NUR-21
| Dane podstawowe | |
| Producent | |
|---|---|
| Typ |
samobieżna stacja radiolokacyjna |
| Historia | |
| Lata produkcji |
1984-1990 |
| Dane techniczne | |
| Moc |
100 KW |
| Zasięg |
do 100 km |
| Pasmo | |
| Częstotliwość |
3,2-3,4 GHz |
| Liczba śledzonych obiektów |
16 |
| Platforma |
gąsienicowa |
| Użytkownicy | |
 Polska,  Indie
| |
NUR-21 Daniela-21 (N-21[1], RT-21[2]) – polska samobieżna stacja radiolokacyjna używana przez oddziały przeciwlotnicze. Przeznaczona jest do wykrywania, śledzenia, identyfikowania nisko lecących celów powietrznych[3]. Wykorzystywana jest w pododdziałach przeciwlotniczych wchodzących w skład związków zmechanizowanych.
NUR-21 był pierwszym polskim mobilnym radiolokatorem przeznaczonym dla pododdziałów przeciwlotniczych Wojsk Lądowych[4]. Opracowano go w CNPEP „RADWAR″[4]. Stacja zabudowana została na podwoziu gąsienicowym SPG-1, zaprojektowanym przez OBRUM na bazie przygotowywanego do produkcji licencyjnej w Polsce ciągnika artyleryjskiego MT-S (Obiekt 306)[5]. W wojsku radar NUR-21 otrzymał oznaczenie RT-21 i nazwę Daniela-21[4].
Wyprodukowano dla Wojska Polskiego 33 egzemplarze w latach 1984-1990[6]. Dwa z nich sprzedano za granicę: jeden w 1988 do Indii, a drugi w 1991 roku do KRLD[6]. W 1998 roku jeszcze zbudowano ulepszony egzemplarz N-21MI na eksport do Indii[6]. Antena paraboliczna ma rozmiary 4,5 × 3,3 m i obraca się z prędkością 12 obr./min[4]. Antena jest unoszona mechanicznie na ramie na wysokość do 8 m, w ciągu 3 minut[4]. Układ automatycznego wykrywania obiektów i śledzenia tras UAK-21 pozwala na automatyczne śledzenie 16-31 tras celów powietrznych[4].
W latach 2003-2009 część stacji zmodernizowano, wymieniając część elektroniki, montując układ identyfikacji swój-obcy Supraśl i radiostacje RRC-9500[3]. W 2006 roku było ich na stanie Sił Zbrojnych 28, z tego 23 w jednostkach liniowych[6]. W latach 2013-2015 zmodernizowano następnie 11 stacji do standardu NRU-21M, w oparciu o nową bazę elektroniczną, znacząco polepszając ich charakterystyki[7]. W 2019 roku rozpoczęto modernizację przez PIT-RADWAR dalszych 6 sztuk do wersji NUR-21MK[3]. Dostarczono je w grudniu 2022 roku[8]. Rozpoczęto także w 2021 roku modernizację 11 stacji NUR-21M do ulepszonego standardu NUR-21M+, w dużym stopniu zunifikowanego z MR[9].
Dane techniczne stacji radiolokacyjnej[edytuj | edytuj kod]
- pasmo pracy S (3,2-3,4 GHz)[3]
- zasięg wykrywania: do 100 km[4]
- zasięg wykrywania przy wysokości 50 m: 30 km
- wykrywalność przy zakłóceniach:
- biernych 70 km
- aktywnych 40 km
- pułap wykrywania: 5 km[4]
- ilość śledzonych obiektów 16
- moc impulsowa 100 KW
- czas trwania impulsu 10 ms
- wzmocnienie łańcucha wzmacniaczy nadajnika 70 dB
- częstotliwość pośrednia 300 MHz → 30 MHz
- szerokość pasma przestrajania 200 MHz
- antena paraboliczna dwuwiązkowa
Dane techniczne nośnika[edytuj | edytuj kod]
- nośnik: ciągnik artyleryjski SPG-1
- trakcja: gąsienicowa
- silnik: W46-2S1,V, wielopaliwowy (olej napędowy, nafta lotnicza, benzyna)
- długość: 7,8 m
- szerokość: 3,35 m
- wysokość: 3,2 m (ze złożonym radarem)
- prześwit: 0,42 m
- masa: 34 500 kg (wraz z radarem)
- prędkość: 60 km/h po drogach
- zasięg: 600-700 km po szosach
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Polska – 33 szt. stacji NUR-21 dostarczone w latach 1984-1990[5].
Indie – 1 szt. stacji NUR-21 wyeksportowana w 1988, 1 szt. stacji NUR-21MI (radar NUR-22 na nośniku gąsienicowym) wyeksportowana w 1997[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Fundacja Excita Polonia, NUR-21.
- ↑ Wojskowe Zakłady Elektroniczne naprawią stacje radiolokacyjne NUR-21 [online], Defence24, 28 lipca 2018 [dostęp 2018-07-28] (pol.).
- ↑ a b c d Modernizacja radarów NUR-21. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2019, s. 4, wrzesień 2019. ISSN 1230-1655.
- ↑ a b c d e f g h Kwasek 2017 ↓, s. 71.
- ↑ a b c MILITARIUM, radar NUR-21 | Militarium [online], militarium.net, 17 lutego 2015 [dostęp 2018-07-28] (pol.).
- ↑ a b c d Kiński 2023 ↓, s. 27.
- ↑ Kiński 2023 ↓, s. 28.
- ↑ Kiński 2023 ↓, s. 29.
- ↑ Kiński 2023 ↓, s. 30.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pancerni.net, SPG 1 NUR 21 [Polska] [online], www.pancerni.abajt.pl [dostęp 2018-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-28].
- Wojskowe Zakłady Elektroniczne S.A. z umową na prace przy kolejnych radarach. zbiam.pl, 2017-10-04. [dostęp 2018-07-28].
- Tomasz Kwasek. Stacje radiolokacyjne NUR-22 i NUR-22-3D(N). „Nowa Technika Wojskowa”. 2/2017, s. 70-74, luty 2017. ISSN 1230-1655.
- Andrzej Kiński. Modernizacje stacji radiolokacyjnej NUR-21. „Wojsko i Technika”. Nr 3/2023, s. 22-30, marzec 2023. Warszawa: Zespół Badań i Analiz Militarnych.