Mona Hatoum
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Alma Mater |
Uniwersytet Libańsko-Amerykański, Byam Shaw School of Art, Slade School of Art |
| Dziedzina sztuki | |
Mona Hatoum (arab. منى حاطوم, ur. 11 lutego 1952 w Bejrucie w Libanie[1]) – brytyjsko-palestyńska artystka wideo, wykładowczyni akademicka, rzeźbiarka i autorka instalacji, mieszkająca w Londynie i Berlinie[2][1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodzi się z palestyńskiej rodziny, która emigrowała do Libanu[2]. Przez całe dzieciństwo rysowała i ilustrowała na lekcjach. Studiowała przez 2 lata projektowanie graficzne w Beirut University College w Libanie, a następnie rozpoczęła pracę w agencji reklamowej, z której nie była zadowolona. Kiedy w 1975 przebywała z krótką wizytą w Londynie, wybuchła wojna domowa w Libanie, co spowodowało, że Hatoum nie mogła wrócić i musiała na stałe osiedlić się w Wielkiej Brytanii[3]. W Londynie ukończyła Byam Shaw School of Art oraz Slade School of Art (część London University College[3])[1]. W latach 1980–1981 zaczęła zajmować się rzeźbą i wideo[1][2].
Wybrane wystawy[edytuj | edytuj kod]
- 1994 - Centre Georges Pompidou w Paryżu[4]
- 1995 - Biennale w Wenecji[4]
- 2000 - Tate Britain w Londynie
- 2005 - Muzeum Sztuki Współczesnej w Sydney[5]
- 2005 - Biennale w Wenecji[4]
- 2006 - Biennale w Sydney[4]
Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]
- 1995 - nominacja do Nagrody Turnera[6]
- 2011 - nagroda Fundació Joan Miró[7]
- 2016 - Medal Award, nagroda Museum of Fine Arts w Bostonie[8]
- 2017 - nagroda Hiroshima Art Prize, przyznawana przez miasto Hiroszima w uznaniu artystów, działających na rzecz pokoju[9].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W swojej twórczości posługuje się różnymi technikami i materiałami i korzysta z różnych mediów[8]. W instalacjach i rzeźbie często prezentuje dobrze znane, codzienne przedmioty w taki sposób, że wydają się niepokojące lub niebezpieczne[10]. Podejmuje tematy tożsamości, ciała, wyobcowania, przemocy[8][10].
Wybrane dzieła[edytuj | edytuj kod]
- Changing Parts (wideo, 1984)[11]
- Measures of Distance (wideo, 1988) - film pokazujący nagą matkę artystki, częściowo zasłoniętą przez arabskie pismo[12]
- Over My Dead Body (billboard, 1988)[13]
- Light Sentence (instalacja, 1992)[14]
- Socle du Monde (rzeźba, 1992-1993)[15]
- Corps étranger (instalacja, 1994)[16]
- Homebund (instalacja, 2000) - przybory kuchenne i meble, połączone przewodami elektrycznymi z żarówkami, które zapalają się i przygasają[17]
- Grater Divide (rzeźba, 2002) - parawan wyglądający jak wielka tarka do sera[2]
- Nature morte aux grenades (kryształ, stal, guma, 2006/2007) - kolorowe przedmioty, przypominające owoce i granaty ręczne
- Round and Round (instalacja, brąz, 2007) - stół, na którym ułożone są figurki żołnierzy
- Daybead (rzeźba, stal pomalowana na czarno, 2008) - metalowa tarka wielkości łóżka
- Paravent (rzeźba, 2008) - ścianka działowa w formie metalowej tarki
- Cube (rzeźba, 2008) - geometryczna siatka z drutu kolczastego[5]
- Jardin Suspendu (instalacja 2008–10) - instalacja wykonana z worków z piasku, przypominających barykady, i żywych roślin[13]
- Hot Spot III (rzeźba, 2009) - rzeźba przedstawiająca kulę ziemską, z kontynentami wyznaczonymi przez czerwony neon; tytuł nawiązuje do określenia oznaczającego miejsce niebezpieczne, w którym występują niepokoje cywilne lub działania militarne[2]
- Interior/Exterior Landscape (instalacja, 2010)[18]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Rebecca Hillauer, Encyclopedia of Arab Women Filmmakers, American Univ in Cairo Press, 2005, s. 212, ISBN 978-977-424-943-3 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c d e Who is Mona Hatoum? [online], Tate, 9 maja 2016 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b BOMB Magazine — Mona Hatoum by Janine Antoni [online], bombmagazine.org [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c d Mona Hatoum [online], whitecube.com [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b Holzwarth i inni, Art now : najnowszy wybór 73 najciekawszych artystów z całego świata. Vol. 3, Taschen, 2012, s. 136-139, ISBN 978-83-89192-94-3, OCLC 829891905.
- ↑ Tate, Turner Prize 1995 - Exhibition at Tate Britain [online], Tate [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Fundació Joan Miró, Joan Miró Prize - Fundació Joan Miró [online], Fundació Joan Miró [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b c Mona Hatoum honored at 2016 Medal Award Gala [online], Art & Education [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Hiroshima Art Prize - Hiroshima City Museum of Contemporary Art [online], 広島市現代美術館 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b Mona Hatoum: Over My Dead Body [online], Museum of Contemporary Art Australia [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Rebecca Hillauer, Encyclopedia of Arab Women Filmmakers, American Univ in Cairo Press, 2005, s. 214, ISBN 978-977-424-943-3 [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 4 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ a b Mona Hatoum: Concourse / Balcony Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 3 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 1 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 2 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 6 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).
- ↑ Mona Hatoum: Room 10 Tate exhibition [online], www.tate.org.uk [dostęp 2017-06-24] (ang.).