Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Starobielsku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Старобільський жіночий монастир «Всіх скорбящих Радостє»
nr rej. 44-251-0009
Ilustracja
Cerkiew Świętej Trójcy
Państwo

 Ukraina

Obwód

 ługański

Miejscowość

Starobielsk

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

siewierodoniecka

Ihumenia

Katarzyna (Biespałowa)

Klauzura

nie

Typ monasteru

żeński

Obiekty sakralne
Cerkiew

Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Cerkiew

Świętej Trójcy

Założyciel klasztoru

Anna Bulicz
(późniejsza mniszka Angelina)

Materiał budowlany

cegła

Data budowy

1862

Data zamknięcia

1922

Data reaktywacji

1993

Położenie na mapie obwodu ługańskiego
Mapa konturowa obwodu ługańskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Starobielsk, monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość””
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko prawej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Starobielsk, monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość””
Ziemia49°16′37″N 38°54′00″E/49,276944 38,900000

Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”prawosławny żeński klasztor w Starobielsku, w eparchii siewierodonieckiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1].

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Monaster powstał w 1862 r. Założycielką była szlachcianka Anna Bulicz, która po śmierci męża złożyła śluby zakonne z imieniem Angelina i została pierwszą przełożoną wspólnoty. W latach 1863–1870 wzniesiono cerkiew Świętej Trójcy, a w latach 1872–1899 główną świątynię monasterską – cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”[2].

W 1922 r. klasztor został zamknięty przez władze komunistyczne. W latach 1939–1940 znajdował się tu obóz jeniecki dla oficerów Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez ZSRR po zajęciu wschodnich terenów Polski we wrześniu 1939 r. Jeńców – w liczbie około 4000 – w przeciągu kwietnia 1940 r. sukcesywnie przewożono do Charkowa, gdzie byli rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy NKWD[3].

Po II wojnie światowej w obiektach monasterskich mieściła się jednostka wojskowa. W 1992 r. obydwie cerkwie klasztorne zostały zwrócone prawosławnym, a w następnym roku miała miejsce reaktywacja monasteru[2].

Przełożone klasztoru[edytuj | edytuj kod]

  • Angelina (Bulicz), 1862–1888
  • Margarita (Pawłowa), 1888–1890
  • Cherubina (Kiedrowa), 1890–1898
  • Serafina, 1898–1902
  • Apolinaria (Pałkina), 1902–1922

Po reaktywacji[edytuj | edytuj kod]

  • Katarzyna (Biespałowa), obecnie[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Скорбященский женский монастырь. sed-eparhia.com. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
  2. a b Свято-Скорбященский женский монастырь, г. Старобельск. shukach.com, 8 kwietnia 2014. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
  3. STAROBIELSK … OSTATNI AKT TRAGEDII. hit.policja.gov.pl, 5 kwietnia 2020. [dostęp 2022-01-29]. (pol.).