Niechmirów
51°23′28″N 18°45′45″E/51,391111 18,762500| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
361 |
| Strefa numeracyjna |
43 |
| Kod pocztowy |
98-260[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ESI |
| SIMC |
0701091 |
Położenie na mapie gminy Burzenin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu sieradzkiego  | |
| 51°23′28″N 18°45′45″E/51,391111 18,762500[1]
| |
Niechmirów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Burzenin. Wieś leży nad rzeką Oleśnicą, 9 km od Burzenina, w sąsiedztwie sporych obszarów leśnych.
W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Niechmirów, po jej zniesieniu w gromadzie Kamionka. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Mieszka tu 361 osób. W skład sołectwa wchodzą: Niechmirów PGR, Niechmirów Kolonia Prawa, Niechmirów Kolonia Lewa i Niechnmirów-Radunek.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0701139 | Lewa Kolonia | część wsi |
| 0701151 | Rudunek | część wsi |
| 0701100 | Światłowizna | część wsi |
| 0701116 | Zamoście | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza pisana wzmianka o wsi (Nyechmyrów, Nyekmirów) pochodzi z 1553 r. Był tu wtedy folwark należący do braci Marcina i Jana Niechmirowskich. Pod koniec XVII w. właścicielami Niechmirowa byli Olszowscy. W 100 lat później wieś posiadał Hieronim z Olszowy Olszowski. W 1863 r. Antoni Olszowski, dziedzic Niechmirowa, był cywilnym naczelnikiem powstańczym powiatu sieradzkiego i za to został zesłany na Sybir. W 1870 r. na licytacji majątek ten nabył fabrykant N. Heutschel fabrykant z Łodzi. W XIX w. wieś liczyła 423 mieszkańców (w tym 10 Żydów) i 41 domów. Był tu wówczas młyn, piec wapienny i cegielnia. W 1880 r. wieś nabył Łabędzki. Ostatnim właścicielem folwarku był Żyd Mendel Glinstein, nazywany przez mieszkańców "Jaśnie Tate" (tak mówiły do niego córki). W czasie okupacji była tu filia sieradzkiego więzienia, po wojnie – PGR. Piękny murowany dwór w 1945 r. spalili radzieccy żołnierze.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Pozostała neogotycka kaplica Niepokalanego Poczęcia NMP i bł. Wincentego Kadłubka, wzniesiona w 1729 r. przez Olszowskich, przebudowana w 1876 r. Jest to budynek murowany na planie ośmioboku, z czterema niższymi ryzalitami. Ocalała także oficyna podworska z przełomu XVIII/XIX w. W podworskim parku aleja grabowa i cenne okazy drzew.
W lesie nad rzeką Oleśnicą (na wschód od wsi) odkryto w 1927 r.,podczas wyrębu lasu, duże cmentarzysko kultury łużyckiej badane jeszcze w roku odkrycia przez archeologa J. Fitzke z Muzeum Prehoistorycznego w Krakowie. Poczynając od 1973 r. było ono badane przez wiele lat przez archeologów pod kierunkiem A. Dzierzgowskiej z Muzeum Okręgowego w Sieradzu gdzie można oglądać wydobyte eksponaty. Cmentarzysko to było używane bez przerwy przez ok. 1,5 tys. lat, obejmuje 9 ha, i należy do największych i najbogatszych (w eksponaty) tego typu w środkowej Polsce. Ciała zmarłych palono na stosie, kości wsypywano do naczyń glinianych i wraz z różnymi darami składano w jamie przykrytej kamieniami.
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[5] na listę zabytków wpisane są obiekty:
- oficyna dworska, XVIII/XIX w., nr rej.: 291 z 28.12.1967
- park, XVIII/XIX w., nr rej.: 835 z 28.12.1967
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 86393
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 809 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Ruszkowski "Sieradz i okolice", Sieradz 2000.
Siedziba gminy: Burzenin
| Wsie |
|
|---|---|
| Kolonie | |
| Osada | |
| Części wsi | |
| Część kolonii |
|
