Monika Sznajderman
 Monika Sznajderman, 2023 | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1959 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
wydawczyni, pisarka |
Monika Sznajderman (ur. 19 listopada 1959 w Warszawie[1]) – polska antropolożka kultury, wydawczyni i pisarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Stopień doktora nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Zajmuje się antropologią współczesności (zwłaszcza problemami popularnej kultury audiowizualnej) i formami współczesnej wyobraźni religijnej.
Prowadzi Wydawnictwo Czarne. Jest prezesem Stowarzyszenia Rozwoju Sołectwa Krzywa zajmującego się dziećmi z byłych PGR-ów w Beskidzie Niskim.
Dwukrotna finalistka Nagrody Literackiej „Nike”: w 2017 za książkę Fałszerze pieprzu[2][3] oraz w 2020 za Pusty las[4][5].
-
IX Festiwal Góry Literatury, 2023 -
![Z Jakubem Fereńskim, 2021[6]](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/80/Monika_Sznajderman1.jpg/120px-Monika_Sznajderman1.jpg)
Z Jakubem Fereńskim, 2021[6]
![Z Jakubem Fereńskim, 2021[6]](/wiki/Plik:Monika_Sznajderman1.jpg)
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jest córką kardiologa Marka Sznajdermana (1929–2020[7]) i prof. medycyny Małgorzaty Ciświckiej-Sznajderman (1931–1988[8]), wnuczką neurologa Ignacego Sznajdermana i Amelii z d. Rozenberg, oraz wnuczką Marii Janiny Lachert i Stanisława Ciświckiego, którzy pobrali się w 1926. Jest prawnuczką Wacława Lacherta i Wandy Lipskiej, którą poślubił w 1899[9].
Mieszka w Beskidzie Niskim w Wołowcu wraz z mężem Andrzejem Stasiukiem.
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- „The Jardin des Plantes. Postcards” czyli roślinna metaforyka Jamesa Clifforda, [w:] Konteksty. Polska Sztuka Ludowa, 1994 nr 3/4
- Teologia pięknych kobiet (m.in. o literaturze erotycznej) [w:] Dariusz Czaja (red.) Mitologie popularne: szkice z antropologii współczesności, Kraków 1994, Wyd. Universitas, s. 220, ISBN 83-7052-152-5
- Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS, Warszawa 1994, Wydawnictwo Naukowe Semper, s. 136, ISBN 83-85810-43-9
- Współczesna Biblia Pauperum. Szkice o wideo i kulturze popularnej, Kraków 1998, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 118, ISBN 83-233-1176-5
- Błazen. Maski i metafory, Gdańsk 2000, s. 240, Wyd. słowo/obraz terytoria, ISBN 83-88560-85-9
- Znikająca Europa, Wołowiec 2006, Wydawnictwo Czarne (red. z Katharina Raabe)
- Fałszerze pieprzu, Wołowiec 2016, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-406-0[10].
- Pusty las, Wołowiec 2019, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-823-5[11]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Monika Sznajderman | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2021-02-24] (pol.).
- ↑ Nike 2017 - nominacje [online], wyborcza.pl, 18 maja 2017 [dostęp 2017-05-18].
- ↑ Nike 2017 - finaliści [online], wyborcza.pl, 5 września 2017 [dostęp 2017-09-05].
- ↑ Justyna Sobolewska, Literackie nominacje do Nike i Gdyni. Czego zabrakło? [online], www.polityka.pl, 26 maja 2020 [dostęp 2020-05-26] (pol.).
- ↑ Nike 2020: znamy siedmioro finalistów najważniejszej polskiej nagrody literackiej [online], wyborcza.pl, 25 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-25].
- ↑ VII Festiwal Góry Literatury
- ↑ Marek Sznajderman. nekrologi.wyborcza.pl, 18 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-18].
- ↑ Wspominając prof. Małgorzatę Ciświcką-Sznajderman (1931-1988)
- ↑ Fałszerze pieprzu, Wołowiec 2016, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-406-0[6]
- ↑ Fragment książki „Fałszerze pieprzu. Historia rodzinna”. Czarne, 2016-11-23. [dostęp 2016-12-09].
- ↑ Pusty las [online], czarne.com.pl [dostęp 2019-12-25].