Mikołaj Osikowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Osikowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Pełne imię i nazwisko

Mikołaj Ignacy Osikowski

Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1873
Skierniewice

Data i miejsce śmierci

5 czerwca 1950
Kirkcaldy

Przebieg służby
Lata służby

1892–1923
1939–1947

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

25 Smoleński Pułk Piechoty
XXI Brygada Piechoty
2 Dywizja Litewsko-Białoruska
29 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca brygady piechoty
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Mikołaj Ignacy Osikowski (ur. 18 grudnia 1873[1] w Skierniewicach, zm. 5 czerwca 1950 w Kirkcaldy[2]) – oficer armii rosyjskiej, generał brygady Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, zastępca senatora wybrany w 1935 roku w województwie wileńskim[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mikołaj Ignacy Osikowski urodził się 18 grudnia 1873 roku w Skierniewicach, w rodzinie Mikołaja i Jadwigi z d. Patkiewicz[4]. W 1892 wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1897 został mianowany podporucznikiem. 1 stycznia 1909 w stopniu sztabskapitana, pełnił służbę w 25 Smoleńskim pułku piechoty, który wówczas stacjonował w Kozienicach[5].

Od grudnia 1918 pełnił służbę w Armii Polskiej we Francji. Do Polski przybył z 1 Dywizją Strzelców Polskich. 27 lipca 1919 został zastępcą dowódcy piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Polskich, a 20 września 1919 dowódcą XXI Brygady Piechoty. W marcu 1920 ukończył VIII Kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej Armii generała Hallera[6]. 12 sierpnia 1920 objął dowództwo Grupy Dolnej Wisły. Od 20 września 1920 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską, która wchodziła w skład Wojska Litwy Środkowej.

Szczególnie odznaczył się działaniami ofensywnymi na froncie Litewsko-Bałoruskim, gdzie „6 VI 1920 pod Kowalami na pierwszej linii działań, osobistym przykładem przyczynił się do zdobycia przez brygadę pozycji nieprzyjaciela”[4]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

We wrześniu 1921 został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 62. lokatą w korpusie generałów[7]. Z dniem 31 lipca 1923 został przeniesiony w stan spoczynku.

Na emeryturze zamieszkał w majątku Karaciszki, w gminie Troki (obecnie wieś Kariotiškės w rejonie trockim)[8]. Później przeniósł się do Wilna[9]. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 45[10][11].

Po kampanii wrześniowej 1939 przedostał się do Francji. We Francji przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay, a po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, od sierpnia 1940 do stycznia 1942, w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. W styczniu 1942 został przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie pozostał w Szkocji. Zmarł 5 czerwca 1950 w Kirkcaldy.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty. Córka Halina (ur. 1907)[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według kalendarza juliańskiego urodził się 6 grudnia, a według kalendarza gregoriańskiego – 18 grudnia 1873 roku. Zobacz daty nowego i starego porządku. Datę urodzenia „6 grudnia 1873 roku” podano w Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 4 oraz w Roczniku Oficerskim 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406. Natomiast w Roczniku Oficerskim 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 880 i w Roczniku Oficerskim Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322, jako datę urodzenia generała Osikowskiego podano 19 grudnia 1873 roku. Piotr Stawecki, Andrzej Suchcitz oraz Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, jako datę urodzenia generała Osikowskiego podali 18 grudnia 1873 roku.
  2. ↑ Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, a za nimi zapewne Piotr Stawecki podali, że generał Osikowski zmarł w miejscowości „Kirkaldy”.
  3. ↑ Album-skorowidz Senatu i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Sejmu Śląskiego. Kadencja 1935/1940, 1936, s. 199.
  4. ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 155.
  5. ↑ Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г., Sankt Petersburg 1909, s. 209.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 526.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 16.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406. Na stronie radzima.org Zabytki i atrakcje Białorusi, Litwy i Podlasia umieszczono fotografie przedstawiające dwór generała Osikowskiego we wsi Karaciszki [1].
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 880.
  10. ↑ Nominacja komisarzy wyborczych. „Express Poranny”. Nr 205, s. 2, 26 lipca 1935. 
  11. ↑ Komisarze wyborczy. „Kurier Warszawski”. Nr 202, s. 3, 26 lipca 1935. 
  12. ↑ M.P. z 1928 r. nr 54, poz. 70 „za zasługi w dziedzinie zespolenia organizacji b. wojskowych na terenie województwa wileńskiego”.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1928 roku, s. 266.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikołaj_Osikowski&oldid=71839451”