Przejdź do zawartości

Miecz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miecz jednoręczny

Miecz – rodzaj broni białej, charakteryzującej się prostą, obosieczną[a] głownią, otwartą rękojeścią oraz najczęściej krzyżowym jelcem. Używany od epoki brązu do XVI w. Szczególną popularnością cieszył się w średniowieczu[2][3][4][1]. Jest bronią sieczno-kolną, czyli umożliwiającą zadawanie zarówno cięć, jak i pchnięć.

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Polska nazwa „miecz” jest zapożyczeniem wywodzącym się z języka gockiego od słowa meki, co oznaczało broń obosieczną[5]. W języku angielskim natomiast mianem sword (pol. miecz) określa się potocznie każdy rodzaj broni białej, posiadającej długą głownię osadzoną w rękojeści (np. miecz, szablę, kord, rapier itp.). Prowadzi to do licznych nieporozumień podczas tłumaczeń, a szczególnie przy próbach klasyfikacji broni białej. Doprowadziło to także do częstego nadużywania w języku polskim określenia „miecz”, w odniesieniu do broni niebędących de facto mieczami. Za przykład może posłużyć japońska katana, określana w języku angielskim jako japanese sword, co spopularyzowało w języku polskim określenie miecz japoński, mimo że ze względu na budowę[b] katana jest szablą[6][7][8].

Typologia

[edytuj | edytuj kod]
Typologia Oakeshotta

Ze względu na mnogość typów i konfiguracji, rozpiętość ich produkcji w czasie oraz różnorodność ze względu na kręgi kulturowe, miecze często są trudne do jednoznacznego sklasyfikowania. Próby kategoryzacji średniowiecznych mieczy europejskich podjął się między innymi Ewart Oakeshott, w opublikowanej przez siebie w 1960 r. typologii.

W najbardziej ogólnym ujęciu miecze można podzielić na:

Budowa

[edytuj | edytuj kod]
Budowa miecza

Zasadniczą częścią miecza jest obosieczna głownia, której koniec trzpienia zakuwany jest na głowicy. W konstrukcji głowni często stosowane są takie elementy jak: grań, ość, zbrocze, bruzdy, strudziny. Trzpień głowni osłonięty jest okładzinami (najczęściej drewnianymi oprawionymi w skórę), które tworzą trzon rękojeści. Jelec miecza jest zazwyczaj prosty, krzyżowy (prostopadły do głowni).

W niektórych przypadkach miecze wyposażano dodatkowo w taszkę, chroniącą wlot pochwy przed dostaniem się do niej deszczu i zanieczyszczeń[9].

Od XV w. w konstrukcji niektórych mieczy zaczęły pojawiać się dodatkowe elementy takie jak: kabłąk, obłęki, ricasso, ośla podkowa, stanowiące drogę ewolucji w kierunku późniejszych rapierów (w których rozbudowana osłona rękojeści była już powszechna)[10].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Ilustracja z traktatu mistrza Hansa Talhoffera, przedstawiająca technikę walki długim mieczem. 1467 r.

Miecz jest jedną z najstarszych broni sieczno-kolnych. Pierwsze miecze wykonywano z brązu na terenie Chin. Ważnymi ośrodkami produkcji mieczy w epoce brązu były też tereny dzisiejszych Węgier i Słowacji, skąd importowano je między innymi na dzisiejsze ziemie polskie[11]. W późniejszym okresie miecze wykonywano już wyłącznie z żelaza (stali) i stały się powszechnie używaną bronią. Wczesnośredniowieczny miecz europejski jest kontynuacją w prostej linii rzymskiej spathy, w którą uzbrojona była zaciężna konnica germańska złożona z najemników zwanych spathari. W Polsce pierwsze miecze tego typu pojawiają się w IX wieku i mają związek z aktywnością skandynawskich wikingów. Są to głównie egzemplarze typu od B do R według typologii Petersena, produkowane w ośrodkach nadreńskich i datowane na IX i X wiek[12].

