Mirosław Vitali

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Vitali
Data i miejsce urodzenia

5 października 1914
Humań

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1992
Londyn

Zawód, zajęcie

lekarz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Order Imperium Brytyjskiego do 1935 (cywilny)

Mirosław Vitali ps. „Jerzy” (ur. 22 września?/5 października 1914 w Humaniu, zm. 19 lutego 1992 w Londynie) – oficer lekarz Wojska Polskiego, Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1932 zdał maturę w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie. W tym samym roku został przyjęty do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Naukę w szkole podchorążych łączył ze studiami na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy[1][2]. W marcu 1939 odbywał praktykę szpitalną w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie[3].

Wzięty do niewoli po bitwie nad Bzurą, uciekł i wrócił do Warszawy, gdzie 9 listopada 1939 poślubił Marię Irenę Kamińską (1914–1992) ps. „Rysia”, lekarza stomatolog, córkę Antoniego Kamińskiego, pułkownika Wojska Polskiego i Zofii Heleny z Krogulskich. Oboje byli aktywni w ruchu podziemnym w czasie okupacji. On pracował w oddziale ortopedycznym Szpitala Czerwonego Krzyża, ona praktykowała jako dentystka.

W powstaniu warszawskim oboje prowadzili szpital połowy w podziemiach sklepu papieru przy ul. Moniuszki 11. Po upadku powstania oboje byli wywiezieni do Stalag IVB w Zeithain, który był obozem szpitalnym. Po ukończeniu wojny przedostali się do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech i razem z Korpusem przeszli do Anglii. Po demobilizacji w 1948 pracował w Queen Mary's Hospital w Roehampton, gdzie zaczął swoją dożywotnią pracę nad ulepszeniem protez.

W 1968 został mianowany szefem Badań Protetyki Ortopedycznej w tym samym szpitalu. Po przejściu na emeryturę nadal pracował jako konsultant dla tego i innych szpitali. Dla British Council jeździł po całym świecie żeby ulepszyć opiekę dla kalek.

W 1986 królowa Elżbieta II osobiście mu nadała "Order of the British Empire", jedna z najwyższych odznaczeń brytyjskich, w uznaniu jego pracy dla rannych brytyjskich żołnierzy. Również rząd polski nadał mu Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1980)[4] w uznaniu jego pracy dla ulepszenia protez i Krzyż Walecznych za udział w powstaniu warszawskim. Był współautorem książki "Amputacje i Protezy" wydanej po angielsku w 1978, potem tłumaczona na wiele języków (również polski).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]