Mieczysław Dzięgałło

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Dzięgałło
Ilustracja
Mieczysław Dzięgałło (1949)
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1918
Załuż

Data śmierci

13 maja 2005

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 Dywizjon Pociągów Pancernych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
walki z UPA

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej”
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Dzięgałło (ur. 7 lipca 1918 w Załużu, zm. 13 maja 2005) – polski żołnierz.

Grobowiec Mieczysława Dzięgałły na cmentarzu w Wujskiem

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 lipca 1918 w Załużu[1] jako syn Władysława[2], oficera c. i k. armii, poległego w 1919 w wojnie polsko-ukraińskiej[3]. W okresie II Rzeczypospolitej zamieszkiwał w rodzinnym Załużu[3]. W 1935 ukończył szkołę powszechną i wstąpił do junackich hufców pracy w Nowym Targu[1]. Od 1937 do 1938 odbywał kurs wojskowy w I batalionie pancernym w Poznaniu[4]. Następnie służył w Krakowie, a potem został przeniesiony do 2 Dywizjonu Pociągów Pancernych w Niepołomicach[4].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej służył w załodze pociągu pancernego na trasie Kraków-Jarosław i został ranny[3][4]. Następnie powrócił do Załuża, znajdującego się na obszarze okupacji sowieckiej (po prawej stronie rzeki San)[3]. Podjął pracę jako motorowy w kopalni nafty w Tyrawie Solnej, później w elektrostacji przy budowie sowieckich bunkrów do czasu ataku Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941[3]. Po zakończeniu wojny brał udział w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią.

W połowie 1949 zdał egzamin z zakresu gimnazjum ogólnokształcącego w Sanoku.

W PRL był działaczem Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów[5]. Był członkiem Koła Miejsko-Gminnego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Sanoku[6]. 22 kwietnia 1997 został wiceprzewodniczącym powołanego wówczas oddziału miejskiego Krajowej Partii Emerytów i Rencistów w Sanoku[7], a w marcu 1998 wybrany przewodniczącym tegoż[8].

Był żonaty. Zmarł 13 maja 2005 i został pochowany na cmentarzu w Wujskiem.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Brygidyn. Rzuceni 1997 ↓, s. 159.
  2. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Rzeszowie (1944) 1983-1990. Mieczysław Dzięgałło. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-12-22].
  3. ↑ a b c d e Leszek Puchała. Pod sowiecką okupacją. „Tygodnik Sanocki”. Nr 39 (151), s. 6, 30 września 1994. 
  4. ↑ a b c Brygidyn. Rzuceni 1997 ↓, s. 159-160.
  5. ↑ a b Józef Ząbkiewicz. 25 lat sanockiego oddziału PZERiI. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 23 (350), s. 2, 10-20 sierpnia 1985. 
  6. ↑ a b Andrzej Brygidyn. Wierność do końca – dewizą żołnierzy Września (II). „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12 (246), s. 6, 10-20 września 1982. 
  7. ↑ Nowa partia. „Tygodnik Sanocki”. Nr 18 (286), s. 2, 2 maja 1997. 
  8. ↑ Bartosz Błażewicz. Walne u emerytów. „Tygodnik Sanocki”. Nr 11 (331), s. 5, 13 marca 1998. 
  9. ↑ Stanisław Janczura. Uroczystości lipcowe w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 15 (34), s. 5, 1-15 sierpnia 1975. 
  10. ↑ Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. 1986, s. 22.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wykaz żołnierzy września 1939 roku oraz zmobilizowanych na obczyźnie w Polskich Siłach Zbrojnych na terenie ZSRR. W: Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Krosno: PUW „Roksana”, 1997, s. 1-239. ISBN 83-87282-47-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Dzięgałło&oldid=71914531”