Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Ilustracja
Stanisław Ignacy Witkiewicz, patron nagrody
Nagroda za

popularyzację polskiego teatru na świecie

Przyznający

Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego

Państwo

 Polska

Lokalizacja

Warszawa

Pierwsze rozdanie

27 marca 1983

Strona internetowa

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (znana również jako Nagroda Witkacego) – nagroda ustanowiona w roku 1983 i przyznawana przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego w Międzynarodowym Dniu Teatru.

Historia nagrody[edytuj | edytuj kod]

Od 1983 roku Zarząd Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego 27 marca, w Międzynarodowym Dniu Teatru, przyznaje swoje nagrody, które trafiają do cudzoziemców jako dowód uznania ich działalności związanej z propagowaniem teatru i dramaturgii polskiej na świecie[1]. Laureatami mogą być działacze i animatorzy życia teatralnego, aktorzy, reżyserzy, dyrektorzy teatrów, badacze historii polskiego teatru i dramatu, krytycy teatralni, tłumacze, scenografowie. Nagrodę stanowi wizyta w Polsce oraz specjalny dyplom i dzieło sztuki polskiego artysty. Nagrodę wspiera finansowo Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, którego przedstawiciele, wraz z przedstawicielami Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego (prof. Dariusz Kosiński), Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (prof. Barbara Osterlof), zasiadają w Jury nagrody[2][3].

W ramach nagrody[4] Sekcja Krytyków Teatralnych wyróżnia polskich twórców lub instytucję teatralną, promujących rodzimy teatr na świecie, przyznaje również tytuł Teatralnej Książki Roku[1]. W ostatnich latach w Jury Sekcji zasiadały m.in. prof. Magdalena Raszewska (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), dr Elżbieta Baniewicz (PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi) i dr Maria Napiontkowa (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk)[5].

Laureaci[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Laureaci Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza otrzymali m.in.:

Rok Nagroda Zarządu Polskiego Ośrodka ITI Nagroda
Sekcji Krytyków Teatralnych
Teatralna Książka Roku
2023 Soren Gauger Kanada Kanada Elżbieta Koślacz-Virol Francja Katarzyna Fazan[6]
2022 Michajło Barbara  Ukraina[7] Helena Kaut-Howson Wielka Brytania Ewa Bułhak[8]
2021 José Gabriel López Antunano  Hiszpania[9] Anna Zubrzycki Anglia Szkocja Janusz Degler, Tomasz Pawlak i Przemysław Pawlak[10]
2020 Michael Hackett  Stany Zjednoczone[11]
2019 Koichi Kuyama  Japonia Jadwiga Rożek-Sieraczyńska[12][13]
2018 Paul Allain  Anglia Jarosław Bielski
Hiszpania
Ewa Partyga[14]
2017 Bohdan Kozak  Ukraina Włodzimierz Herman
Dania
Tomasz Mościcki[15]
2016 Richard Gough  Anglia Andrzej Szczytko
Stany Zjednoczone Ukraina
Halina Waszkiel[16]
2015 Darja Dominkuš  Słowenia Janina Szarek
Niemcy
Beata Guczalska[17]
2014 Philip Arnoult(inne języki)  Stany Zjednoczone Andrzej Wirth
Niemcy Stany Zjednoczone
2013 Manfred Beilharz(inne języki)  Niemcy Stefan Sutkowski
Ewa Bułhak i Mateusz Żurawski[18]
2012 Diana Poskuta-Włodek[19]
2011 Tuğrul Çetiner  Turcja Białostocki Teatr Lalek

(Marek Waszkiel)
Japonia

Katarzyna Osińska[20]
2010 Monique Stalens  Francja Teatr Pieśń Kozła

(Grzegorz Bral)
Anglia Szkocja

Katarzyna Fazan[21]
2009 Irena Lexová  Czechy Śląski Teatr Tańca

(Jacek Łumiński)

Małgorzata Komorowska[22]
2008 Ellen Stewart(inne języki)  Stany Zjednoczone Ewa Wycichowska

Urszula Aszyk[23]
Lech Raczak[24],

Teatr Ósmego Dnia
Włochy Stany Zjednoczone

2007 Biserka Rajčić  Serbia Erwin Axer[25]
2006 Allen Kuharski  Stany Zjednoczone Mariusz Treliński
Rosja Stany Zjednoczone
Magdalena Raszewska[26]
2005 Nina Kirlay  Węgry Grzegorz Jarzyna
Niemcy Austria
Lidia Kuchtówna[27]
2004 Giovanni Pampiglione  Włochy Teatr Biuro Podróży

(Paweł Szkotak)

2003 Dalibor Blažina  Chorwacja Krzysztof Warlikowski
Francja Izrael Niemcy
Marta Steiner[28]
2002 Jacques Rosner(inne języki)  Francja Teatr Provisorium

(Janusz Opryński)

Grzegorz Ziółkowski[29]
2001 Andriej Bazilewski  Rosja Tadeusz Bradecki
Włochy Wielka Brytania
2000 Carla Pollastrelli  Włochy Jerzy Radziwiłowicz
Francja
Krystian Lupa
Austria Francja
1999 Andrzej Nils Uggla  Szwecja
1998 Josep Maria de Sagarra Àngel(inne języki)  Hiszpania Teatr Wierszalin

