Nic do oclenia
 Dany Boon i Julie Bernard na planie filmu. | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
15 grudnia 2010 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
108 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | |
| Muzyka |
Philippe Rombi |
| Zdjęcia |
Pierre Aïm |
| Scenografia |
Alain Veissier |
| Kostiumy |
Jean-Daniel Vuillermoz |
| Montaż |
Luc Barnier |
| Produkcja |
Les Productions du Chicon |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Pathé |
| Budżet |
20 mln € |
| Strona internetowa | |
Nic do oclenia (fr. Rien à déclarer) – francusko-belgijski film komediowy z 2010 roku w reżyserii Dany’ego Boona.
Zdjęcia kręcono we Francji (Hirson w departamencie Aisne, Plougonvelin w departamencie Finistère) oraz w Belgii (m.in. Bruksela, Chimay, liczne miejscowości w regionie Walonii)[1].
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Przyjęcie - w lutym 1986 - przez 12 państw członkowskich Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej Jednolitego aktu europejskiego stało się zaczątkiem ożywienia integracji europejskiej i realizacji rynku wewnętrznego. Na mocy Traktatu z Maastricht możliwy stał się swobodny przepływ towarów i osób przez wewnętrzne granice przyszłej Unii Europejskiej. Film ukazuje pogranicze francusko-belgijskie w grudniu 1992 i styczniu 1993, tj. okresie tuż przed- i tuż po wejściu w życie nowych przepisów.
W dwóch fikcyjnych miastach granicznych: Courquain we Francji i Koorkin w Belgii mieszkańcy oraz funkcjonariusze Służby Celnej przygotowują się do czekających ich zmian. Boją się o miejsca pracy, szukają sobie nowych zajęć, przystosowują się do zaistniałej sytuacji. Największy problem ma belgijski celnik Ruben Vandevoorde (Benoît Poelvoorde) – patriota i zagorzały frankofob, który nie wyobraża sobie braku granicy, pomiędzy jego ojczyzną, a krajem odwiecznego wroga. Po 1 stycznia 1993 zostaje utworzona tzw. „brygada mobilna”, składająca się z jednego Belga i jednego Francuza, mająca patrolować obydwie strony granicy. Zbiegiem okoliczności zostaje do niej przydzielony Vandevoorde, a jego partnerem okaże się skonfliktowany z nim Mathias Ducatel (Dany Boon), który w dodatku od roku potajemnie spotyka się z siostrą Rubena − Louise (Julie Bernard). Rodzi to wiele zabawnych sytuacji. W tle wątek kryminalny, związany z otwarciem granicy[2][3].
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Dany Boon jako Mathias Ducatel
- Benoît Poelvoorde jako Ruben Vandevoorde
- Julie Bernard jako Louise Vandevoorde
- Karin Viard jako Irène Janus
- Éric Godon jako Szef Willems
- François Damiens jako Jacques Janus
- Olivier Gourmet jako Duszpasterz w Chimay
- Zinedine Soualem jako Lucas
- Bouli Lanners jako Bruno Vanuxem
- Laurent Gamelon jako Duval
- Guy Lecluyse jako Grégory Brioul
- Laurent Capelluto jako Rosjanin
- Bruno Lochet jako Tiburce
- Nadège Beausson-Diagne jako Nadia Bakari
- Jean-Paul Dermont jako ojciec Vandevoorde
- Alexandre Carrière jako kelner w Brukseli[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sophie Benamon: Sur le tournage de Dany Boon, Rien à déclarer. "L’Express", 01.06.2010. [dostęp 2024-01-05]. (fr.).
- ↑ Ewa Drab: O kochaniu bliźniego swego. "Esensja", 11.07.2011. [dostęp 2024-01-05]. (pol.).
- ↑ Rien à déclarer. Allociné. [dostęp 2024-01-05]. (fr.).
- ↑ Rien à déclarer (2010). "Première". [dostęp 2024-01-05]. (fr.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalny europejski box-office filmu w bazie Lumière
- Nic do oclenia w bazie IMDb (ang.)
- Nic do oclenia w bazie Filmweb
| 2000–09 |
|
|---|---|
| 2010–19 |
|
| 2020–29 |
|
