Minuskuł 209
| Data powstania |
XIV wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
209 |
| Zawartość |
Nowy Testament |
| Język |
grecki |
| Rozmiary |
19,5 × 12 cm |
| Typ tekstu |
cezarejski/bizantyński |
| Kategoria |
I/II |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 209 (wedle numeracji Gregory–Aland), δ 457 oraz α 1581 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIV wieku[2]. Zawiera marginalia (podział tekstu); należał niegdyś do kardynała Bessariona, obecnie przechowywany jest w Wenecji.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera pełny tekst Nowego Testamentu na 411 pergaminowych kartach (19,5 cm na 12 cm)[2][3].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 27 linijek w kolumnie[2].
Tekst kodeksu dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów), których numery umieszczono na marginesie tekstu. Tekst rękopisu zawiera τιτλοι (tytuły) owych rozdziałów. Ponadto tekst Ewangelii dzielony jest jeszcze według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie, jednak bez odniesień do Kanonów Euzebiusza (pisanych pod numerami Sekcji Ammoniusza)[4][3]. Zawiera Aparat Eutaliusza w Listach powszechnych oraz prolegomenę do Apokalipsy[4].
Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) został opuszczony przez kopistę[4].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje cezarejską tradycję tekstualną. Listy reprezentują bizantyńską tradycję tekstualną. Aland zaklasyfikował go do Kategorii III w Ewangeliach oraz Apokalipsie. W pozostałych księgach Nowego Testamentu Aland zaklasyfikował jego tekst do Kategorii V[5].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XIV[2]. Należał niegdyś do kardynała Bessariona († 1472), który korzystał zeń na soborze florenckim i własnoręcznie naniósł w nim wiele not[4].
Rękopis badali Birch, Engelbreth, Fleck, Rinck, oraz Burgon[3].
Obecnie przechowywany jest w Bibliotece Marciana w Wenecji, pod numerem katalogowym Fondo ant. 10[2][2][6].
Jest cytowany w krytycznych wydaniach Novum Testamentum Graece Nestle–Alanda (NA26, NA27). NA27 cytuje go jako świadka I rzędu[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 55.
- ↑ a b c d e f K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 48.
- ↑ a b c C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J. C. Hinrichs, 1900, s. 167.
- ↑ a b c d F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 220.
- ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 132. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- ↑ Liste Handschriften. Kodeks 209 (GA). [w:] INTF [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2013-02-18].
- ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*. ISBN 978-3-438-05100-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- G.F. Rinck, Lucubratio critica in Acta Apostolorum, Epistolas catholicas et Paulinas, Sumtu Fel. Schneideri: Basilae 1830.