Przejdź do zawartości

Nagrody na mistrzostwach świata w piłce nożnej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Nagrody na mistrzostwach świata w piłce nożnej – wraz z końcem każdych finałów mistrzostw świata w piłce nożnej, FIFA przyznaje kilka nagród dla najbardziej wyróżniających się uczestników w kilku aspektach gry (zarówno graczy, jak i drużyny).

Rodzaje nagród

[edytuj | edytuj kod]

Aktualnie przyznawane jest sześć nagród:

  • Złota Piłka (obecnie nazwana „Złotą Piłką adidasa”) dla najlepszego piłkarza, przyznawana przez media (pierwszy raz w 1982); Srebrną Piłkę oraz Brązową Piłkę otrzymują zawodnicy, którzy w głosowaniu zajęli odpowiednio drugie i trzecie miejsce;
  • Złoty But dla najlepszego strzelca (od 1982, jednakże została przyznana królom strzelców wszystkich poprzednich turniejów o mistrzostwo świata rozgrywanych od 1930 roku);
  • Złota Rękawica dla najlepszego bramkarza (od 1994 do 2006 roku nazywana Złotą Rękawicą Lwa Jaszyna);
  • Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika dla najlepszego piłkarza, który nie ukończył 21. roku życia na początku roku kalendarzowego, w którym odbywają się finały mistrzostw;
  • Nagroda FIFA Fair Play dla drużyny z najlepszymi statystykami fair play, w oparciu o system punktów oraz kryteria wprowadzone przez Komitet FIFA Fair Play;
  • Najbardziej interesujący zespół dla drużyny, która grała najbardziej widowiskowo, przyznawana na podstawie głosów kibiców;

Zespół Gwiazd składa się z najlepszych zawodników turnieju, wybierany od 1990 roku.

Złota Piłka

[edytuj | edytuj kod]

Złota Piłka zostaje przyznawana najlepszemu piłkarzowi finałów mistrzostw świata. Komisja Techniczna FIFA prezentuje nazwiska kilku najbardziej wyróżniających się graczy turnieju, a zwycięzca wybierany jest spośród tej grupy przez przedstawicieli mediów. Lionel Messi jest jedynym piłkarzem, który został 2 razy MVP (2014 i 2022).

Mistrzostwa Świata Złota Piłka Srebrna Piłka Brązowa Piłka
Urugwaj 1930 Urugwaj José Nasazzi Argentyna Guillermo Stábile Urugwaj José Leandro Andrade
Włochy 1934 Włochy Giuseppe Meazza Austria Matthias Sindelar Czechosłowacja Oldřich Nejedlý
Francja 1938 Brazylia Leônidas Włochy Silvio Piola Węgry György Sárosi
Brazylia 1950 Brazylia Zizinho[1] Urugwaj Juan Schiaffino Brazylia Ademir
Szwajcaria 1954 Węgry Ferenc Puskás Węgry Sándor Kocsis Niemcy Fritz Walter[2]
Szwecja 1958 Brazylia Didi Brazylia Pelé Francja Just Fontaine
Chile 1962 Brazylia Garrincha Czechosłowacja Josef Masopust Chile Leonel Sánchez
Anglia 1966 Anglia Bobby Charlton Anglia Bobby Moore Portugalia Eusébio
Meksyk 1970 Brazylia Pelé Brazylia Gérson Niemcy Gerd Müller
RFN 1974 Holandia Johan Cruijff Niemcy Franz Beckenbauer Polska Kazimierz Deyna
Argentyna 1978 Argentyna Mario Kempes Włochy Paolo Rossi Brazylia Dirceu
Hiszpania 1982 Włochy Paolo Rossi Brazylia Falcão Niemcy Karl-Heinz Rummenigge
Meksyk 1986 Argentyna Diego Maradona Niemcy Harald Schumacher Dania Preben Elkjær Larsen
Włochy 1990 Włochy Salvatore Schillaci Niemcy Lothar Matthäus Argentyna Diego Maradona
Stany Zjednoczone 1994 Brazylia Romário Włochy Roberto Baggio Bułgaria Christo Stoiczkow
Francja 1998 Brazylia Ronaldo Chorwacja Davor Šuker Francja Lilian Thuram
Korea/Japonia 2002 Niemcy Oliver Kahn Brazylia Ronaldo Korea Południowa Hong Myung-bo
Niemcy 2006 Francja Zinédine Zidane Włochy Fabio Cannavaro Włochy Andrea Pirlo
RPA 2010 Urugwaj Diego Forlán Holandia Wesley Sneijder Hiszpania David Villa
Brazylia 2014 Argentyna Lionel Messi Niemcy Thomas Müller Holandia Arjen Robben
Rosja 2018 Chorwacja Luka Modrić Belgia Eden Hazard Francja Antoine Griezmann
Katar 2022 Argentyna Lionel Messi Francja Kylian Mbappé Chorwacja Luka Modrić

