Nico Dostal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nico Dostal
Nicholas Joseph Michael Dostal
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1895
Korneuburg

Data i miejsce śmierci

27 października 1981
Salzburg

Gatunki

operetka wiedeńska, muzyka filmowa

Zawód

kompozytor

Nico Dostal, właśc. Nicholas Joseph Michael Dostal (ur. 27 listopada 1895 w Korneuburgu, zm. 27 października 1981 w Salzburgu) – austriacki kompozytor czeskiego pochodzenia, głównie twórca popularnych operetek nurtu operetki wiedeńskiej[1]. Poza tym komponował muzykę filmową, musicale oraz utwory rozrywkowo-taneczne.

Wujem Nico Dostala był dyrygent i kompozytor, Hermann Dostal[2]. Dostal studiował prawo w Linzu oraz Wiedniu, a muzyki uczył się tylko dodatkowo. W 1919 roku podpisał jednak, jako muzyk, kontrakt w Innsbrucku. W kolejnych latach działał jako kapelmistrz w orkiestrach wielu mniejszych miasteczek, a w latach 1921–22 osiadł w Salzburgu, gdzie napisał swoją pierwszą operetkę zatytułowaną Lagunenzauber, której premiera miała miejsce w 1923 roku w Grazu, jednak nie odniosła ona sukcesu.

W 1924 przeprowadził się do Berlina, gdzie pracował jako aranżer. Po dziewięciu latach instrumentowania obcych operetek premierę miała jego własna – Clivia, która zyskała duże uznanie. Później napisał jeszcze prawie 20 operetek, z których najbardziej znane to: Monika (1937), Węgierskie wesele (Die ungarische Hochzeit) (1939), Die Flucht ins Glück (1940), Manina (1942), Doktor Eisenbart (1952), Der dritte Wunsch (1954) i Rhapsodie der Liebe (1963), żadna z nich nie powieliła już jednak wielkiego sukcesu Clivii – najbliżej tego była operetka Węgierskie wesele, jedyna poważniejsza i bardziej oryginalna, jaką stworzył. W 1961 r. miała miejsce premiera musicalu Dostala So macht man Karriere. Efektownie instrumentowane i bardzo utanecznione utwory Dostala charakteryzują się sentymentalizmem. Królują w nich marsze i walce[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. red. Andrzej Chodkowski: Encyklopedia muzyki. s. 640.
  2. Dieter Schnabel: Zuweilen muß einer da sein, der gedenkt: Blätter der Erinnerung an Komponisten, Schriftsteller und Theaterleute. s. 23.
  3. Lucjan Kydryński: Przewodnik operetkowy. s. 96-97.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]