot 68
2018[15][16]  Polska Świnoujście Polska Piotr Tarnacki Polska Rafał Sawicki Rosja Vladimir Bazhenov 25

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Document 4 – List of Micros (ang.). IMCCA. [dostęp 2018-08-03].
  2. ↑ History (ang.). IMCCA. [dostęp 2018-08-02].
  3. ↑ „Żagle”, luty 2011, s. 30 [dostęp 2019-03-12].
  4. ↑ Klasa zostaje uznana przez ISAF. Micro Class Polska. [dostęp 2018-08-08].
  5. ↑ Jarek Kaczorowski wygrywa Micro Cup. Micro Class Polska. [dostęp 2018-08-08].
  6. ↑ Leon Wróbel zwyciężył w Micro CUP. Micro Class Polska. [dostęp 2018-08-08].
  7. ↑ a b Sailor Biography : Eugeniy Nikiforov, World Sailing [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  8. ↑ Micro Cup - Micro World Championship 2009, World Sailing [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  9. ↑ 2010 Micro Class World Championship, World Sailing [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  10. ↑ Results 2014 – 38th Micro Cup, Micro World Championship 2014 – Berlin [dostęp 2018-08-08] (ang.).
  11. ↑ Results, Micro Cup 2015 Brest [dostęp 2018-08-08] (ang.).
  12. ↑ Micro World Cup 2016, Activcentre, 29 czerwca 2016 [dostęp 2018-08-14] (ang.).
  13. ↑ Micro World Championship 2017, IMCCA, 18 sierpnia 2017 [dostęp 2018-08-08] (fr.).
  14. ↑ Polacy mistrzami świata w klasie Micro, zagle.se.pl, 25 sierpnia 2017 [dostęp 2018-08-14].
  15. ↑ Piotr Tarnacki Mistrzem Świata!, Świnoujście [dostęp 2018-08-20].
  16. ↑ Mistrzostwa Świata Micro, Festiwal Żagli Świnoujście [dostęp 2018-08-20].

Zewnętrzne odnośniki[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Micro_(jacht)&oldid=56141827”