Mikołaj Wolski (zm. 1621)
 Portret Mikołaja Wolskiego | |
 Półkozic | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Barbara z Hlebowiczów |
| Żona |
Barbara z Woynów |
| Dzieci | |
Mikołaj Zygmuntowicz Wolski herbu Półkozic (zm. 1621) – według Kaspra Niesieckiego SJ był synem Zygmunta Wolskiego, kasztelana czerskiego, starosty lanckorońskiego i warszawskiego i Barbary Chlebowiczówny, kasztelanki wileńskiej[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Marszałek wołkowyski (1606), kasztelan witebski (1615)[2], właściciel dóbr Krzemienica i Bakałarzewo ("Douspuda")[3].
Mikołaja Wolskiego cechowało ogromne przywiązanie do katolicyzmu. Fundował kościoły w Krzemienicy (1619-1623; murowany)[4] i Bakałarzewie (drewniany). Zastrzegał jednak, że świątynie nie mogły zmienić wyznania. Jeśli tak by się stało, miały zostać własnością biskupa wileńskiego. W Krzemienicy ufundował też z żoną klasztor Kanoników Laterańskich.
W 1609 roku uposażył parafię Bakałarzewo w wieś Kotowinę i grunty w miasteczku Bakałarzewie i jego okolicy. Bakałarzewski kościół otrzymał też w tym okresie piękny, późnorenesansowy ołtarz główny, który zachował się do dziś i jest najstarszym ruchomym zabytkiem powiatu suwalskiego[5].
Wolski głównie przebywał w Krzemienicy, ale odwiedzał również Bakałarzewo, gdzie miał do dyspozycji dwór – "aula Douspuda"[6].
Już w 1604 roku Mikołaj Zygmuntowicz Wolski był żonaty z Barbarą z Woynów, kasztelanką brzeską. Barbara zmarła dwa lata po śmierci męża w 1623 roku[2]. Mieli syna Krzysztofa, który po śmierci ojca w 1621 roku najprawdopodobniej objął dobra Wolskich. Krzysztof Wolski żył jeszcze w 1630 roku[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Niesiecki, s. 590.
- ↑ a b Andrzej Rachuba, Rejestry popisowe pospolitego ruszenia szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1621 r., 2015.
- ↑ T. Naruszewicz, Bakałarzewo. Dzieje miasteczka i ziemi, 2006.
- ↑ W.F. Wilczewski, Rejestr dymów dóbr duchowieństwa katolickiego diecezji wileńskiej z 1653 roku…, s. 278.
- ↑ Archiwum Diecezjalne w Łomży, zesp. I, sygn. 11
- ↑ Archiwum Diecezjalne w Łomży, zesp. IV, sygn. 1103.
- ↑ T. Naruszewicz, Miejscowości ziemi bakałarzewskiej, 2014.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. / Jan Nepomucen Bobrowicz. T. 9. Lipsk, 1842, s. 408—409.
- Kasper Niesiecki: Кorona Polska przy Złotey Wolności Starożytnemi Wszystkich Kathedr, Prowincyi y Rycerstwa Kleynotami Heroicznym Męstwem y odwagą, Naywyższemi Honorami a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona… Т. IV. Lwów : w drukarni Collegium Lwowskiego Societatis Jesu, 1743, s. 590—591.