Początkowo w Europie dominującą konstrukcją były miecze jednoręczne, używane wespół z tarczą. Stopniowo jednak ich głownie oraz rękojeści ulegały wydłużeniu, aż do wyodrębnienia się w XIII w. mieczy długich. Umożliwiały one dołożenie do chwytu drugiej ręki i efektywniejszą walkę oburącz (ze względu na technologiczny rozwój zbroi, użycie tarczy zaczęło być marginalizowane)[13]. Szczytową formą ewolucji mieczy europejskich był miecz dwuręczny (znacznie większy i cięższy od miecza długiego), który jako broń piechoty (służąca do przełamywania linii przeciwnika) wyodrębnił się na przełomie średniowiecza i renesansu. Wraz z początkiem XVI w. miecz zaczął stopniowo tracić na znaczeniu, ustępując miejsca broni poręczniejszej[c]: rapierowi w Europie Zachodniej, oraz szabli w Europie Wschodniej. Ostatecznie miecze zostały całkowicie wyparte z uzbrojenia i sprowadzone do roli broni ceremonialnej.

W kulturze

[edytuj | edytuj kod]

W średniowiecznej Europie miecze stały się symbolem stanu rycerskiego. Powstał kult miecza – z narzędzia stał on się sacrum, wierność przysięgano na miecz. Często otrzymywał własne imię i noszono go przed władcami na znak władzy i sprawiedliwości. Był niezbędny przy ceremonii koronacji i pasowania na rycerza.

Pochodzenie ojcowskie określano jako „po mieczu” (w odróżnieniu od „po kądzieli” – po matce), w czasie pogrzebu ostatniego potomka męskiego łamano miecz. Przed bitwą pod Grunwaldem w 1410 r. wielki mistrz zakonu krzyżackiego Ulrich von Jungingen, podarował polskiemu królowi Władysławowi Jagielle dwa nagie miecze jako wyzwanie.

Przykłady mieczy

[edytuj | edytuj kod]

Miecze historyczne

[edytuj | edytuj kod]
Szczerbiec w Skarbcu Koronnym na Wawelu

Miecze fikcyjne

[edytuj | edytuj kod]
Excalibur na XV w. ilustracji

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
 Wykaz literatury uzupełniającej: Miecz.
  1. Miecze posiadały wyłącznie głownie obosieczne, używanie określenia miecz jednosieczny jest terminologicznym nieporozumieniem[1]
  2. Jednosieczna zakrzywiona głownia.
  3. I wygodniejszej do noszenia, jako element garderoby
  4. a b c d Replika.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Andrzej Nowakowski, Uzbrojenie Średniowieczne w Polsce (na tle środkowoeuropejskim), Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Toruń 1991. s. 49 ISBN 83-231-0264-3.
  2. Słownik języka polskiego PWN: Miecz. sjp.pwn.pl. [dostęp 2019-11-07].
  3. miecz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-11-07].
  4. Praca zbiorowa, A-Z Encyklopedia popularna PWN, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1966. s. 636.
  5. Jerzy Szyłak. Gramatyka języka polskiego. s. 113, 1998; Władysław Dziewanowski. Zarys dziejów uzbrojenia w Polsce. s. 18; Język polski s. 364, 1974.
  6. Zdzisław Żygulski, Broń wschodnia. Turcja, Persja, Indie, Japonia, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1986. s. 4 ISBN 83-03-01484-6.
  7. Samurajski miecz katana czy japońska szabla uchigatana?. kresy.pl, 2016-04-21. [dostęp 2019-11-07].
  8. Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 112.
  9. mieczesredniowieczne.pl [online], mieczesredniowieczne.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  10. Bastard, czyli miecz bękarci | Miecze Średniowieczne [online], mieczesredniowieczne.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  11. Józef Łoś: Miecz z epoki brązu. muzeum.bydgoszcz.pl. [dostęp 2019-11-08].
  12. Lech Marek. Wczesnośredniowieczne miecze z Europy Środkowej i Wschodniej. 2004, s. 10.
  13. Od miecza jednoręcznego ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]