Monaster Świętych Piotra i Pawła w Mińsku

Monaster Świętych Piotra i Pawła
	; Sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku
Państwo	Białoruś
Miejscowość	Mińsk
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	mińska
Typ monasteru	męski
	Obiekty sakralne
Sobór	Świętych Piotra i Pawła
Styl	barokowy
Data budowy	1612
Data zamknięcia	1799
	Położenie na mapie Mińska Monaster Świętych Piotra i Pawła
	Położenie na mapie Białorusi Monaster Świętych Piotra i Pawła
	53°54′17″N 27°33′06″E/53,904694 27,551667

Monaster Świętych Piotra i Pawła – prawosławny męski klasztor w Mińsku, funkcjonujący w latach 1612–1799.

Monaster został ufundowany przez bractwo prawosławne w Mińsku oraz grupę prywatnych fundatorów (szlachtę i mieszczan) w 1612^[1], jako jedna ze wspólnot podlegających wileńskiemu monasterowi Świętego Ducha^[2]. Fundatorzy monasteru, mimo faktu, że prawosławna hierarcha duchowna była w momencie jego erygowania nielegalna^[a], zwrócili się do przełożonego monasteru wileńskiego archimandryty Leoncjusza z prośbą o skierowanie do Mińska grupy mnichów. Na czele przysłanych zakonników stał ihumen Paweł (Damżawa), drukarz i kaznodzieja. Pięć lat po otwarciu monasteru istniała już przy nim szkoła^[1]. Klasztor zachował wyznanie prawosławne mimo nacisków na wspólnotę ze strony miejscowej wspólnoty bazyliańskiej i katolickiego szlachcica Piotra Tyszkiewicza^[1]. Po objęciu tronu polskiego przez Władysława IV Wazę władca ten nadał klasztorowi przywilej na prowadzenie drukarni, szpitala i szkoły^[1].

W pierwszych latach XVIII w. monaster ucierpiał w toku działań wojennych (III wojna północna), przez co został niemal całkowicie zniszczony. Po synodzie zamojskim w 1720 klasztor został napadnięty i zdewastowany przez grupę katolickich szlachciców^[1]. W 1777 w zrujnowanym monasterze pozostawało tylko pięciu mnichów. Gdy po II rozbiorze Polski Mińsk znalazł się w granicach Imperium Rosyjskiego, caryca Katarzyna II sfinansowała remont głównej klasztornej cerkwi, lecz równocześnie nakazała skasować wspólnotę i przenieść ostatnich mnichów do monasteru w Pińsku^[1]^[b]. Monasterski sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku pozostał czynny jako siedziba parafii^[1].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Od podpisania unii brzeskiej w 1596 do zgody króla Władysława IV na równoległe istnienie Kościołów prawosławnego i unickiego w 1633 jedynym legalnym w Rzeczypospolitej związkiem wyznaniowym chrześcijaństwa obrządku bizantyńskiego był Kościół unicki.
↑ Za panowania tej władczyni kasacie uległo 75% rosyjskich monasterów. Por. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 28. ISBN 978-83-7431-127-4.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Radziukiewicz, Hymn do prawosławia, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (326), sierpień 2012.
↑ Pawluczuk U.A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.

[3] Od podpisania unii brzeskiej w 1596 do zgody króla Władysława IV na równoległe istnienie Kościołów prawosławnego i unickiego w 1633 jedynym legalnym w Rzeczypospolitej związkiem wyznaniowym chrześcijaństwa obrządku bizantyńskiego był Kościół unicki.

[4] Za panowania tej władczyni kasacie uległo 75% rosyjskich monasterów. Por. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 28. ISBN 978-83-7431-127-4.

[rad-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Radziukiewicz, Hymn do prawosławia, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (326), sierpień 2012.

[paw-2] Pawluczuk U.A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.

[1]

[2]

[a]

[b]