Mikołaj Kurowski

Mirosław
Mikołaj Kurowski
Arcybiskup gnieźnieński
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1355 Kurów
Data i miejsce śmierci	7 września 1411 Ropczyce
Biskup: poznański, kujawski
Okres sprawowania	1395-1399, 1399-1402
Arcybiskup gnieźnieński
Okres sprawowania	1402, 1409-1411
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1395
Sakra biskupia	1395

Mikołaj Kurowski herbu Szreniawa (ur.1355, zm. 1411) – biskup poznański, włocławski i arcybiskup gnieźnieński, kanclerz koronny. Występował również pod imieniem przybranym Mirosław

Urodził się w Kurowie pod Bochnią. Jego ojcem był kasztelan żarnowski – Klemens z Kurowa, zaś matką Dorota. W 1385, a więc bardzo szybko uzyskał tytuł bakałarza na Uniwersytecie Karola w Pradze, w 1395 dopełnił studiów zdobywając tytuł magistra. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z Pawłem Włodkowicem i Andrzejem Łaskarzem. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej.

W 1393 protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora gnieźnieńskiego. W 1395 otrzymał sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w Krakowie niż Poznaniu. Jako biskup rozbudował katedrę i erygował dwie altarie w poznańskiej kolegiacie. W 1399 dzięki poparciu Władysława Jagiełły, awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do 1405. W 1401 był sygnatariuszem unii wileńsko-radomskiej. W 1402 ponownie zmienił tron, rezygnując z Włocławka na rzecz tronu arcybiskupiego w Gnieźnie.

W 1404 brał udział w zjeździe z Krzyżakami w Raciążu i sejmie w Nowym Korczynie. W 1405 i 1407 wziął udział w poselstwie królewskim do wielkiego mistrza krzyżackiego. W 1409 wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do Malborka, gdzie zgodnie z planem sprowokował Ulricha von Jungingen do wypowiedzenia Polsce wojny. Podczas bitwy pod Grunwaldem wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w Krakowie, gdzie jako arcybiskup gnieźnieński zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w 1411. W tym samym roku został jednym z pełnomocników Jagiełły w negocjacjach z Zygmuntem Luksemburczykiem.

Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w Kaliszu doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w Łowiczu, ołtarz Św. Trójcy w katedrze gnieźnieńskiej, dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu.

Oskarżony o cudzołóstwo z królową Anną Cylejską został wezwany do króla w celu złożenia wyjaśnień, ale w drodze zasłabł i spadł z konia, po czym zmarł. Zmarł w Ropczycach 7 września 1411. Pochowano go w podziemiach katedry gnieźnieńskiej.

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 396-397. ISBN 83-01-02722-3.