Na wypadek nieszczęścia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Na wypadek nieszczęścia
En cas de malheur
La ragazza del peccato
Gatunek

dramat
kryminalny

Rok produkcji

1958

Data premiery

2 września 1958
(MFF w Wenecji)
17 września 1958 (Francja)

Kraj produkcji

Francja
Włochy

Język

francuski

Czas trwania

122 minuty

Reżyseria

Claude Autant-Lara

Scenariusz

Jean Aurenche
Pierre Bost

Główne role

Brigitte Bardot
Jean Gabin

Muzyka

René Cloërec

Zdjęcia

Jacques Natteau

Scenografia

Max Douy

Kostiumy

Pierre Balmain
Louis Feraud

Montaż

Jacques Natteau

Produkcja

Roger Debelmas
Yves Laplanche

Wytwórnia

Iena Productions
Union Cinematographique Lyonnaise
CEI-INcom

Dystrybucja

Cinédis
Italie CEI-INcom

Na wypadek nieszczęścia (fr. En cas de malheur, wł. La ragazza del peccato) – francusko-włoski dramat kryminalny z 1958 roku w reżyserii Claude'a Autant-Lary. Adaptacja powieści Georgesa Simenona pod tym samym tytułem.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Tragiczna historia związku pospolitej złodziejki (Yvette) i uznanego paryskiego adwokata (André). Postarzały mężczyzna, zafascynowany młodą i piękną dziewczyną, pomaga jej za pomocą podstawionego świadka uniknąć wyroku za napad z użyciem niebezpiecznego narzędzia. W zamian Yvette oferuje mu siebie. Wbrew żonie, która wie o wszystkim, i palestrze, w której zostaje zawieszony, gdy jego niecny uczynek wychodzi na jaw, André romansuje z Yvette, obsypując ją prezentami i kupując drogi apartament z wynajętą służącą. Wiadomość, że Yvette jest z nim w ciąży uwzniośla go jeszcze bardziej. Dziewczyna nie rezygnuje jednak ze spotkań ze swoim byłym kochankiem, przystojnym studentem medycyny Mazettim. Ten, zazdrosny o nią, morduje dziewczynę podczas jednej ze schadzek w jego obskurnym pokoju.

Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]

  • Jean Gabin – adwokat André Gobillot
  • Brigitte Bardot – Yvette Maudet
  • Edwige Feuillère – Viviane Gobillot
  • Nicole Berger – Janine
  • Madeleine Barbulée – Bordenave
  • Gabrielle Fontan – Pani Langlois
  • Jacques Clancy – Duret
  • Annick Allières – Noémie
  • Franco Interlenghi – Mazetti

i inni.

O filmie[edytuj | edytuj kod]

Kolejny film Claude'a Autant-Lary, czołowego reżysera "Czwartej Republiki", powstał u szczytu jego kariery. Obok wcześniejszych obrazów jego autorstwa (Diabeł wcielony z 1947, Zajmij się Amelią z 1949, Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956) "[stanowił] pamfletowe przesłanie, wymierzone przeciw tradycyjnym bogoojczyźnianym wartościom Francuzów, z kaligraficzną elegancją stylu"[1].

W Europie film spodobał się zarówno krytykom, którzy uznali, że "po raz kolejny potęga [ówczesnego] kina francuskiego opiera się przede wszystkim na aktorstwie", jak i widzom, którzy tłumnie odwiedzali kina, głównie ze względu na Brigitte Bardot[2]. Z diametralnie różnym odbiorem film spotkał się za oceanem. The New York Times uznał go za "film rozczarowujący o niezrozumiałej fabule". Chwalono aktorstwo Gabina i Feuillere, krytykując jednocześnie ich antagonistów w osobach Bardot i Interlenghiego. Część scen erotycznych z udziałem Bardot w wersji rozpowszechnianej na terenie USA zostało ocenzurowanych[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tadeusz Lubelski (red.): Encyklopedia kina. Kraków: Biały Kruk, 2010, s. 57. ISBN 978-83-7553-100-8. (pol.).
  2. Michalik...,
  3. Bosley Crowther: Screen: From Simenon; "Love Is My Profession" Stars Bardot, Gabin. [w:] The New York Times [on-line]. 1959-04-28. [dostęp 2022-11-05]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian B. Michalik (oprac.): Kronika filmu. Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA – Marian B. Michalik, 1995, s. 301. ISBN 83-86079-03-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]