Złoty But

[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Złotego Buta trafia do najskuteczniejszego zawodnika turnieju finałowego mistrzostw, przyznawana od roku 1980. Jeśli tę samą ilość goli ma na koncie więcej niż jeden piłkarz, o przyznaniu nagrody decyduje ilość asyst. Jeżeli ten warunek nadal spełnia więcej niż jeden piłkarz, nagroda trafia do tej osoby, która spędziła mniej czasu na boisku podczas wszystkich meczów turnieju finałowego. Podobnie, jak w przypadku Złotej Piłki, przyznawane są także srebrne oraz brązowe statuetki.

Mistrzostwa Świata Złoty But Liczba goli Srebrny But Liczba goli Brązowy But Liczba goli
Urugwaj 1930 Argentyna Guillermo Stábile 8 Urugwaj Pedro Cea 5 Stany Zjednoczone Bert Patenaude
Chile Guillermo Subiabre
4
Włochy 1934 Czechosłowacja Oldřich Nejedlý 5(1) Niemcy Edmund Conen
Angelo Schiavio
4 Szwajcaria Leopold Kielholz
Raimundo Orsi
3
Francja 1938 Brazylia Leônidas da Silva 7(2) Silvio Piola
Węgry György Sárosi
Węgry Gyula Zsengellér
5 Gino Colaussi
Polska Ernest Wilimowski
4
Brazylia 1950 Brazylia Ademir 9(3) Urugwaj Óscar Míguez 5 Brazylia Francisco Aramburu
Hiszpania Estanislao Basora
Urugwaj Alcides Ghiggia
Hiszpania Telmo Zarra
4
Szwajcaria 1954 Węgry Sándor Kocsis 11 Szwajcaria Josef Hügi
Niemcy Max Morlock
Austria Erich Probst
6 Szwajcaria Robert Ballaman
Urugwaj Carlos Borges
Węgry Nándor Hidegkuti
Ferenc Puskás
Niemcy Helmut Rahn
Niemcy Hans Schäfer
Niemcy Ottmar Walter
4
Szwecja 1958 Francja Just Fontaine 13 Brazylia Pelé
Niemcy Helmut Rahn
6 Brazylia Vavá
Irlandia Północna Peter McParland
5
Chile 1962 Brazylia Garrincha
Brazylia Vavá
Chile Leonel Sánchez
Dražan Jerković
Walentin Iwanow
Węgry Flórián Albert
4 Brazylia Amarildo
Czechosłowacja Adolf Scherer
Węgry Lajos Tichy
Milan Galić
3 Chile Jaime Ramírez
Chile Eladio Rojas
Chile Jorge Toro
Anglia Ron Flowers
Niemcy Uwe Seeler
Włochy Giacomo Bulgarelli
Igor Czislenko
Wiktor Poniedielnik
Urugwaj José Sasía
2
Anglia 1966 Portugalia Eusébio 9 Niemcy Helmut Haller 6 Niemcy Franz Beckenbauer
Węgry Ferenc Bene
Anglia Geoff Hurst
Wałerij Porkujan
4
Meksyk 1970 Niemcy Gerd Müller 10 Brazylia Jairzinho 7 Peru Teófilo Cubillas 5
RFN 1974 Polska Grzegorz Lato 7 Holandia Johan Neeskens
Polska Andrzej Szarmach
5 Szwecja Ralf Edström
Niemcy Gerd Müller
Holandia Johnny Rep
4
Argentyna 1978 Argentyna Mario Kempes 6 Peru Teófilo Cubillas
Holandia Rob Rensenbrink
5 Austria Hans Krankl
Argentyna Leopoldo Luque
4
Hiszpania 1982 Włochy Paolo Rossi 6 Niemcy Karl-Heinz Rummenigge 5 Brazylia Zico

