Ministerstwo Obrony (Izrael)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ministerstwo Obrony Izraela)
Ministerstwo Obrony Izraela
‏משרד הביטחון‎
Logo
Symbol Ministerstwa Obrony Izraela
Ilustracja
Wejście do Ministerstwa Obrony Izraela
Państwo

 Izrael

Data utworzenia

1948

Siedziba

Tel Awiw-Jafa

Minister

Jo’aw Galant

Adres
127-133 Begin Rd.
brak współrzędnych
Strona internetowa
Matkal Tower – siedziba Ministerstwa Obrony Izraela
Izrael
Godło Izraela
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Izraela

Ministerstwo Obrony Izraela (hebr. משרד הביטחון, Misrad ha-Bitachon) – urząd administracji rządowej w Izraelu podlegający ministrowi właściwemu do spraw wojska. Jest tzw. resortem siłowym, odpowiedzialnym za obronę Państwa Izrael przed zewnętrznymi i wewnętrznymi zagrożeniami militarnymi. Jego politycznym zwierzchnikiem jest Minister Obrony. Ministerstwo ma swoją siedzibę w nowoczesnym biurowcu Matkal Tower, znajdującym się na terenie kampusu wojskowego w dzisiejszym osiedlu Ha-Kirja, w centrum Tel Awiwu.

Zadania Ministerstwa[edytuj | edytuj kod]

Ministerstwo odpowiada za działania Sił Obronnych Izraela oraz rozwój izraelskiego przemysłu zbrojeniowego (m.in. firmy takie jak Rafael, Israel Military Industries (Taas), Israel Aerospace Industries).

Do zadań ministerstwa należą:

  • kierowanie w czasie pokoju Siłami Obronnymi Izraela, przygotowywanie założeń obronnych państwa, w tym propozycji dotyczących rozwoju i struktury sił zbrojnych
  • realizowanie założeń, decyzji, postanowień i wytycznych rządu w zakresie obrony narodowej
  • sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań obronnych przez organy administracji państwowej, instytucje państwowe, samorządy, podmioty gospodarcze itp.
  • sprawowanie ogólnego kierownictwa w sprawach wykonywania powszechnego obowiązku obrony.

Organizacja[edytuj | edytuj kod]

W skład prezydium ministerstwa wchodzą:

  • Koordynator Działań Rządu na Terytoriach (מתאם פעולות הממשלה בשטחים) – odpowiada za koordynację działań i współpracę pomiędzy izraelskim rządem, wojskiem, samorządami lokalnymi i władzami Autonomii Palestyńskiej
  • Nadzwyczajna Gospodarka – agencja rządowa przygotowująca przedsiębiorstwa i usługi do funkcjonowania w sytuacjach kryzysowych. Jest odpowiedzialna za przygotowanie gospodarki narodowej do funkcjonowania w warunkach wojny, przygotowanie władz lokalnych i utrzymanie w gotowości planów ewakuacyjnych.
  • Komisarz Wojskowy – ciało administracyjne odpowiedzialne za kontakty z żołnierzami i ich rodzinami, oraz postępowaniem w przypadku wykroczeń.
  • Wydział Bezpieczeństwa – rządowa firma ochrony ministerstwa i przemysłu zbrojeniowego, ze szczególnym uwzględnieniem miejsc produkcji broni masowego rażenia.
  • Kontroler Ministerstwa Obrony
  • Fundusz Weteranów
  • Wydział Rehabilitacji Niepełnosprawnych

Dodatkowo ministerstwo posiada jednostki wspierające działania na różnych polach:

  • Departament Pomocy Obrony (hebr. סיב"ט, Sibat)
  • Departament Budżetowy (את"ק, At'ak)
  • Departament Finansowy (אכ"ס, Ach'as)
  • Departament Organizacji i Kontroli Administracji (אב"מ, Ab'm)
  • Departament Informatyki i Zarządzania Systemami Informatycznymi (מל"ן – מרכז לעיבוד נתונים)
  • Departament Zasobów Ludzkich (אמ"א, Ama)
  • Departament Operacji Logistycznych (אמו"ן, Amenu)
  • Departament Bezpieczeństwa Społecznego (לשעבר – נוער ונח"ל)
  • Zakład Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
  • Wydział Wdów i Zmarłych
  • Wydział Programu Czołg (מנת"ק, Mnat'ak)
  • Departament Zaopatrzenia i Rozwoju Infrastruktury Technicznej (מפא"ת)

Budżet[edytuj | edytuj kod]

Jest to ministerstwo o największym budżecie w państwie. W latach 1960-1966 Izrael przeznaczał na cele obronne średnio 9% PKB. Wydatki na obronność gwałtownie wzrosły po wojnach 1967 i 1973. W 1980 osiągnęły rekordową wielkość 24% PKB, i od tego momentu zaczęły spadać do obecnej wielkości około 9% PKB (wydatki rzędu 15 miliardów dolarów) po podpisaniu traktatów pokojowych z Egiptem i Jordanią[1]. Pomimo tej redukcji wydatków na obronność, Izrael znajduje się w światowej czołówce państw na świecie, które wydają najwięcej pieniędzy na zbrojenia[2].