(Piotr Tomaszuk)
Szkocja Niemcy

Krzysztof Pleśniarowicz[30]
1997 Hendrik Lindepuu  Estonia Krystyna Meissner
Niemcy Litwa
1996 Alois Woldan  Austria Andrzej Seweryn
Francja Wielka Brytania
1995 Yukio Kudō  Japonia Andrzej Wajda[31]
1994 Hanaa Abdel Fattah Metwaly  Egipt
1993 Nils Åke Nilsson(inne języki)  Szwecja Erwin Axer[32]Austria Niemcy
1992 Richard Demarco  Szkocja Józef Szajna
Włochy Brazylia
Zygmunt Hübner[33]
1991 Michelle Kokosowski(inne języki)  Francja Zbigniew Raszewski[34]
1990 Bonnie Marranca(inne języki)  Stany Zjednoczone
Gautam Dasgupta  Stany Zjednoczone
1989 Roberto Bacci(inne języki)  Włochy Teatr Cricot 2

(Tadeusz Kantor)

Maria Bojarska[35]
1988 Bolesław Taborski  Wielka Brytania Jerzy Stuhr[36]Włochy
1987 Jaroslav Simonides  Czechosłowacja
1986 Henryk Bereska  NRD
1985 Denis Bablet  Francja
1984 Raymonde Temkine  Francja Zofia Jarema[37]Niemcy
Henryk Tomaszewski[38]
Kazimierz Dejmek[39]Niemcy Włochy
Jerzy Jarocki[40]

Holandia Niemcy Serbia

1983 Alain van Crugten  Belgia
Daniel Gerould  Stany Zjednoczone

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI przyznane [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  2. Wrocław. Nagroda Witkacego dla prof. Kozaka na Dialogu [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  3. Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2019-03-27].
  4. Łukasz Maciejewski: Koniec świata wartości. Łódź: Wydawnictwo Biblioteki PWSFTviT, 2017, s. 248. ISBN 978-83-65501-04-2.
  5. Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  6. Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody polskiego oddziału Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznane | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2023-03-27] (pol.).
  7. Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (POITI) | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  8. Ewa Bułhak, Legenda Grzegorzewskiego (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, 2021).
  9. Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  10. Bibliografia S.I. Witkiewicza 1885–1989, oprac. Janusz Degler i Tomasz Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020); Bibliografia S.I. Witkiewicza 1990– 2019, oprac. Przemysław Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020).
  11. Warszawa. Michael Hackett laureatem Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2020-04-13].
  12. Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2019-05-27].
  13. Krystyna Zachwatowicz-Wajda. Scenografie teatralne (wyd. Muzeum Śląskie, 2018).
  14. Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu (wyd. Instytut Sztuki PAN, 2017).
  15. Warszawskie sezony teatralne 1944–1949 (wyd. Fundacja Historia i Kultura, 2016).
  16. Trudne lata. Teatr warszawski 1815–1868 (wyd. Teatr Narodowy, 2015).
  17. Aktorstwo polskie. Generacje (wyd. Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego, 2014).
  18. Wariacje. Scenariusze z lat 1978–1991 (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, 2013).
  19. Dzieje teatru w Krakowie w latach 1918–1939. Zawodowe teatry dramatyczne (wyd. Wydawnictwo Literackie, 2012).
  20. Teatr rosyjski XX wieku wobec tradycji. Kontynuacje, zerwania, transformacje (wyd. słowo/obraz terytoria, 2010).
  21. Projekt intymnego teatru śmierci. Wyspiański. Leśmian. Kantor (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009).
  22. Marcella Sembrich-Kochańska. Życie i śpiew (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2008).
  23. Corrale de comedias: publiczne i stałe teatry w Hiszpanii (koniec XVI – początek XVIII wieku) (wyd. Wydawnictwo Adam Marszałek w Toruniu, 2005).
  24. Bogna Kisiel, Lech Raczak nie żyje. Był przewodnikiem w ciemnościach. Pozostawił po sobie ranę w sercu wielu ludzi [WSPOMNIENIA] [online], Głos Wielkopolski, 18 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-20] (pol.).
  25. Zbiór esejów z lat 1978–2003 pt. „Z pamięci”.
  26. Teatr Narodowy 1949–2004 (wyd. Teatr Narodowy, 2006).
  27. Karol Frycz (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2004).
  28. Geneza teatru w świetle antropologii kulturowej (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2003).
  29. Teatr Bezpośredni Petera Brooka (wyd. słowo/obraz terytoria, 2000).
  30. Kantor: artysta końca wieku (wyd. Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997).
  31. Andrzej Wajda, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  32. Erwin Axer, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  33. Polityka i teatr (wyd. Wydawnictwo Literackie, 1991).
  34. Trudny rebus: studia i szkice z historii teatru (wyd. Wiedza o Kulturze, 1990).
  35. Mieczysława Ćwiklińska (wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988).
  36. Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  37. Zofia Jarema, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-31].
  38. Henryk Tomaszewski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2019-10-03].
  39. Kazimierz Dejmek, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2019-01-30].
  40. Jerzy Jarocki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2019-01-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]