Polska Zbigniew Boniek

4
Meksyk 1986 Anglia Gary Lineker 6 Argentyna Diego Maradona
Brazylia Careca
Hiszpania Emilio Butragueño
5 Argentyna Jorge Valdano
Dania Preben Elkjær Larsen
Włochy Alessandro Altobelli
Ihor Biełanow
4
Włochy 1990 Włochy Salvatore Schillaci 6 Czechosłowacja Tomáš Skuhravý 5 Kamerun Roger Milla
Anglia Gary Lineker
Niemcy Lothar Matthäus
Hiszpania Míchel
4
USA 1994 Bułgaria Christo Stoiczkow
Rosja Oleg Salenko(4)
6 Brazylia Romário
Niemcy Jürgen Klinsmann
Włochy Roberto Baggio
Szwecja Kennet Andersson
5 Argentyna Gabriel Batistuta
Rumunia Florin Răducioiu
Szwecja Martin Dahlin
4
Francja 1998 Chorwacja Davor Šuker 6 Argentyna Gabriel Batistuta
Włochy Christian Vieri
5 Brazylia Ronaldo
Chile Marcelo Salas
Meksyk Luis Hernández
4
Korea/Japonia 2002 Brazylia Ronaldo(5) 8 Brazylia Rivaldo
Niemcy Miroslav Klose
5 Dania Jon Dahl Tomasson
Włochy Christian Vieri
4
Niemcy 2006 Niemcy Miroslav Klose 5 Argentyna Hernán Crespo 3 Brazylia Ronaldo 3
RPA 2010(6) Niemcy Thomas Müller 5(6) Hiszpania David Villa 5 Holandia Wesley Sneijder 5
Brazylia 2014 Kolumbia James Rodríguez 6 Niemcy Thomas Müller 5 Brazylia Neymar 4(7)
Rosja 2018 Anglia Harry Kane 6 Francja Antoine Griezmann 4(8) Belgia Romelu Lukaku 4(8)
Katar 2022 Francja Kylian Mbappé 8 Argentyna Lionel Messi 7 Francja Olivier Giroud 4(9)

1 Początkowo FIFA uznawała Nejedlý'emu cztery gole, co oznaczało, że był najlepszym strzelcem na równi z Włochem Angelo Schiavio i Niemcem Edmundem Conenem, jednak zmieniła decyzję w 2006 roku na zaliczenie Nejedlý'emu pięciu goli[3].

2 Początkowo FIFA przyznawała nagrodę Leônidasowi za zdobycie ośmiu goli, jednak w 2006 roku zmieniła tę decyzję, zaliczając jeden, a nie dwa gole tego zawodnika w ćwierćfinałowym meczu przeciwko Czechosłowacji[3].

3 W 1950 roku kontrowersje dotyczyły ilości goli strzelonych przez Brazylijczyka Ademira Menezesa, w związku z brakującymi danymi z meczu Brazylia-Hiszpania. Pierwszy gol uznano za bramkę samobójczą hiszpańskiego obrońcy Parra, a gol na 5-0 wpisano na konto Jaira. Aktualnie FIFA oba te trafienia przypisuje Menezesowi[4].

4 Salenko to jedyny gracz, który zdobył tytuł grając w zespole, który odpadł w fazie grupowej mistrzostw. Sześć goli podczas tego turnieju to jedyne trafienia w karierze tego piłkarza na imprezach międzynarowodych.

5 Podczas turnieju, po meczu grupowym z Kostaryką, Ronaldo zgłosił protest przeciwko decyzji sędziego, co do uznania samobójczej bramki. FIFA przyznała rację piłkarzowi[5].

6 Müller, Villa, Sneijder i Forlán strzelili po pięć goli. Niemiec wygrał dzięki największej ilość asyst (3), przy czym reszta z wymienionych zawodników zaliczyła po jednej asyście. Villa zajął drugie miejsce, spędzając mniej czasu na boisku niż Sneijder, a Holender, dzięki przewadze nad Urugwajczykiem w tej samej statystyce, otrzymał Brązowego Buta[6].

7 Neymar, Lionel Messi i Robin van Persie strzelili po 4 bramki. Neymar otrzymał Brązowy But, ponieważ spędził mniej minut na boisku.

8 Antoine Griezmann, Romelu Lukaku, Dienis Czeryszew, Cristiano Ronaldo i Kylian Mbappé strzelili po 4 bramki. Griezmann otrzymał Srebrny But, ponieważ miał dwie asysty, a Lukaku otrzymał Brązowy But, ponieważ miał jedną asystę.

9 Olivier Giroud i Julián Álvarez strzelili po 4 bramki. Giroud otrzymał Brązowy But, ponieważ spędził mniej minut na boisku.

