Nasr Allah Butrus Sufajr
| Nasr Allah Butrus Sufajr نصر الله بطرس صفير |
||
| kardynał patriarcha | ||
 |
||
|
||
| Kraj działania |  Liban |
|
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1920 Reyfoun |
|
| maronicki patriarcha Antiochii | ||
| Okres sprawowania | 1986 - 2011 | |
| Wyznanie | katolickie | |
| Kościół | maronicki | |
| Prezbiterat | 7 maja 1950 | |
| Nominacja biskupia | 23 czerwca 1961 maronicki biskup pomocniczy Antiochii maronicki tytularny biskup Tarsu |
|
| Sakra biskupia | 16 lipca 1961 | |
| Wybór patriarchy | 19 kwietnia 1986 | |
| Kreacja kardynalska | 26 listopada 1994 Jan Paweł II |
|
Nasr Allah Butrus Sufajr (ur. 15 maja 1920) − duchowny katolicki Kościoła maronickiego, w latach 1986-2011 76. patriarcha tego Kościoła - "maronicki patriarcha Antiochii i całego Wschodu". Od 1994 kardynał.
Nasrallah Piotr Sfeir urodził się 15 maja 1920 w maronickiej wiosce Reyfoun koło miasta Kesrouan w Libanie. Uczęszczał do szkół prowadzonych przez Kościół maronicki w Harharaya i w Ghazir. Ukończył studia filozoficzne i teologiczne (1944-1950) na bejruckim Uniwersytecie Świętego Józefa. 7 maja 1950 otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1951-1955 był proboszczem rodzinnej parafii w Reyfoun, pełniąc jednocześnie obowiązki sekretarza maronickiego biskupa Damaszku. W 1956 został sekretarzem kurii patriarchalnej w Bkerke i wykładowcą arabskiej literatury i filozofii w kolegium ojców marianów w Dżuniji.
19 czerwca 1961 został wybrany, a 4 dni później - zatwierdzony przez papieża Jana XXIII jako tytularny maronicki biskup Tarsu (Tarsensis Maronitarum). Sakrę biskupią otrzymał 16 lipca 1961. Pozostając sekretarzem patriarchatu, w latach 1974-1975 był również wikariuszem ówczesnego arcybiskupa Sydonu Antoniego Piotra Khoraiche. Od 1975 był przewodniczącym rady wykonawczej Konferencji Katolickich Patriarchów i Biskupów Libanu, a od 1977 z ramienia tej organizacji uczestniczył w pracach libańskiego Caritas. W 1980 został członkiem komisji do spraw rewizji prawa kanonicznego Kościołów wschodnich. W tym samym roku został duchownym zarządcą zakonu maltańskiego.
19 kwietnia 1986 Nasrallah Sfeir został wybrany, a 27 kwietnia - intronizowany na patriarchę Kościoła maronickiego. 7 maja tego samego roku Jan Paweł II potwierdził komunię z nowo wybranym patriarchą. Jako patriarcha Nasrallah Sfeir wyświęcił ponad 40 biskupów, erygował wiele nowych diecezji oraz promulgował nowy maronicki mszał i lekcjonarz (1992). Patriarcha dbał o materialną bazę Kościoła maronickiego i jego instytucji. Odbył również kilkanaście podróży zagranicznych. Podczas swych podróży do Stanów Zjednoczonych w marcu 2001 i 16 marca 2005 patriarcha spotykał się z prezydentem George'em Bushem.
26 listopada 1994 papież Jan Paweł II mianował patriarchę kardynałem biskupem. Nasrallah Sfeir jest trzecim maronickim kardynałem.
Nasrallah Sfeir przewodniczył Konferencji Katolickich Patriarchów i Biskupów Libanu, był również członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich i Zgromadzenia Katolickich Patriarchów Wschodu. W latach 1986-1994 brał udział w trzech zebraniach synodu biskupów w Rzymie. W 1995 przewodniczył specjalnemu zebraniu synodu biskupów dotyczącemu sytuacji w Libanie.
Patriarcha włada arabskim, aramejskim, francuskim, łaciną, włoskim i angielskim. Do jego publikacji należą "O źródłach Ewangelii" (1975), "Zaginione oblicza" (1984), "Niedzielne kazania: refleksje duchowe i obrona narodu" (1986), "Czternaście wielkopostnych listów pasterskich" (1986). Patriarcha przełożył również na arabski wiele dokumentów Kościoła katolickiego, w tym encykliki Redemptor hominis, Divis in Misericordia i Salvici Doloris.
Patriarcha, który jest nie tylko zwierzchnikiem Kościoła maronickiego, lecz również duchowym i politycznym przywódcą maronitów, jest zaangażowany w życie publiczne Libanu. W publicznych wypowiedziach nawoływał do wycofania wojsk syryjskich z Libanu i do przeniesienia wewnątrz libańskich rozgrywek politycznych ze sfery militarnej do parlamentarnej. Odegrał istotną rolę w przyjęciu porozumienia z Taif (1989), kończącego wojnę domową ustępstwami chrześcijan na rzecz muzułmanów. Swymi działaniami zdobył sobie uznanie również muzułmańskich mieszkańców Libanu.
Papież przyjął jego rezygnację z pełnionych funkcji 26 lutego 2011[1]. Jego następcą sobór biskupów maronickich wybrał arcybiskupa Béchara Boutros Raï.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Site locations changed, www2.fiu.edu [dostęp 2017-11-25].
