Mirosław Żuławski

Mirosław Żuławski
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1913 ; Nisko
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1995 ; Warszawa
	Wicedyrektor departamentu MSZ
Okres	od 1971; do 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali i Gambii
Okres	od 1974; do 1977
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	charge d'affaires z pionu handlowego
Następca	Marian Stradowski
	Odznaczenia
	Cytaty w Wikicytatach

Mirosław Żuławski (ur. 16 stycznia 1913 w Nisku, zm. 17 lutego 1995 w Warszawie) – polski pisarz, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Sławomira Żuławskiego, międzywojennego starosty w Tarnowskich Górach. Ukończył w 1935 studia na Wydziale Prawa i Studium Dyplomatyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1936–1939 był urzędnikiem administracji państwowej – sekretarzem wojewody lwowskiego.

W czasie okupacji mieszkał z rodziną we Lwowie, tam urodził się jego syn Andrzej. W latach 1941–1944 działał w Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, był redaktorem konspiracyjnego czasopisma „Biuletyn Informacyjny Ziemi Czerwieńskiej”, działaczem podziemia kulturalnego. W 1944 – szefem Oddziału VI Biura Informacji i Propagandy (BIP) obszaru Lwów KG ZWZ- AK. Pisał i redagował biuletyny informacyjne. Był karmicielem, a później preparatorem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co skutecznie chroniło przed represjami okupanta. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną wyjechał ze Lwowa. W latach 1944–1945 był korespondentem wojennym, a następnie zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolitej” w Lublinie.

W latach 1945–1948 był członkiem PPS, od 1948 należał do PZPR^[1]. W latach 1945–1949 przebywał jako radca kulturalny w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949–1952 w Pradze. W latach 1952–1955 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956–1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1973–1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali^[2] i od 1975 w Gambii^[3]; w 1978 przeszedł na emeryturę.

Jako poeta debiutował na łamach lwowskich „Sygnałów”. W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia za powieść Rzeka czerwona^[4]. W latach 1990–1995 był stałym felietonistą magazynu „Twój Styl”.

Był mężem Czesławy Janiakównej, ojcem reżysera Andrzeja Żuławskiego, bratankiem pisarza Jerzego Żuławskiego, kuzynem malarza Marka Żuławskiego, dziadkiem reżysera Xawerego Żuławskiego.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 lipca 1946)^[5]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (15 lipca 1954)^[6]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)^[7]
Krzyż Komandorski Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
Order Pracy I klasy (Wietnam)
Order Narodowy Lwa (Senegal)^[1]

Książki[edytuj | edytuj kod]

Ostatnia Europa. Trzy miniatury (1947)
Rzeka czerwona (1953)
Portret wroga (1954)
Opowieść atlantycka (1954)
Drzazgi bambusa (1956)
Psia gwiazda (1965)
Opowieści mojej żony (1970)
Pisane nocą (1973)
Ucieczka do Afryki (1983)
Album domowe. Felietony 1990–1995 (1997)

Napisał scenariusz filmu Opowieść atlantycka w reż. Wandy Jakubowskiej według własnego opowiadania pod tym tytułem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 1166. ISBN 83-223-2073-6.
↑ Rocznik polityczny i gospodarczy, 1976, s. 661.
↑ Przegląd orientalistyczny, 1976, s. 318.
↑ Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
↑ M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/105 - na wniosek Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1987, s. 402–403. ISBN 83-211-0892-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Wspomnienia z lat okupacji

[O-1] Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 1166. ISBN 83-223-2073-6.

[2] Rocznik polityczny i gospodarczy, 1976, s. 661.

[3] Przegląd orientalistyczny, 1976, s. 318.

[4] Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.

[5] M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.

[6] M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

[7] M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/105 - na wniosek Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]