Złota Rękawica

[edytuj | edytuj kod]

Złota Rękawica jest przyznawana najlepszemu bramkarzowi turnieju finałowego mistrzostw. Przed 2010 rokiem nagroda nosiła nazwę Złotej Rękawicy Lwa Jaszyna, od imienia Lwa Jaszyna, byłego radzieckiego bramkarza. Zwycięzcę, na podstawie wszystkich występów bramkarzy podczas rozgrywek, wskazuje FIFA Technical Study Group. Pomimo tego, że bramkarze mogą zdobyć specjalne wyróżnienie tylko na swojej pozycji, nie wyklucza to ich od możliwości otrzymania Złotej Piłki i tak w 2002 roku Oliver Kahn został zwycięzcą w obu tych kategoriach. Złota Rękawica jest przyznawana od 1994 roku, ale w każdym Zespole Gwiazd Mistrzostw Świata do 1998 roku znajdował się jeden bramkarz.

Mistrzostwa Świata Bramkarze będący częścią Zespołu Gwiazd
Urugwaj 1930 Urugwaj Enrique Ballesteros
Włochy 1934 Ricardo Zamora
Francja 1938 Czechosłowacja František Plánička
Brazylia 1950 Urugwaj Roque Máspoli
Szwajcaria 1954 Gyula Grosics
Szwecja 1958 Irlandia Północna Harry Gregg
Chile 1962 Czechosłowacja Viliam Schrojf
Anglia 1966 Anglia Gordon Banks
Meksyk 1970 Urugwaj Ladislao Mazurkiewicz
RFN 1974 Niemcy Sepp Maier
Argentyna 1978 Argentyna Ubaldo Fillol
Hiszpania 1982 Włochy Dino Zoff
Meksyk 1986 Belgia Jean-Marie Pfaff
Włochy 1990 Argentyna Sergio Goycochea

Złota Rękawica Lwa Jaszyna po raz pierwszy została przyznana w 1994 roku.

Mistrzostwa Świata Zdobywcy Złotej Rękawicy Lwa Jaszyna
USA 1994 Belgia Michel Preud’homme
Francja 1998 Francja Fabien Barthez
Korea/Japonia 2002 Niemcy Oliver Kahn
Niemcy 2006 Włochy Gianluigi Buffon

Nagroda została przemianowana na Złotą Rękawicę w 2010 roku.

Mistrzostwa Świata Zdobywcy Złotej Rękawicy
RPA 2010 Hiszpania Iker Casillas
Brazylia 2014 Niemcy Manuel Neuer
Rosja 2018 Belgia Thibaut Courtois
Katar 2022 Argentyna Emiliano Martínez

Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika

[edytuj | edytuj kod]

Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika po raz pierwszy została przyznana w Niemczech w 2006 roku i otrzymał ją zawodnik gospodarzy, Lukas Podolski[7]. Nagroda przyznawana jest najlepszemu graczowi, który wraz z rozpoczęciem roku rozgrywania turnieju nie ukończył 21. roku życia. Na przykład, podczas Mistrzostw Świata w 2006 roku oznaczało to, że statuetkę mogli otrzymać piłkarze urodzeni po 1 stycznia 1985. Głosowanie, które odbyło się na podstronie FIFA dotyczącej tych mistrzostw pomogło FIFA Technical Study Group w wyborze laureata tego trofeum.

FIFA zorganizowała także internetową ankietę w celu wyłonienia triumfatorów w tej kategorii dla mistrzostw przeprowadzonych w latach 1958-2002[8].

Mistrzostwa Świata Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika Wiek
Szwecja 1958 Brazylia Pelé 17
Chile 1962 Flórián Albert 20
Anglia 1966 Niemcy Franz Beckenbauer 20
Meksyk 1970 Peru Teófilo Cubillas 21
RFN 1974 Polska Władysław Żmuda 20
Argentyna 1978 Włochy Antonio Cabrini 20
Hiszpania 1982 Francja Manuel Amoros 21
Meksyk 1986 Belgia Enzo Scifo 20
Włochy 1990 Robert Prosinečki 21
USA 1994 Holandia Marc Overmars 21
Francja 1998 Anglia Michael Owen 18
Korea/Japonia 2002 Stany Zjednoczone Landon Donovan 20

Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika po raz pierwszy została przyznana w 2006 roku.

