Mona Hatoum
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Alma Mater |
Uniwersytet Libańsko-Amerykański, Byam Shaw School of Art, Slade School of Art |
| Dziedzina sztuki | |
Mona Hatoum (arab. منى حاطوم, ur. 11 lutego 1952 w Bejrucie w Libanie[1]) – brytyjsko-palestyńska artystka wideo, wykładowczyni akademicka, rzeźbiarka i autorka instalacji, mieszkająca w Londynie i Berlinie[2][1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wywodzi się z palestyńskiej rodziny, która emigrowała do Libanu[2]. Przez całe dzieciństwo rysowała i ilustrowała na lekcjach. Studiowała przez 2 lata projektowanie graficzne w Beirut University College w Libanie, a następnie rozpoczęła pracę w agencji reklamowej, z której nie była zadowolona. Kiedy w 1975 przebywała z krótką wizytą w Londynie, wybuchła wojna domowa w Libanie, co spowodowało, że Hatoum nie mogła wrócić i musiała na stałe osiedlić się w Wielkiej Brytanii[3]. W Londynie ukończyła Byam Shaw School of Art oraz Slade School of Art (część London University College[3])[1]. W latach 1980–1981 zaczęła zajmować się rzeźbą i wideo[1][2].
Wybrane wystawy
[edytuj | edytuj kod]- 1994 – Centre Georges Pompidou w Paryżu[4]
- 1995 – Biennale w Wenecji[4]
- 2000 – Tate Britain w Londynie
- 2005 – Muzeum Sztuki Współczesnej w Sydney[5]
- 2005 – Biennale w Wenecji[4]
- 2006 – Biennale w Sydney[4]
Nagrody i nominacje
[edytuj | edytuj kod]- 1995 – nominacja do Nagrody Turnera[6]
- 2011 – nagroda Fundació Joan Miró[7]
- 2016 – Medal Award, nagroda Museum of Fine Arts w Bostonie[8]
- 2017 – nagroda Hiroshima Art Prize, przyznawana przez miasto Hiroszima w uznaniu artystów, działających na rzecz pokoju[9].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]W swojej twórczości posługuje się różnymi technikami i materiałami i korzysta z różnych mediów[8]. W instalacjach i rzeźbie często prezentuje dobrze znane, codzienne przedmioty w taki sposób, że wydają się niepokojące lub niebezpieczne[10]. Podejmuje tematy tożsamości, ciała, wyobcowania, przemocy[8][10].
Wybrane dzieła
[edytuj | edytuj kod]- Changing Parts (wideo, 1984)[11]
- Measures of Distance (wideo, 1988) – film pokazujący nagą matkę artystki, częściowo zasłoniętą przez arabskie pismo[12]
- Over My Dead Body (billboard, 1988)[13]
- Light Sentence (instalacja, 1992)[14]
- Socle du Monde (rzeźba, 1992-1993)[15]
- Corps étranger (instalacja, 1994)[16]
- Homebund (instalacja, 2000) – przybory kuchenne i meble, połączone przewodami elektrycznymi z żarówkami, które zapalają się i przygasają[17]
- Grater Divide (rzeźba, 2002) – parawan wyglądający jak wielka tarka do sera[2]
- Nature morte aux grenades (kryształ, stal, guma, 2006/2007) – kolorowe przedmioty, przypominające owoce i granaty ręczne
- Round and Round (instalacja, brąz, 2007) – stół, na którym ułożone są figurki żołnierzy
- Daybead (rzeźba, stal pomalowana na czarno, 2008) – metalowa tarka wielkości łóżka
- Paravent (rzeźba, 2008) – ścianka działowa w formie metalowej tarki
- Cube (rzeźba, 2008) – geometryczna siatka z drutu kolczastego[5]
- Jardin Suspendu (instalacja 2008–10) – instalacja wykonana z worków z piasku, przypominających barykady, i żywych roślin[13]
- Hot Spot III (rzeźba, 2009) – rzeźba przedstawiająca kulę ziemską, z kontynentami wyznaczonymi przez czerwony neon; tytuł nawiązuje do określenia oznaczającego miejsce niebezpieczne, w którym występują niepokoje cywilne lub działania militarne[2]
- Interior/Exterior Landscape (instalacja, 2010)[18]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Rebecca Hillauer, Encyclopedia of Arab Women Filmmakers, American Univ in Cairo Press, 2005, s. 212, ISBN 978-977-424-943-3 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c d e Who is Mona Hatoum? [online], Tate, 9 maja 2016 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b BOMB Magazine – Mona Hatoum by Janine Antoni [online], bombmagazine.org [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c d Mona Hatoum [online], whitecube.com [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b Holzwarth i inni, Art now: najnowszy wybór 73 najciekawszych artystów z całego świata. Vol. 3, Taschen, 2012, s. 136–139, ISBN 978-83-89192-94-3, OCLC 829891905.
- ↑ Tate, Turner Prize 1995 – Exhibition at Tate Britain [online], Tate [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Fundació Joan Miró, Joan Miró Prize – Fundació Joan Miró [online], Fundació Joan Miró [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c Mona Hatoum honored at 2016 Medal Award Gala, Art & Education [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2016-05-18] (ang.).
- ↑ Hiroshima Art Prize – Hiroshima City Museum of Contemporary Art [online], 広島市現代美術館 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b Mona Hatoum: Over My Dead Body [online], Museum of Contemporary Art Australia [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Rebecca Hillauer, Encyclopedia of Arab Women Filmmakers, American Univ in Cairo Press, 2005, s. 214, ISBN 978-977-424-943-3 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 4 Tate exhibition, tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2016-10-28] (ang.).
- ↑ a b Mona Hatoum: Concourse / Balcony Tate exhibition, www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2017-03-25] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 3 Tate exhibition, www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2016-10-28] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 1 Tate exhibition, www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2017-04-25] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 2 Tate exhibition, www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2017-05-05] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 6 Tate exhibition, www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] [zarchiwizowane 2016-10-28] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 10 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).