Przejdź do zawartości

Mikołaj Kurowski

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław
Mikołaj Kurowski
Arcybiskup gnieźnieński
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

ok. 1355
Kurów

Data i miejsce śmierci

7 września 1411
Ropczyce

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

Biskup: poznański, kujawski
Okres sprawowania

1395-1399, 1399-1402

Arcybiskup gnieźnieński
Okres sprawowania

1402, 1409-1411

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

19 listopada 1395

Sakra biskupia

1395

Mikołaj Kurowski herbu Szreniawa (ur. ok. 1355[1], zm. 7 września 1411) – arcybiskup gnieźnieński w latach 14021411, włocławski w latach 1399–1402, biskup poznański w latach 1395–1399[2], kanclerz koronny, prepozyt poznański w 1395 roku, kantor gnieźnieński w 1393 roku[3].

Występował również pod imieniem przybranym Mirosław[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Kurowie pod Bochnią. Jego ojcem był kasztelan żarnowskiKlemens z Kurowa, zaś matką Dorota. W 1385, uzyskał tytuł bakałarza na Uniwersytecie Karola w Pradze, w 1389 roku[3] dopełnił studiów zdobywając tytuł magistra. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z Pawłem Włodkowicem i Andrzejem Łaskarzem. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej[1].

W 1393 protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora gnieźnieńskiego. W 1395 otrzymał sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w Krakowie niż Poznaniu. Jako biskup rozbudował katedrę i erygował dwie altarie w poznańskiej kolegiacie. W 1399 dzięki poparciu króla Władysława Jagiełły, awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do 1405. W 1401 był sygnatariuszem unii wileńsko-radomskiej[5]. W 1402 ponownie zmienił tron, rezygnując z Włocławka na rzecz tronu arcybiskupiego w Gnieźnie.

W 1404 brał udział w zjeździe z Krzyżakami w Raciążu i sejmie w Nowym Korczynie. Był świadkiem pokoju w Raciążku w 1404 roku[6]. W 1405 i 1407 wziął udział w poselstwie królewskim do wielkiego mistrza krzyżackiego. W 1409 wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do Malborka, gdzie zgodnie z planem sprowokował Ulricha von Jungingen do wypowiedzenia Polsce wojny. Podczas bitwy pod Grunwaldem wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w Krakowie, gdzie jako arcybiskup gnieźnieński zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w 1411. Podpisał pokój toruński 1411 roku[7]. W tym samym roku został jednym z pełnomocników króla w negocjacjach z Zygmuntem Luksemburczykiem.

Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w Kaliszu doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w Łowiczu, ołtarz św. Trójcy w katedrze gnieźnieńskiej, dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu.

Oskarżony o cudzołóstwo z królową Anną Cylejską został wezwany do króla Władysława Jagiełły w celu złożenia wyjaśnień, ale w drodze zasłabł i spadł z konia, po czym zmarł[8]. Królowa oskarżyła go o molestowanie, natomiast Marceli Kosman w publikacji Między ołtarzem a tronem wspomina o ich romansie. Zmarł w Ropczycach 7 września 1411. Pochowano go w podziemiach katedry gnieźnieńskiej.

 Osobny artykuł: Kurowscy herbu Szreniawa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Zasoby polskie › Korytkowski Jan, Arcybiskupi gnieźnieńscy › T. 1 › s.764 dir.icm.edu.pl
  2. Jacek Wiesiołowski, Episkopat polski w XV w. jako grupa społeczna, w: Społeczeństwo Polski średniowiecznej, t. 4, Warszawa 1990, s. 265.
  3. a b Jacek Wiesiołowski, Episkopat polski w XV w. jako grupa społeczna, w: Społeczeństwo Polski średniowiecznej, t. 4, Warszawa 1990, s. 264.
  4. Poczet Arcybiskupów Gnieźnieńskich. [dostęp 2011-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-29)].
  5. Codex Diplomaticus Poloniae, t. I, Warszawa 1847, s. 272.
  6. Codex diplomaticvs Regni Poloniae et Magni Dvcatvs Litvaniae in qvo pacta, foedera, tractatvs pacis ... nvnc primvm ex archivis pvblicis ervta ac in lvcem protracta ... T. IV in qvo totivs Prvssiae res continentvr, wydał Maciej Dogiel, Wilno 1764, s. 78.
  7. Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2, 1382-1445, Kraków 1891, s. 42.
  8. Kobiety Władysława Jagiełły. Grupa Wirtualna Polska, 2015-07-03. [dostęp 2015-07-05]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]