Miechunka pomidorowa
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | astrowe | |
| Rząd | psiankowce | |
| Rodzina | psiankowate | |
| Rodzaj | miechunka | |
| Gatunek | miechunka pomidorowa | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Physalis philadelphica Lam.[2] Encycl. 2(1): 101 101 1786 |
||
| Synonimy | ||
|
Physalis aequata J. Jacq. ex Nees, |
||
Miechunka pomidorowa, m. lepka, m. skórzasta (Physalis philadelphica Lam.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny psiankowatych. Miechunka pomidorowa pochodzi z Meksyku, Salwadoru i Gwatemali[3]. Rozpowszechniona została w uprawie wielu ciepłych krajach. W Polsce jest uprawiana (rzadko) i przejściowo dziczejąca (efemerofit).
Spis treści
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Roślina ma wzrost sympodialny, silnie rozgałęzione łodygi, częściowo płożące. Jest prawie naga.
- Korzeń
- Silnie rozrośnięty.
- Liście
- Pojedyncze.
- Kwiaty
- Żółte, podobne do kwiatów ziemniaka, obcopylne. Kwitnie cały czas aż do przymrozków.
- Owoce
- Żółte lub fioletowe, w osłonie (skórzastym kielichu) podobnego koloru, skórka pokryta woskiem, ważą 50-75 g. Są to soczyste, dwukomorowe jagody. W środku znajduje się dużo drobnych nasion. Owocuje obficie i regularnie.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Roślina uprawna
- Uprawiana jako warzywo.
- Sztuka kulinarna
- Owoce można spożywać na surowo, choć w takiej postaci nie mają wielkich walorów. Dodawane są do sałatek, sosów, przetworów, ciepłych dań. Stanowią podstawowy składnik meksykańskiej salsa verde (zielony sos). Wartość odżywcza: Witamina C: 7,1 – 15,7% (mniej od pomidora), flawonoid – kwercetyna, minimalna zawartość saponozonów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-13].
- ↑ a b The Plant List Physalis philadelphica. [dostęp 2011-06-18].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-06-18].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Matthew Biggs, Jekka McVicar, Bob Flowerdew: Wielka księga warzyw, ziół i owoców. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2007. ISBN 83-11-10578-2.