Mistrzostwa Świata Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika Wiek
Niemcy 2006 Niemcy Lukas Podolski 21
RPA 2010 Niemcy Thomas Müller[9] 20
Brazylia 2014 Francja Paul Pogba[10] 21
Rosja 2018 Francja Kylian Mbappé 19
Katar 2022 Argentyna Enzo Fernández 21

Nagroda FIFA Fair Play

[edytuj | edytuj kod]

Nagroda FIFA Fair Play jest przyznawana zespołowi, który podczas turnieju finałowego mistrzostw świata (pod uwagę brane są tylko zespoły, które przebrnęły przez fazę grupową) najczęściej stosował się do zasad fair play. Zwycięzcy w tej kategorii poza statuetką otrzymują także dyplomy i medale dla wszystkich piłkarzy oraz trenerów, a także 50 tysięcy dolarów do przeznaczenia na rozwój futbolu wśród młodzieży[11].

Początkowo, nagrodą był tylko certyfikat, natomiast w latach 1982-1994 było to złote trofeum wzorowane na Sport Billym, grającym w piłkę bohaterze komiksów z lat 1979-1980. Obecnie jest to treofeum z postacią eleganckiego piłkarza. Peru było pierwszym krajem, który zdobył tytuł fair play podczas mistrzostw świata w 1970 roku, nie oglądając żadnej żółtej ani czerwonej kartki we wszystkich meczach turnieju[12].

Mistrzostwa Świata Zdobywcy nagrody FIFA Fair Play
Meksyk 1970 Peru Peru
Argentyna 1978 Argentyna Argentyna
Hiszpania 1982 Brazylia Brazylia
Meksyk 1986 Brazylia Brazylia
Włochy 1990 Anglia Anglia
USA 1994 Brazylia Brazylia
Francja 1998 Anglia Anglia
Francja Francja
Korea/Japonia 2002 Belgia Belgia
Niemcy 2006 Brazylia Brazylia
Hiszpania Hiszpania
RPA 2010 Hiszpania Hiszpania
Brazylia 2014 Kolumbia Kolumbia
Rosja 2018 Hiszpania Hiszpania
Katar 2022 Anglia Anglia

Zawodnik meczu

[edytuj | edytuj kod]

Nagroda zawodnik meczu (ang. Player of the Match) jest wybierana po każdym meczu turnieju.

Mistrzostwa Świata Zawodnik Ilość
Korea/Japonia 2002 Brazylia Rivaldo 3
Niemcy 2006 Włochy Andrea Pirlo 3
RPA 2010 Holandia Wesley Sneijder 4
Brazylia 2014 Argentyna Lionel Messi 4
Rosja 2018 Francja Antoine Griezmann
Belgia Eden Hazard
Anglia Harry Kane
Chorwacja Luka Modrić
3
Katar 2022 Argentyna Lionel Messi 5

Najbardziej Interesujący Zespół

[edytuj | edytuj kod]

Nagroda dla najbardziej interesującego zespołu (ang. Most Entertaining Team)[13] przyznawana jest poprzez publiczne głosowanie od 1994 roku i otrzymuje ją zespół, który rozgrywał najbardziej widowiskowe spotkania podczas turnieju finałowego mistrzostw.

Mistrzostwa Świata Najbardziej Interesujący Zespół
USA 1994 Brazylia Brazylia
Francja 1998 Francja Francja
Korea/Japonia 2002 Korea Południowa Korea Płd.
Niemcy 2006 Portugalia Portugalia
RPA 2010 Niemcy Niemcy
Brazylia 2014 Kolumbia Kolumbia
Rosja 2018 Belgia Belgia

Zespół Gwiazd

[edytuj | edytuj kod]

Zespół Gwiazd to drużyna, w skład której wchodzą najlepsi gracze całego turnieju na danych pozycjach, wybierana przez FIFA Technical Study Group, a w 2010 roku poprzez internetową sondę na stronie FIFA.com. Liczba graczy wybieranych do tego zespołu została zwiększona z 11 do 16 w 1998 roku, następnie do 23 w 2006 roku, aby cztery lata później wrócić do „klasycznej” jedenastki. Wtedy też po raz pierwszy wybrano najlepszego trenera, którym został selekcjoner zwycięskiej reprezentacji Hiszpanii, Vicente del Bosque). Przed 1998, eksperci oraz dziennikarze (głównie europejscy oraz południowoamerykańscy) wybierali „Zespół Marzeń”, jedenastkę złożoną z graczy na każdej pozycji.