W dniu 30 września 2009 premier Binjamin Netanjahu, minister obrony Ehud Barak i minister finansów Juwal Steinitz zatwierdzili zwiększenie wydatków na obronność kraju. Decyzję tę podjęto ze względu na zwiększone zagrożenie ze strony Iranu. Ostatecznie parlament zatwierdził dwuletni budżet państwa, który zakłada rekordowe w historii Izraela wydatki na obronność. W 2009 budżet obronny otrzymał 48,6 mld ILS, a w 2010 53,2 mld ILS[3].

Ministrowie obrony[edytuj | edytuj kod]

Imię i nazwisko Początek kadencji Koniec kadencji Partia polityczna Sposób odejścia
Dawid Ben Gurion 14 maja 1948 26 stycznia 1954 Mapai Tymczasowe odejście na emeryturę
Pinchas Lawon 26 stycznia 1954 21 lutego 1955 Mapai Rezygnacja ze względu na tzw. aferę Lawona
Dawid Ben Gurion 21 lutego 1955 26 czerwca 1963 Mapai Rezygnacja z urzędu premiera i ministra obrony
Lewi Eszkol 26 czerwca 1963 2 czerwca 1967 Mapai Odejście ze względu na naciski koalicji rządowej po wojnie sześciodniowej
Mosze Dajan 2 czerwca 1967 6 marca 1974 Rafi, Koalicja Pracy Rezygnacja po publikacji raportu Komisji Agranata
Szimon Peres 6 marca 1974 20 czerwca 1977 Koalicja Pracy Przegrana w wyborach
Ezer Weizman 20 czerwca 1977 26 maja 1980 Likud Rezygnacja po ujawnieniu informacji o opóźnianiu przez niego negocjacji pokojowych z Egiptem
Menachem Begin 26 maja 1980 5 sierpnia 1981 Likud Wybory do Knesetu
Ariel Szaron 5 sierpnia 1981 14 lutego 1983 Likud Rezygnacja po publikacji raportu Komisji Kahane w sprawie masakry w Sabrze i Szatili
Menachem Begin 14 lutego 1983 23 lutego 1983 Likud Powołanie Mosze Arensa na ministra obrony
Mosze Arens 23 lutego 1983 13 września 1984 Likud Przegrane wybory
Icchak Rabin 13 września 1984 15 marca 1990 Koalicja Pracy Utworzenie rządu jedności narodowej z Likudem
Icchak Szamir 15 marca 1990 11 czerwca 1990 Likud Powołanie Mosze Arensa na ministra obrony
Mosze Arens 11 czerwca 1990 13 lipca 1992 Likud Wybory do Knesetu
Icchak Rabin 13 lipca 1992 4 listopada 1995 Partia Pracy Zamordowany
Szimon Peres 4 listopada 1995 18 czerwca 1996 Partia Pracy Przegrana w wyborach
Jicchak Mordechaj 18 czerwca 1996 25 stycznia 1999 Likud Odwołany przez premiera za kontakty z Partią Centrum
Mosze Arens 25 stycznia 1999 6 lipca 1999 Likud Przegrana w wyborach
Ehud Barak 6 lipca 1999 7 marca 2001 Partia Pracy Przegrana w wyborach na premiera
Binjamin Ben Eli’ezer 7 marca 2001 11 lutego 2002 Jeden Izrael, Koalicja Pracy Koalicja z Partią Pracy
Sza’ul Mofaz 11 lutego 2002 4 maja 2006 Likud, Kadima Przegrana w wyborach
Amir Perec 4 maja 2006 18 czerwca 2007 Partia Pracy Przegrana w wyborach na premiera
Ehud Barak 18 czerwca 2007 18 marca 2013 Partia Pracy Nowa koalicja wyborcza
Mosze Ja’alon 18 marca 2013 22 maja 2016 Likud
Awigdor Lieberman 30 maja 2016 18 listopada 2018 Nasz Dom Izrael Rezygnacja w wyniku sporów politycznych[4]
Binjamin Netanjahu 18 listopada 2018 12 listopada 2019 Likud
Naftali Bennett 12 listopada 2019 17 maja 2020 Nowa Prawica (Izrael)
Beni Ganc 17 maja 2020 29 grudnia 2022 Niebiesko-Biali
Jo’aw Galant 29 grudnia 2022 Likud

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Charmaine Seitz: Israel's Defense Budget: The Business Side of War. [w:] The Jerusalem Fund [on-line]. 2001-01-30. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
  2. The world's biggest military spenders by population. [w:] The Economist [on-line]. 2009-06-08. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
  3. Moti Bassok: Defense budget to grow, education spending to shrink. [w:] Ha-Arec [on-line]. 2009-09-30. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
  4. Raoul Wootliff, After Jewish Home anger, Netanyahu says he’ll reappoint deputy defense minister, „The Times of Israel”, 18 listopada 2018 [dostęp 2019-07-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]