Przejdź do zawartości

Mu’allaki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antara Ibn Szaddad, jeden z autorów poematów wchodzących w skład zbioru

Mu'allaki (arab. mu‘allaqāt - zawieszone) – zbiór siedmiu (według innych źródeł: dziewięciu lub dziesięciu) staroarabskich kasyd zebranych w VIII wieku, które zostały uznane za wzór poetyckiej doskonałości.

Zostały ułożone przez poetów przedmuzułmańskich w okresie zwanym dżahilijja. Najczęściej wymienia się siedmiu poetów – autorów mu'allaqat: Imru al-Kajsa, Tafarę al-Abdi'ego, Zuhajra Ibn Abi'ego Sulmę, Labida Ibn Rabi’a, Amra Ibn Kulsuma, Antarę Ibn Szaddada i Harisa Ibn Hillizę. W późniejszych przekazach wymienia się również: Al-Aszę Majmuna, An-Nabighi az-Zubjaniego, oraz Abida Ibn al-Abrasa[1]. Jak cała twórczość literacka tego okresu, były najpewniej przekazywane ustnie. Po raz pierwszy miały zostać zebrane i spisane w VIII wieku przez Hammada al-Rawijję. Według podania z X wieku miały one być one wyszyte złotem na jedwabiu i zawieszone w świątyni Al-Kaaba w Mekce. Stąd pochodzi ich inna nazwa: Mozahhabat, czyli pozłacane[2]. Ich polskie wydanie ukazało się w 1981 pt. Siedem kasyd staroarabskich.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wiebke Walther, Historia literatury arabskiej, s. 50, ISBN 978-83-01-15322-9 (pol.).
  2. Arabia, [w:] Antoni Lange, Dywan wschodni – antologia arcydzieł literatur: asyro-babilońskiej, egipskiej, perskiej, hebrajskiej, arabskiej i indyjskiej, s. 176, ISBN 978-83-8116-199-2 (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]