Mistrzostwa Świata Bramkarze Obrońcy Pomocnicy Napastnicy Trenerzy
Urugwaj 1930

Urugwaj Enrique Ballesteros

Urugwaj José Nasazzi
Milutin Ivković

Argentyna Luis Monti
Urugwaj Álvaro Gestido
Urugwaj José Andrade

Urugwaj Pedro Cea
Urugwaj Héctor Castro
Urugwaj Héctor Scarone
Argentyna Guillermo Stábile
Stany Zjednoczone Bert Patenaude

N/A
Włochy 1934

Ricardo Zamora

Hiszpania Jacinto Quincoces
Włochy Eraldo Monzeglio

Włochy Luis Monti
Włochy Attilio Ferraris
Hiszpania Leonardo Cilaurren

Włochy Giuseppe Meazza
Włochy Raimundo Orsi
Włochy Enrique Guaita
Austria Matthias Sindelar
Czechosłowacja Oldřich Nejedlý

Francja 1938

Czechosłowacja František Plánička

Włochy Pietro Rava
Włochy Alfredo Foni
Brazylia Domingos da Guia

Włochy Michele Andreolo
Włochy Ugo Locatelli

Włochy Silvio Piola
Włochy Gino Colaussi
Węgry György Sárosi
Węgry Gyula Zsengellér
Brazylia Leônidas

Brazylia 1950

Urugwaj Roque Máspoli

Szwecja Erik Nilsson
José Parra
Urugwaj Víctor Rodríguez Andrade

Urugwaj Obdulio Varela
Brazylia Bauer
Urugwaj Alcides Ghiggia
Brazylia Jair

Brazylia Zizinho
Brazylia Ademir
Urugwaj Juan Alberto Schiaffino

Szwajcaria 1954

Węgry Gyula Grosics

Austria Ernst Ocwirk
Brazylia Djalma Santos
Urugwaj José Santamaría

Niemcy Fritz Walter
Węgry József Bozsik
Węgry Nándor Hidegkuti
Węgry Zoltan Czibor

Niemcy Helmut Rahn
Węgry Ferenc Puskás
Węgry Sándor Kocsis

Szwecja 1958

Irlandia Północna Harry Gregg

Brazylia Djalma Santos
Brazylia Bellini
Brazylia Nílton Santos

Irlandia Północna Danny Blanchflower
Brazylia Didi
Szwecja Gunnar Gren
Francja Raymond Kopa

Brazylia Pelé
Brazylia Garrincha
Francja Just Fontaine

Chile 1962

Czechosłowacja Viliam Schrojf

Brazylia Djalma Santos
Włochy Cesare Maldini
Walerij Woronin
Niemcy Karl-Heinz Schnellinger

Brazylia Zagallo
Brazylia Zito
Czechosłowacja Josef Masopust

Brazylia Vavá
Brazylia Garrincha
Chile Leonel Sánchez

Anglia 1966

Anglia Gordon Banks

Anglia George Cohen
Anglia Bobby Moore
Portugalia Vicente
Argentyna Silvio Marzolini

Niemcy Franz Beckenbauer
Portugalia Mário Coluna
Anglia Bobby Charlton

Węgry Flórián Albert
Niemcy Uwe Seeler
Portugalia Eusébio

Meksyk 1970

Urugwaj Ladislao Mazurkiewicz

Brazylia Carlos Alberto
Urugwaj Atilio Ancheta
Niemcy Franz Beckenbauer
Włochy Giacinto Facchetti

Brazylia Gérson
Brazylia Rivelino
Anglia Bobby Charlton

Brazylia Pelé
Niemcy Gerd Müller
Brazylia Jairzinho

RFN 1974

Niemcy Sepp Maier

Niemcy Berti Vogts
Holandia Ruud Krol
Niemcy Franz Beckenbauer
Niemcy Paul Breitner
Chile Elías Figueroa

Niemcy Wolfgang Overath
Polska Kazimierz Deyna
Holandia Johan Neeskens

Holandia Rob Rensenbrink
Holandia Johan Cruyff
Polska Grzegorz Lato

Argentyna 1978

Argentyna Ubaldo Fillol

Niemcy Berti Vogts
Holandia Ruud Krol
Argentyna Daniel Passarella
Argentyna Alberto Tarantini

Brazylia Dirceu
Peru Teófilo Cubillas
Holandia Rob Rensenbrink

Włochy Roberto Bettega
Włochy Paolo Rossi
Argentyna Mario Kempes

Hiszpania 1982

Włochy Dino Zoff

Brazylia Luizinho
Brazylia Júnior
Włochy Claudio Gentile
Włochy Fulvio Collovati

Polska Zbigniew Boniek
Brazylia Falcão
Francja Michel Platini
Brazylia Zico

Włochy Paolo Rossi
Niemcy Karl-Heinz Rummenigge

Meksyk 1986

Belgia Jean-Marie Pfaff

Brazylia Josimar
Francja Manuel Amoros
Brazylia Júlio César

Belgia Jan Ceulemans
Francja Jean Tigana
Francja Michel Platini
Argentyna Diego Maradona

