Mirko Tremaglia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirko Tremaglia
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1926
Bergamo

Data i miejsce śmierci

30 grudnia 2011
Bergamo

Minister ds. Włochów poza granicami kraju
Okres

od 11 czerwca 2001
do 17 maja 2006

Przynależność polityczna

Sojusz Narodowy

Pierantonio Mirko Tremaglia (ur. 17 listopada 1926 w Bergamo, zm. 30 grudnia 2011 tamże) – włoski polityk, prawnik, od 1972 do 2011 poseł do Izby Deputowanych, w latach 2001–2006 minister.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W trakcie II wojny światowej stracił rodziców. Jego rodzina wspierała reżim Benita Mussoliniego i powołanie Włoskiej Republiki Socjalnej. Mirko Tremaglia został ujęty przez wojska alianckie i osadzony w obozie jenieckim w Coltano[1].

Rozpoczął studia na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie, z których został usunięty po ujawnieniu jego przeszłości w bojówkach republikańskich[1]. Ostatecznie skończył prawo i rozpoczął praktykę adwokacką. Jednocześnie od początku zaangażował się w działalność Włoskiego Ruchu Społecznego (MSI), skupiającego postfaszystów.

W 1972 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych. Od tego czasu nieprzerwanie w każdych kolejnych wyborach skutecznie ubiegał się o reelekcję, zasiadając w niższej izbie włoskiego parlamentu VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV i XVI kadencji. W połowie lat 90. po rozwiązaniu MSI znalazł się wśród liderów nowo powstałego Sojuszu Narodowego, który ewoluował w kierunku proeuropejskiej partii centroprawicowej.

W latach 2001–2006 sprawował urząd ministra ds. Włochów poza granicami kraju w drugim i trzecim rządzie Silvia Berlusconiego. Doprowadził do zmian w prawie wyborczym poprzez przyznanie Włochom mieszkającym za granicą prawa do wybierania własnych posłów (12) i senatorów (6) w kilku okręgach wyborczych[2]. Tzw. prawo Tremaglii po raz pierwszy zastosowano w wyborach w 2006.

W 2008 Mirko Tremaglia po raz jedenasty z rzędu uzyskał mandat poselski z listy współtworzonego przez AN Ludu Wolności. W 2010 zasilił utworzoną przez Gianfranca Finiego frakcję Przyszłość i Wolność[3]. Zmarł w trakcie XVI kadencji Izby Deputowanych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Mirko Tremaglia su „Il Giornale”: «Ecco perché l’antifascismo non è un valore». italiachiamaitalia.net, 23 września 2008. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).
  2. Finalmente compiuta la legge Tremaglia: Il ministro fa il biliancio dell'ultima visita in Sud America. italiaestera.net, 24 marca 2006. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).
  3. L'esercito di Fini: 33 deputati e 10 senatori. corriere.it, 30 lipca 2010. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]