Mysi Staw
 |
 |
Mysi Staw (niem. Mäuseteich) – nieistniejący już od najpóźniej początku XIX wieku akwen w rynnie powodziowej rzeki Odry na południe od ścisłego średniowiecznego centrum miasta Wrocławia, w rejonie dzisiejszego Placu Muzealnego.
Widoczny jest na planie miasta B. Weihnera z 1562 (fot. obok) i kolejnych następnych; w XVIII wieku przy okazji rozbudowy fortyfikacji bastionowych włączony został w system wodny zewnętrznej fosy miejskiej. Po likwidacji umocnień wskutek kapitulacji miasta przed wojskami napoleońskimi w 1807[a] samą fosę miejską pozostawiono (istnieje do dzisiaj), ale Mysi Staw został zasypany i na planie W. Hoffmana z 1827 już nie jest pokazany. Przez cały XIX wiek teren dawnego Stawu pozostawał niezabudowany; w połowie stulecia urządzono tu ogród z niewielkim stawkiem[b], później na wschód od tego ogrodu wybudowano Nową Synagogę, ukończoną w 1872[c]. W 1873 architekt Friedrich Barchewitz przedstawił projekt kamienic na terenach Mysiego Stawu, ale nie został on zrealizowany. Na południowy zachód od ogrodu powstało Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych, ukończone w 1880[d].
W latach 20. XX wieku na terenie Ogrodu Eichbornów w miejscu dawnego Mysiego Stawu rozpoczęto budowę gmachu komendy policji państwowej. Gmach ten istnieje do dziś i dziś również służy jako komenda policji.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Więcej na ten temat – zob. historia Wrocławia.
- ↑ Ogród ten nosił nazwę Eichborngarten, na cześć rodziny wrocławskich bankierów Eichbornów, których willę wybudowano przy przebiegającej w pobliżu ulicy, dzisiejszej ul. Kościuszki; również wytyczona później ulica przecinająca ten ogród (dziś nosi nazwę Franciszka Druckiego-Lubeckiego) nazwana została Eichbornstraße.
- ↑ Synagogę bojówki hitlerowskie spaliły podczas nocy kryształowej z 9 na 10 listopada 1938 roku.
- ↑ Budynek muzeum – po uszkodzeniach, jakie odniósł podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 – ostatecznie zburzono w latach 60. XX wieku.
- ↑ Gmach dzisiejszego Sądu Okręgowego we Wrocławiu zaprojektowany został na potrzeby wymiaru sprawiedliwości już w I połowie XIX wieku (później jeszcze dwukrotnie był modernizowany i powiększany).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie 2000, s. 542. ISBN 83-7023-749-5.