Mleko migdałowe
Mleko migdałowe – zamiennik mleka krowiego stworzony z pasty migdałowej, która była również podstawą wielu dań kuchni średniowiecznej. W przeciwności do mleka krowiego nie zawiera laktozy, ani cholesterolu, dlatego może być używany jako jego substytut. Jest to rodzaj mleka, które pojawia się w wielu przepisach średniowiecznych na potrawy wielkopostne, lub innych jako zastępnik mleka krowiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W średniowieczu mleko migdałowe miało nazwę zlatynizowaną: amygdalate. Było powszechnie spożywane w krajach europejskich od Półwyspu Iberyjskiego do Azji Wschodniej. W średniowieczu mleko migdałowe było znane zarówno w świecie chrześcijańskim jak i islamskim. Średniowieczna książka kucharska nazywana Viandier (napisana przez Guillaume Tirel alias Taillevent w latach 1375 do 1380) przeznaczona dla francuskich szefów kuchni królewskiej królów Karola V i Karola VI posiada przepis na mleko migdałowe. Przed wpływami pochodzącymi ze środkowych Chin po Chińskiej wojnie domowej, mleko migdałowe było bardzo popularne na Tajwanie, nawet bardziej niż mleko sojowe.
Skład[edytuj | edytuj kod]
100 ml mleka zawiera:
- 0,4 g białka,
- 0,1 g węglowodanów,
- 1,1 g tłuszczów,
- 0,4 g błonnika,
- 0,05 g sód,
- 120 mg wapnia,
- 0 g cholesterolu.
Witaminy:
- E - 1,80 mg
- D2 - 0,75 µg
- ryboflawina – 0,21 mg
Wartość energetyczna w 100 ml: 13 kcal[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mleko migdałowe - dlaczego warto je pić? - centrumwitalnosci.pl, centrumwitalnosci.pl [dostęp 2016-07-05] .