Mieczysław Buczkowski

Mieczysław Buczkowski
„Buk”
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1923 ; Białystok
Data śmierci	5 lutego 2025
Zawód, zajęcie	lekarz
Miejsce zamieszkania	Warszawa, Zabrze, Gliwice
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Rodzice	Mieczysław, Jadwiga z domu Rutkowska
	Odznaczenia

Mieczysław Antoni Buczkowski (ur. 13 kwietnia 1923 w Białymstoku^[1], zm. 5 lutego 2025^[2]) – polski lekarz internista, uczestnik powstania warszawskiego.

Życiorys

Syn Mieczysława i Jadwigi z domu Rutkowskiej. Uczęszczał do szkoły w Kaliszu, a następnie do Gimnazjum i Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie. W 1940 zdał tam maturę, po czym rozpoczął tajny program studiów medycznych w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego Doc. Jana Zaorskiego. Po ukończeniu Szkoły Zaorskiego pracował jako sanitariusz w Szpitalu Dzieciątka Jezus oraz w Szpitalu Ujazdowskim. Mieszkał przy ul. Mickiewicza 30 m. 58^[1].

Do konspiracji został wprowadzony przez kolegę ze studiów Edwarda Chruścielewskiego. Po wybuchu powstania warszawskiego walczył na Żoliborzu, gdzie organizowano punkty medyczne w rejonie placu Wilsona. Następnie włączył się jako młodszy lekarz do pracy personelu medycznego szpitala polowego nr 100 przy ul. Krasińskiego 31 II Warszawskiego Obwodu AK. 24 sierpnia 1944 został ranny w głowę podczas ostrzału rakietowego szpitala przy placu Wilsona. We wrześniu zachorował na czerwonkę. Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie. Dzięki podrobionemu zaświadczeniu został wywieziony stamtąd pod pozorem zachorowania na gruźlicę^[1].

Po zakończeniu wojny dokończył studia medyczne i w 1947 uzyskał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Podjął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem Witolda Zahorskiego. W 1949 został powołany do służby wojskowej, podczas której ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie wykładał także na Akademii Medycznej w Łodzi. W 1957 zakończył służbę wojskową i powrócił do kliniki Zahorskiego w Zabrzu. W 1963 uzyskał stopień doktora. Od 1969 do czerwca 1991 był ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach. Równolegle pracował jako pomocniczy pracownik nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu, a w latach 1967–1968 pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej. Był także biegłym przy Okręgowym Sądzie Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach. Pełnił obowiązki dyrektora Naczelnego Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach oraz dyrektora tamtejszego ZOZ. W 1991 przeszedł na emeryturę. Wykształcił 32 internistów. Jest autorem lub współautorem 22 prac naukowych^[1].

Odznaczenia

Krzyż Armii Krajowej^[1]
Warszawski Krzyż Powstańczy^[1]
Medal za Warszawę 1939–1945^[1]
Krzyż Partyzancki^[1]
Odznaka Pamiątkowa Akcji „Burza”^[1]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w obronie suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego, za pielęgnowanie pamięci o najnowszej historii Polski” (2022)^[3]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Powstańcze Biogramy - Mieczysław Buczkowski [online], www.1944.pl [dostęp 2025-02-05] .
↑ Powstaniec warszawski, wybitny lekarz. Zmarł w wieku 102 lat [online], tvn24.pl, 5 lutego 2025 [dostęp 2025-02-05] .
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 lipca 2022 r. nr rej. 312/2022 o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2022 r. poz. 939).

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Powstańcze Biogramy - Mieczysław Buczkowski [online], www.1944.pl [dostęp 2025-02-05] .

[2] Powstaniec warszawski, wybitny lekarz. Zmarł w wieku 102 lat [online], tvn24.pl, 5 lutego 2025 [dostęp 2025-02-05] .

[3] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 lipca 2022 r. nr rej. 312/2022 o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2022 r. poz. 939).

[1]

[2]

[3]