Montes Cordillera

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kordyliery
łac. Montes Cordillera
Ilustracja
Zdjęcie basenu Mare Orientale, zrobione przez Lunar Orbiter 4 w 1967 roku
Najwyższy szczyt

1250 m

Długość

955 km

Sąsiednie pasma

Montes Rook

brak współrzędnych

Montes Cordillera – pasmo górskie na Księżycu. Tworzy zewnętrzny pierścień otaczający basen Mare Orientale (wewnętrzny pierścień tworzą Montes Rook)[1]. Centrum gór ma współrzędne selenograficzne  17,5°S 81,6°W/-17,500000 -81,600000, mieszczą się one w okręgu o średnicy 574 km.

Montes Cordillera leżą na krawędzi widocznej strony Księżyca, tak że można dostrzec je z Ziemi. Zachodni kraniec gór ma długość selenograficzną około 116° W i leży na niewidocznej stronie Księżyca. Północna część pasma leży tuż na południe od księżycowego równika, natomiast południowa rozciąga się mniej więcej do równoleżnika 38° S. Wewnętrzne zbocza gór wznoszą się nad nierównym terenem otaczającym Montes Rook, podczas gdy zewnętrzne to szeroki pas wyrzuconego podczas tworzenia się Mare Orientale materiału skalnego. Wytworzył on różnorodne grzbiety i doliny ułożone promieniście do morza, przez co silnie zmienił wygląd istniejących tam wcześniej kraterów[2].

Przy wewnętrznych stokach gór na północnym wschodzie leży małe morze księżycowe zwane Lacus Autumni (Jezioro Jesieni). Na północny wschód od pasma znajduje się para kraterów Schlūter i Hartwig. Ten ostatni został wyraźnie zmieniony przez wyrzucone skały z Mare Orientale, natomiast pierwszy jest młodszy, utworzony przypuszczalnie po tym uderzeniu.

W południowo-wschodnich rejonach pasma leżą kratery Krasnow i Shaler. Na południowy wschód od tego ostatniego znajduje się promieniście położona dolina zwana Vallis Bouvard. Dalej na południe i wschód leży para radialnych dolin Vallis Baade i Vallis Inghirami. Podobnie ukierunkowana dolina, Vallis Bohr, leży na północ od Montes Cordillera, na zachód od krateru Bohr.

Nazwa Cordillera oznacza łańcuch górski w języku hiszpańskim.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grego, Peter (2004). Moon Observer's Guide. s.145. ISBN 1552978885. Dostęp 3.4.2008.
  2. David H. Scott, John F. McCauley i Mareta N. West (1977). Geologic Map of the West Side of the Moon. Geologic Atlas of the Moon. U.S. Department of the Interior, U.S. Geological Survey. Dostęp 3.4.2008.