Nicolò Maria Lercari
Kardynał prezbiter | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1675 |
Data i miejsce śmierci |
21 marca 1757 |
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
Okres sprawowania |
1724-1730 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat |
7 grudnia 1704 |
Nominacja biskupia |
12 czerwca 1724 |
Sakra biskupia |
18 czerwca 1724 |
Kreacja kardynalska |
9 grudnia 1726 |
Kościół tytularny |
Data konsekracji |
18 czerwca 1724 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Nicolò Maria Lercari (ur. 9 listopada 1675 w Taggia, zm. 21 marca 1757 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził ze znanego genoańskiego rodu; był synem Giovanniego Tommaso Lercariego[1]. W 1686 roku wyjechał do Rzymu, gdzie zaczął studiować na Sapienzy i uzyskał w 1696 doktorat utroque iure[1]. Trzy lata później zaczął pracować jako referendarz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w okresie 1701-1704 był gubernatorem Todi[1]. 7 grudnia 1704 przyjął święcenia kapłańskie[2]. Dzięki głębokiej religijności i protekcji papieża Benedykta XIII pełnił także rolę gubernatora Benewentu (1705-1707), Camerino (1708-1710) Ankony (1711-1714), Civitavecchii (1714-1717) i Perugii (1717)[1].
12 czerwca 1724 został wybrany arcybiskupem tytularnym Nanziano, a sakrę przyjął sześć dni później[2]. Dwa dni po nominacji, 14 czerwca został sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej i pełnił tę rolę do 21 lutego 1730[2]. 9 grudnia 1726 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Ss. Giovanni e Paolo[2]. Rok później został także protektorem zakonu kanoników laterańskich[1]. Zmarł w pałacu Campo Marte w Rzymie[1].