Niebieski smok
| Glaucus atlanticus | |
| G. Forster, 1777 | |
 Niebieski smok | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | mięczaki |
| Gromada | ślimaki |
| Podgromada | tyłoskrzelne |
| Rząd | nagoskrzelne |
| Rodzina | Glaucidae |
| Rodzaj | Glaucus |
| Gatunek | Glaucus atlanticus |
Niebieski smok, jaskółka morska, błękitny anioł[potrzebny przypis] (Glaucus atlanticus) – gatunek jadowitego morskiego ślimaka tyłoskrzelnego, występującego w wodach umiarkowanych i tropikalnych.
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten można spotkać w wodach pelagialnych u wybrzeży europejskich, RPA, oraz na wschodnich wodach oblewających Mozambik i Australię. Jego charakterystyczną cechą jest pływanie "głową w dół", przy wykorzystaniu gazu w swoim żołądku.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Niebieski smok osiąga długość 3 cm. Jego ciało jest spłaszczone i zwęża się ku tyłowi. Posiada sześć kończyn (pierwsza para jest szczególnie duża), które rozgałęziają się promieniście, tworząc tzw. ceratę. G. atlanticus jest barwy srebrzysto-szarej przechodzącej w srebrzysto-błękitną po stronie grzbietowej, a granatowo-niebieskiej od spodniej. Na głowie ma ciemnoniebieskie paski.
Otwór gębowy smoka wyposażony jest w tarkę z ząbkowanymi zębami.
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
G. atlanticus jest organizmem drapieżnym, żerującym na organizmach większych od siebie i jadowitych (np. Żeglarz portugalski). Jad żeglarza portugalskiego nie jest trujący dla błękitnego smoka, który gromadzi go na końcach wypustek odnóży, dzięki czemu zyskuje śmiertelnie niebezpieczną broń przeciwko swoim ofiarom. W skład jego pożywienia wchodzą ponadto: Żeglarz wiatrowy (Velella velella), meduzy z gatunku Błękitny przycisk (Porpita porpita) oraz Tratewnik jantina. Sporadycznie wśród tego gatunku dochodzi także do aktów kanibalizmu.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Przedstawiciele G. atlanticus są obojnakami. Kopulują ze sobą poprzez połączenie się stronami brzusznymi. Po zapłodnieniu osobniki, które uczestniczyły w kopulacji, wytwarzają sznury z jajami.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Carol M. Lalli, Ronald W. Gilmer, Pelagic Snails: The Biology of Holoplanktonic Gastropod Mollusks Stanford 1989, s. 224–228.
