Mieczysław Henisz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Henisz
major intendent major intendent
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1889
Korościatyn

Data i miejsce śmierci

1940?
ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Składnica Mundurowa w Warszawie

Stanowiska

zarządca składnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Grób symboliczny majora Mieczysława Henisza na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Mieczysław Marian Franciszek Henisz ps. „Danek”[1] (ur. 8 grudnia 1889 w Korościatynie, zm. prawdop. 1940 w ZSRR) – major intendent Wojska Polskiego, legionista, poseł na Sejm RP III kadencji (1930-1935).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 grudnia 1889 w Korościatynie, w ówczesnym powiecie buczackim Królestwa Galicji i Lodomerii[1][2][3]. Był urzędnikiem kolejowym. Od 1912 działał w Związku Strzeleckim. W czasie I wojny światowej służył jako chorąży w 1 pułku piechoty Legionów Polskich, a po kryzysie przysięgowym w 1917 został internowany. Od listopada 1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, piastując funkcję komendanta miasta Stanisławowa (do maja 1919), a następnie adiutanta i oficera gospodarczego Komendy Miasta.

W Wojsku Polskim został awansowany na stopień kapitana intendenta ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], a następnie na stopień majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[5][6]. Od sierpnia 1919 był referentem w Departamencie Gospodarczym Ministerstwie Spraw Wojskowych. Następnie od lipca 1920 piastował funkcję kierownika wydziału w intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego-Warszawa. Następnie od listopada 1922 służył w Kierownictwie Rejonu Intendentury w Warszawie jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego I[7][8]. Pełnił także funkcję kierownika Okręgowych Zakładów Umundurowania. W 1928 był oficerem Wojskowego Zakładu Mundurowego[9]. Od marca 1929 zarządcą Składnicy Mundurowej w Warszawie[10]. W latach 1930–1935 był posłem na Sejm RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W związku z przyjęciem mandatu posła na Sejm RP z dniem 9 grudnia 1930 został przeniesiony w stan nieczynny[10][11]. Z dniem 1 sierpnia 1935 został powołany ze stabu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem do dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. i przyznaniem dodatku służbowego według kategorii VIIIC[12]. Z dniem 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[13].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Według niektórych źródeł, był więźniem obozu internowania w Starobielsku, a następnie został zamordowany wraz z polskimi oficerami w Charkowie, brak jednak potwierdzenia tych informacji w listach cmentarnych ofiar zbrodni katyńskiej. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-29]..
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-29]..
  3. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1316.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1197.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 789.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1269, 1277.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1153, 1159.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 774.
  10. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 32.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 371.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 103.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 94.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 736.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Henisz&oldid=67173895”