Neoraimondia herzogiana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neoraimondia herzogiana
Ilustracja
Neoraimondia herzogiana
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

goździkopodobne

Rząd

goździkowce

Rodzina

kaktusowate

Rodzaj

Neoraimondia

Gatunek

Neoraimondia herzogiana

Nazwa systematyczna
Neoraimondia herzogiana
(Backeb.) Buxb. & Krainz
Kat. Kult. Stehend. Art. 2 ed.[3]
Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Neoraimondia herzogiana

Neoraimondia herzogianagatunek rośliny z rodziny kaktusowatych[4][3]. Występuje w Boliwii[4].

Pochodzenie nazwy[edytuj | edytuj kod]

Nazwa rodzajowa Neoraimondia herzogiana pochodzi od nazwiska Antonio Raimondi, urodzonego we Włoszech peruwiańskiego geografa i naukowca[6].

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Neoraimondia herzogiana występuje na wyżynach centralnej Boliwii[6], na wysokości od 800 do 2300 m n.p.m.[4]. Zasiedla obszary suche[7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga
Pień o wysokości do 10 a nawet 15 m i średnicy do 40-60 cm[7]. 1,5-3 m powyżej ziemi tworzy 3-11 odgałęzień o średnicy 10-15 cm, nie rozgałęziających się już dalej[7]. Należący do tego samego rodzaju Neoraimondia arequipensis rozgałęzia się tuż nad ziemią[6][7] i nie posiada pnia[7]. Pędy mają 6-7 żeber[7]. Kaktus ten przypomina nieco pokrojem saguaro występujące w Arizonie[8].
Liście
Ciernie wyrastające z areoli, tylko promieniste, środkowych brak. W dolnej części pnia są bardzo rozwinięte, u góry oraz na areolach wytwarzających kwiaty krótkie lub brak[7].
Areole kaktusów z rodzaju Neoraimondia wytwarzają nowe ciernie i kwiaty wielokrotnie, co roku. Jest to nietypowe dla rodziny kaktusowatych. Skupiska cierni stają się w ten sposób każdego roku coraz dłuższe[8][6]. Areole są długie, podczas gdy u większości kaktusów drobne. U tego gatunku na 2-3 letnich areolach pnia wyrasta 10-15 cierni, na starych 15-25. Mają one długość od 2 do 18 cm[7].
Kwiaty
Wyrastają z areoli wytwarzających kwiaty, 1-3 (zwykle 1) / areolę, długość 6-7 cm, okwiat różowy (łososiowy), dno kwiatowe pokryte licznymi areolami z cienkimi cierniami, liczne, ułożone spiralnie pręciki, słupek u nasady żółty, pod znamieniem różowy[7].
Owoce
Owalne, o długości 5-6 cm, skórka różowa. Nasiona o długości 1,5 mm[7].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Neoraimondia herzogiana jest rośliną doniczkową[9].

Owoce tego kaktusa mają smak podobny do ananasa i truskawki, są sprzedawane w Aiquile i Mizque w Boliwii[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
  3. a b Tropicos | Name – Neoraimondia herzogiana (Backeb.) Buxb. & Krainz. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. [dostęp 2017-11-19]. (ang.).
  4. a b c d M. Lowry, J. Carr, Neoraimondia herzogiana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species, DOI10.2305/IUCN.UK.2013-1.RLTS.T152368A629086.en [dostęp 2021-02-14] (ang.).
  5. Neoraimondia herzogiana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. a b c d Scott McMahon. Neoraimondia. „Central Spin”, s. 5, lipiec 2014. Central Arizona Cactus & Succulent Society. [dostęp 2017-11-19]. (ang.). 
  7. a b c d e f g h i j k Roberto Kiesling, James Mauseth. History and Taxonomy of Neoraimondia herzogiana (Cactaceae). „Cactus and Succulent Journal”. 7, s. 47-42, styczeń 2000. [dostęp 2017-11-19]. (ang.). 
  8. a b James D. Mauseth, Roberto Kiesling, Carlos Ostolaza: A Cactus Odyssey. JOURNEYS IN THE WILDS OF BOLIVIA, PERU, AND ARGENTINA. PORTLAND, OREGON: TIMBER PRESS, 2002. ISBN 0-88192-526-8. [dostęp 2017-11-20]. (ang.).
  9. Search "Neoraimondia herzogiana". Cactus Shop. [dostęp 2017-11-20]. (ang.).