Mucha domowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mucha domowa
Musca domestica[1]
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Samica muchy domowej
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

muchówki

Rodzina

muchowate

Rodzaj

Musca

Gatunek

mucha domowa

Osobniki kopulujące

Mucha domowa (Musca domestica) – pospolity gatunek owada występujący na całym świecie.

Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]

Jest niewielka (samica jest większa od samca – osiąga do 7,5 mm długości), na ciemnoszarym tułowiu widoczne są podłużne paski. Odwłok barwy szarożółtej jest jaśniejszy na spodniej części. Odnóża zakończone są pazurkami i przylgami. Ma aparat gębowy typu liżącego, służący do zlizywania pokarmu płynnego lub stałego, który zostaje rozpuszczony enzymami śliny. Złoto-czerwono-brunatne oczy zapewniają 360° pole widzenia. Narządem oddechowym są tchawki. Jest typowym synantropem. Mucha lata stosunkowo wolno, ok. 8 km/h, uderza skrzydłami ok. 200 razy na sekundę[2].

Długość życia[edytuj | edytuj kod]

Pojedynczy osobnik żyje około 4 tygodni, jednak w budynkach ludzkich może przezimować w stanie anabiozy. Nawet w tak sprzyjających warunkach przeżywa bardzo mała część populacji – jesienią muchy są dziesiątkowane przez grzybicę.

Pokarm[edytuj | edytuj kod]

Dorosłe owady żywią się substancjami płynnymi, pokarmy twarde pobierają po rozpuszczeniu śliną (wstępnym strawieniu).

Rozród[edytuj | edytuj kod]

Dziewięciodniowe owady osiągają dojrzałość płciową. Jaja (2,5 mm) składane są do kału, szczególnie do świńskiego. Samica może składać jaja od 2 do 5 dni, jednorazowo ok. 100. W ciągu całego życia składają od 600 do 2000 jaj. W 1 kg świńskiego nawozu może rozwijać się 15 000 larw. Po upływie 24 godzin wylęgają się larwy o charakterystycznym, z przodu stożkowo zwężonym kształcie. Larwy pobierają pokarm płynny. Szybkość rozwoju uzależniona jest od świeżości nawozu, trwa od kilku dni do dwóch miesięcy. W ciągu rozwoju larwy wydłużają się z początkowych 2 do 12 mm, trzykrotnie liniejąc. Po przepoczwarczeniu trwającym ok. 10 dni wylegają się dorosłe owady, które po kilku minutach są gotowe do lotu.

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

Owad ten stwarza zagrożenie epidemiologiczne: badania dowiodły, że na powierzchni swego ciała mucha może przenieść do 6 milionów, a w jelicie nawet pięciokrotnie więcej – 30 milionów mikroorganizmów – w tym powodujących tak groźne choroby jak dur brzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, polio, salmonelloza oraz wąglik – oraz stadia przetrwalnikowe pasożytów[3][4][5].

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Muchy są aktywne w dzień, lubią ciepłe, nasłonecznione powierzchnie. W budynkach w nocy lub w chłodne dni muchy zazwyczaj odpoczywają na podłogach, ścianach, sufitach. Na zewnątrz – na roślinach, na ziemi, płotach, puszkach i innych tym podobnych elementach. Muchy wybierają rogi, załamania ścian i ich krawędzie oraz cienkie przedmioty, kable, struny, najchętniej ukrywają się blisko źródła pożywienia na wysokości 150–450 cm od podłoża.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Mucha domowa jest owadem kosmopolitycznym. Pierwotnie występowała w umiarkowanej strefie klimatycznej. Została przeniesiona przez człowieka również na obszary tropikalne (w 1780 roku na pokładzie okrętu kpt. Arthura Phillipa wraz z grupą skazańców i brytyjskimi owcami dotarł do Australii w pobliże dzisiejszego Sydney).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Musca domestica, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. Muhammad Sarwar, Life History of House Fly Musca domestica Linnaeus (Diptera: Muscidae), its Involvement in Diseases Spread and Prevention of Vector, „International Journal For Research In Applied And Natural Science”, 2 (7), lipiec 2016, s. 39, ISSN 2208-2085 [dostęp 2018-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-01] (ang.).
  3. O.S. Levine, M.M. Levine, Houseflies (Musca domestica) as mechanical vectors of shigellosis, „Reviews of Infectious Diseases”, 13 (4), 1991, s. 688–696, DOI10.1093/clinids/13.4.688, PMID1925289 (ang.).
  4. Maike Förster, Sven Klimpel, Kai Sievert, The house fly (Musca domestica) as a potential vector of metazoan parasites caught in a pig-pen in Germany, „Veterinary Parasitology”, 160 (1–2), 2009, s. 163–167, DOI10.1016/j.vetpar.2008.10.087, PMID19081196 (ang.).
  5. Morris Ostrolenk, Henry Welch, The House Fly as a Vector of Food Poisoning Organisms in Food Producing Establishments, „American Journal of Public Health and the Nations Health”, 32 (5), 1942, s. 487–494, DOI10.2105/AJPH.32.5.487, PMID18015612 (ang.).