Dania Preben Elkjær Larsen
Hiszpania Emilio Butragueño
Anglia Gary Lineker

Włochy 1990

Argentyna Sergio Goycochea
Kostaryka Luis Gabelo Conejo

Niemcy Andreas Brehme
Włochy Paolo Maldini
Włochy Franco Baresi

Argentyna Diego Maradona
Niemcy Lothar Matthäus
Dragan Stojkovic
Anglia Paul Gascoigne

Włochy Salvatore Schillaci
Kamerun Roger Milla
Niemcy Jürgen Klinsmann

USA 1994

Belgia Michel Preud’homme

Brazylia Jorginho
Brazylia Márcio Santos
Włochy Paolo Maldini

Brazylia Dunga
Bułgaria Krasimir Bałykow
Rumunia Gheorghe Hagi
Szwecja Tomas Brolin

Brazylia Romário
Bułgaria Christo Stoiczkow
Włochy Roberto Baggio

Francja 1998

Francja Fabien Barthez
Paragwaj José Luis Chilavert

Brazylia Roberto Carlos
Francja Marcel Desailly
Francja Lilian Thuram
Holandia Frank de Boer
Paragwaj Carlos Gamarra

Brazylia Dunga
Brazylia Rivaldo
Dania Michael Laudrup
Francja Zinédine Zidane
Holandia Edgar Davids

Brazylia Ronaldo
Chorwacja Davor Šuker
Dania Brian Laudrup
Holandia Dennis Bergkamp

Korea/Japonia 2002

Niemcy Oliver Kahn
Turcja Rüştü Reçber

Brazylia Roberto Carlos
Anglia Sol Campbell
Hiszpania Fernando Hierro
Korea Południowa Hong Myung-bo
Turcja Alpay Özalan

Brazylia Rivaldo
Brazylia Ronaldinho
Niemcy Michael Ballack
Stany Zjednoczone Claudio Reyna
Korea Południowa Yoo Sang-chul

Brazylia Ronaldo
Niemcy Miroslav Klose
Senegal El Hadji Diouf
Turcja Hasan Şaş

Niemcy 2006

Włochy Gianluigi Buffon
Niemcy Jens Lehmann
Portugalia Ricardo

Argentyna Roberto Ayala
Anglia John Terry
Francja Lilian Thuram
Niemcy Philipp Lahm
Włochy Fabio Cannavaro
Włochy Gianluca Zambrotta
Portugalia Ricardo Carvalho

Brazylia Zé Roberto
Francja Patrick Vieira
Francja Zinédine Zidane
Niemcy Michael Ballack
Włochy Andrea Pirlo
Włochy Gennaro Gattuso
Portugalia Luís Figo
Portugalia Maniche

Argentyna Hernán Crespo
Francja Thierry Henry
Niemcy Miroslav Klose
Włochy Luca Toni
Włochy Francesco Totti

RPA 2010

Hiszpania Iker Casillas

Niemcy Philipp Lahm
Hiszpania Sergio Ramos
Hiszpania Carles Puyol
Brazylia Maicon

Hiszpania Andrés Iniesta
Niemcy Bastian Schweinsteiger
Holandia Wesley Sneijder
Hiszpania Xavi

Hiszpania David Villa
Urugwaj Diego Forlán

Hiszpania Vicente del Bosque

Brazylia 2014

Niemcy Manuel Neuer

Brazylia Marcelo
Niemcy Mats Hummels
Brazylia Thiago Silva
Brazylia David Luiz

Argentyna Ángel Di María
Niemcy Toni Kroos
Kolumbia James Rodríguez

Argentyna Lionel Messi
Niemcy Thomas Müller
Brazylia Neymar

Niemcy Joachim Löw

Rosja 2018

Belgia Thibaut Courtois

Francja Raphaël Varane
Urugwaj Diego Godín
Brazylia Thiago Silva
Brazylia Marcelo

Chorwacja Luka Modrić
Brazylia Philippe Coutinho
Belgia Kevin De Bruyne

Francja Kylian Mbappé
Anglia Harry Kane
Portugalia Cristiano Ronaldo

Tylko dwóch graczy zostało wybranych trzykrotnie do Zespołu Gwiazd: Franz Beckenbauer w latach 1966, 1970 i 1974 oraz Djalma Santos w 1954, 1958 i 1962 roku. 22 innych piłkarzy zostało wybranych dwukrotnie do tego zespołu. Pierwszy z nich to Luis Monti, grający w 1930 roku dla Argentyny, a w 1934 dla Włoch, natomiast ostatni to reprezentanci Brazylii Thiago Silva i Marcelo, którzy zostali wybrani w 2014 i 2018 roku. Z kolei Pelé to jedyny gracz wybrany do jedenastki turnieju na przestrzeni dwunastu lat (1958 i 1970).

