Molinara (winorośl)
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
rossara, rossanella[2] |
| Pochodzenie |
Włochy[1] |
| Ważne regiony uprawy |
Włochy (północ) |
| Identyfikator VIVC |
7899 |
| Przeznaczenie owoców |
wino[1] |
| Kolor skórki |
granatowoczarny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
średniopóźne i późne[3] |
Molinara – odmiana winorośli właściwej o ciemnej skórce, pochodząca z Włoch[1]. Popularna w prowincji Werona[3]. Składnik m.in. win bardolino i valpolicella[4][5].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Nazwę wywodzi się od młyna (molina), gdyż meszek na owocach przypomina mąkę[3]. Odmiana jest odporna na choroby grzybowe[3].
Zachowały się nieliczne klony sprzed epidemii filoksery[3].
Wina[edytuj | edytuj kod]
Molinara jest używana do wzbogacenia win z regionu Wenecja[3]. Odmiana często towarzyszy odmianom corvina veronese i rondinella, np. w winach apelacji Valpolicella i Bardolino[3][6][7][8]. Udział odmiany w kupażach jest niewielki, rzędu 5-10%[3][7][8][9], niekiedy do 25%[10]. Molinara nadaje winom kwas i goryczkę[10].
Jeden z producentów oferuje jednoszczepowe wino z molinary, sklasyfikowane jako IGT Veronese[3].
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
W 1990 roku molinarę uprawiano we Włoszech na 1618 ha[11]. W 2000 było to już 1348 ha[3]. Areał upraw zmniejsza się[3].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
brepon, brepon molinaro, breppion, breppion scavolegno, breppion scuro, breppon, breppon molinaro, molinara ciara, molinara dal sangue di lumaca, molinara rada, molinara rossa, molinaro, mulinara, pola, rossanella, rossanella gentile, rossara, rossara della forcella, rossiccio chiaro, scavolegno, sola, uva sala, uva salata, vespone[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Molinara w bazie danych Instytutu Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-23]. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 276-277. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 644-645. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 73. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 88. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 363. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 333-334. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 388. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 371. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ a b Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 131. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
- ↑ Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-23]. (ang.).