Microweisea misella

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Microweisea misella
(LeConte, 1878)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

Cucujiformia

Nadrodzina

biedronki

Rodzina

biedronkowate

Podrodzina

Microweiseinae

Plemię

Microweiseini

Rodzaj

Microweisea

Gatunek

Microweisea misella

Synonimy
  • Pentilia misella LeConte, 1878
  • Smilia misella (LeConte, 1878)
  • Epismilia misella (LeConte, 1878)

Microweisea misellagatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych i podrodziny Microweiseinae.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1878 roku przez Johna Lawrence’a LeConte’a na łamach „Proceedings of the American Philosophical Society” pod nazwą Pentilia misella[1]. Jako miejsce typowe wskazano Waszyngton w Stanach Zjednoczonych[1][2]. W 1892 roku Julius Weise wprowadził rodzaj Smilia[3], do którego przeniósł go w 1895 roku George Henry Horn[4]. Nazwa rodzajowa Smilia okazała się jednak być młodszym homonimem nazwy wprowadzonej w 1833 roku przez Ernsta Friedrich Germara. W związku z tym Theodore D.A. Cockerell zastąpił ją w 1900 roku nazwą Epismilia[5]. Ta również okazała się być młodszym homonimem, tym razem nazwy wprowadzonej w 1861 roku przez Louisa E.G. de Fromentela dla rodzaju jamochłonów. W związku z tym w 1903 roku Cockerell zastąpił ją nazwą Microweisea i stąd obecna kombinacja[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Chrząszcze o podługowato-owalnym, wyraźnie wysklepionym ciele[7] długości od 0,98 do 1,45 mm i szerokości od 0,7 do 1,05 mm. Wierzch ciała jest nagi. Całe ciało ubarwione jest jednolicie, ciemnobrązowe do smoliście czarnego. Powierzchnia przedplecza jest lekko błyszcząca, w przeciwieństwie do podobnej M. minuta wyraźnie punktowana[2]. Kształt tarczki jest trójkątny. Smukłe odnóża kończą się trójczłonowymi stopami o niezmodyfikowanych pazurkach. Samiec ma silnie niesymetryczne paramery, długi i przekręcony płat środkowy fallobazy oraz prącie o wyraźnie wyodrębnionej kapsule nasadowej. Samica ma spermatekę w kształcie bulwy z wydłużonym szczytem oraz zaopatrzoną w długie, rurkowate infundibulum torebkę kopulacyjną[7].

Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]

Owad nearktyczny, najszerzej rozsiedlony przedstawiciel rodzaju. W Kanadzie znany jest z południowych rejonów Kolumbii Brytyjskiej, Alberty, Saskatchewan, Manitoby, Ontario, Quebecu i Nowego Brunszwiku. W Stanach Zjednoczonych zamieszkuje Waszyngton, Oregon, Idaho, północną Kalifornię, północną Nevadę, Montanę, Wyoming, północ Utah, Kolorado, północny Nowy Meksyk, Dakotę Północną, Dakotę Południową, Nebraskę, Kansas, Oklahomę, północny i wschodni Teksas, Minnesotę, Iowę, Missouri, Arkansas, Luizjanę, Wisconsin, Michigan, Illinois, Indianę, Ohio, Kentucky, Tennessee, Missisipi, Alabamę, Maine, Vermont, New Hampshire, Nowy Jork, Massachusetts, Connecticut, Rhode Island, Pensylwanię, New Jersey, Delaware, Maryland, Dystrykt Kolumbii, Wirginię Zachodnią, Wirginię, Karolinę Północną, Karolinę Południową, Georgię i północną Florydę. Podawany ponadto z Meksyku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b J.L. LeConte, Additional descriptions of new species, [w:] E.A. Schwarz, The Coleoptera of Florida, „Proceedings of the American Philosophical Society”, 17, 1878, s. 373–434.
  2. a b c Robert D. Gordon. The Coccinellidae (Coleoptera) of America North of Mexico. „Journal of the New York Entomological Society”. 93 (1), s. 1-912, 1985. New York Entomological Society. 
  3. J. Weise. Neue Coccinelliden. „Deutsche Entomologische Zeitschrift”. 1891, s. 282–288, 1892. 
  4. George H. Horn. Studies in Coccinellidae. „Transactions of the American Entomological Society”. 22 (2), s. 81–114, 1895. 
  5. T.D.A. Cockerell. Coccinellidae in Arizona. „Science-Gossip”. 7, s. 177, 1900. 
  6. T.D.A. Cockerell. The Coccinellid genus Smilia Weise. „The Canadian Entomologist”. 35, s. 38, 1903. 
  7. a b H.E. Escalona, A. Ślipiński. Generic revision and phylogeny of Microweiseinae (Coleoptera: Coccinellidae). „Systematic entomology”. 37 (1), s. 125–171, 2012. DOI: 10.1111/j.1365-3113.2011.00601.x.