Urugwaj w 1930 i 1950 roku, Włochy w 2006, Niemcy w 2006 oraz 2014, a także Hiszpania w roku 2010 to jedyne ekipy, mające swoich przedstawicieli w Zespole Gwiazd na każdej pozycji.

Urugwaj w 1930 roku i Włochy w 2006 roku miały po siedmiu przedstawicieli swoich krajów w Zespole Gwiazd. Należy jednak pamiętać, że w 1930 roku zostało wybranych łącznie jedenastu graczy, w 2006 aż 23. W roku 2010, gdzie powrócono do selekcji tylko jedenastu najlepszych piłkarzy całego turnieju, wyróżnionych zostało sześciu zawodników hiszpańskich.

W 2002 roku w Zespole Gwiazd znaleźli się przedstawiciele z 8 różnych krajów (Niemcy, Turcja, Brazylia, Anglia, Hiszpania, Korea Południowa, USA i Senegal), ale zostało wybranych łącznie 16 zawodników. Natomiast w 1986, 1990 i 2018 znaleźli się zawodnicy z 7 różnych krajów.

41 różnych Brazylijczyków zostało wybranych do wszystkich Zespołów Gwiazd mistrzostw świata.

Tylko dwóch azjatyckich graczy zostało wybranych do Zespołu Gwiazd i są to reprezentanci Korei Południowej: Hong Myung-bo oraz Yoo Sang-chul. Obaj zostali wyłonieni w 2002 roku.

Tylko jeden gracz ze zwycięskiej Argentyny w 1986 roku został wytypowany do Zespołu Gwiazd i był nim Diego Maradona.

Jako jedyni bracia, Duńczycy Brian i Michael Laudrup zostali obaj wybrani do Zespołu Gwiazd w 1998 roku.

Gol turnieju

[edytuj | edytuj kod]

Gol turnieju wybierany jest od 2006 roku.

Mistrzostwa Świata Zawodnik Gol przeciwko Gol na Wynik Runda
Niemcy 2006 Argentyna Maxi Rodríguez Meksyk 2-1 2-1 1/8
RPA 2010 Urugwaj Diego Forlán Niemcy 2-1 2-3 Mecz o 3. miejsce
Brazylia 2014 Kolumbia James Rodríguez Urugwaj 1-0 2-0 1/8
Rosja 2018 Francja Benjamin Pavard Argentyna 2-2 4-3 1/8
Katar 2022 Brazylia Richarlison Serbia 2-0 2-0 Faza Grupowa

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Alex Bellos: Obituary: Zizinho | News. [dostęp 2012-06-11]. (ang.).
  2. FIFA.com: FIFA Classic Player. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-16)]. (ang.).
  3. a b FIFA.com: Historia hat-tricków na mistrzostwach świata w piłce nożnej. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 października 2013)].
  4. RSSSF: Mistrzostwa Świata 1950. [dostęp 2012-06-11].
  5. Sky Sports: Ronaldo handed fourth goal. [dostęp 2012-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 maja 2011)]. (ang.).
  6. FIFA.com: Złoty But. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 grudnia 2013)].
  7. FIFA.com: Previous FIFA World Cups. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 marca 2015)]. (ang.).
  8. www.footballdatabase.com: Nagroda dla Najlepszego Młodego Zawodnika. [dostęp 2009-03-11].
  9. FIFA.com: Muller named Hyundai Best Young Player. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 grudnia 2013)]. (ang.).
  10. FIFA.com: Pogba wins Hyundai Young Player Award. [dostęp 2018-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 maja 2018)]. (ang.).
  11. FIFA.com: XXI. Special awards and protocol (strona 52). [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2009)].
  12. Peru.com: España campeón, del fair play, en Sudáfrica 2010. [dostęp 2011-10-20].
  13. FIFA.com: FIFA Award for the Most Entertaining Team. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 kwietnia 2011)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]