Mieczysław Babiński (dyplomata)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Babiński
Ilustracja
Mieczysław Babiński Konsul RP w Kijowie
Data i miejsce urodzenia

8 września 1891
Włocławek

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1961
Zabrze

Kierownik Konsulatu RP w Kijowie
Okres

od 1926
do 1930

Następca

Henryk Jankowski

Kierownik Konsulatu RP w Dyneburgu
Okres

od 1930
do 1935

Poprzednik

Michał Marian Świerzbiński

Następca

Tadeusz Buynowski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Korony Rumunii Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Srebrny za Długoletnią Służbę
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Zygmunt Babiński (ur. 8 września 1891 we Włocławku[1]; zm. 17 stycznia 1961 w Zabrzu[2]) – polski urzędnik państwowy i konsularny, działacz społeczny

Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Urzędnik polskiej służby zagranicznej – pracownik MSZ (1918–1919), konsulatu w Kurytybie (1919–1921), MSZ (1921–1922), delegowany do Prezydium Rady Ministrów (1922–1923), MSZ (1923–1926), konsul i kierownik konsulatu w Kijowie (1926–1930) i Dyneburgu (1930–1935), radca Departamentu Konsularnego w MSZ (1935–), radca Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku (1938).

Pracownik Polskiego Czerwonego Krzyża oddział na Francję (1941–1946), funkcjonującego w latach 1941–1944 pod nazwą „Towarzystwo Opieki Nad Polakami we Francji”.

W PCK / T.O.P.F. sprawował następujące funkcje:[3][4]

  • Opiekun Społeczny i mąż zaufania w zespole schronisk w Hyeres (1941–1942)
  • Samodzielny referent, oraz kierownik Działu Opieki T.O.P.F. (1942–1944)
  • Szef sekretariatu Komitetu Doradców do spraw opieki nad Polakami przy francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. (1944)
  • Sekretarz Generalny Biura Centralnego PCK w Paryżu (1945–1946)

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Syn Antoniego Babińskiego i Heleny z Kaczorowskich. Związek małżeński między Mieczysławem Babińskim a Heleną Otylią ze Steuiników, (córką Pawła Steinicke oraz Walerii z Loschnitz), urodzoną 19 kwietnia 1887 we Włocławku[5], został zawarty 24 Grudnia 1921 roku w Warszawie w kościele Ewangelickim na ul. Królewskiej. Córka z wymienionego małżeństwa – Ewa Babińska urodzona 17 listopada 1922 w Warszawie. Zarówno żona Helena i córka Ewa zmarły na tyfus plamisty w obozie koncentracyjnym w Auschwitz[6], gdzie trafiły transportem z Warszawy w dniu 05 sierpnia 1943[7]. Helena Babińska (Nr obozowy 53848) zmarła 13 listopada 1943.[5][6] Ewa Babińska (Nr obozowy 53847) zmarła 26 grudnia 1943.[6]. Ostatnim znanym miejscem zamieszkania rodziny Babińskich jest Warszawa ul. Zygmunta Krasińskiego 8/11[5]

Mieczysław Babiński powrócił po wojnie do kraju, Ostatnim znanym miejscem zamieszkania jest Zabrze, gdzie do 1958 roku pracował w Fabryce Lin i Drutu w Zabrzu[8]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Starosta Włocławski, Poświadczenie Obywatelstwa, Sygnatura dokumentu: AC 6/188;, Włocławek, 1 lutego 1935.
  2. ↑ Urząd Stanu Cywilnego w Zabrzu, Wyciąg z aktu zgonu, Zabrze, 18 stycznia 1961, Wystawił kierownik Urzędu Stanu Cywilnego – Glinka Henryk.
  3. ↑ Polski Czerwony Krzyż oddział na Francję, Zaświadczenie (referencje), Paryż, 9 lipca 1945, Referencje wystawione M. Babińskiemu, podpisane przez Prezesa Oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża na Francję: J. Jakubowskiego.
  4. ↑ Polski Czerwony Krzyż oddział na Francję, Zaświadczenie (referencje), Paryż, 11 czerwca 1946, Referencje wystawione M. Babińskiemu, podpisane przez Członka Zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża na Francję: inż H. Biernackiego.
  5. ↑ a b c Kl Auswitz, Sterbeurkunde – Akt zgonu, 3 lutego 1944, Odpis aktu zgonu Heleny Babińskiej, wystawiony przez administracje KL Auswitz; Sygnatura CL XXIII 104/1943.
  6. ↑ a b c Informacja o więźniach [online] [dostęp 2021-04-13].
  7. ↑ Transport 05.08.1943 Warschau [online].
  8. ↑ Fabryka Lin i Drutu – Zabrze, Podziękowanie z okazji przejścia na emeryturę, Zabrze, 27 czerwca 1958, Podpisano przez: Dyrektor zakładu, Jan Murek.
  9. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu konsularnem”.
  10. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 597 „za zasługi w służbie państwowej”.
  11. ↑ a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r., Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933, s. 14.
  12. ↑ a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939, Warszawa: Stow. „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1 czerwca 1939, s. 176 [dostęp 2021-04-13].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Babiński_(dyplomata)&oldid=69833117”