Niekropień właściwy
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Podkrólestwo | naczyniowe | |
| Gromada | paprotniki | |
| Klasa | paprocie | |
| Rząd | paprotkowce | |
| Rodzina | orliczkowate | |
| Rodzaj | niekropień | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Adiantum capillus-veneris L. Sp. Pl. 2. 1096. 1753 |
||
Niekropień właściwy (Adiantum capillus-veneris) – gatunek paproci z rodziny adiantowatych. Taką polską nazwę podaje Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski[2], jednak częściej gatunek ten znany jest pod nazwą adiantum właściwe, a. rozwichrzone., a. włosy Wenery. Ta ostatnia nazwa jest dosłownym tłumaczeniem nazwy łacińskiej. Jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje w zachodniej Azji, w południowej Europie, Afryce i w obydwu Amerykach[3]. W Polsce jest czasami uprawiany jako roślina doniczkowa, czasami dziko rośnie jako efemerofit.
Spis treści
Morfologia[edytuj]
- Pokrój
- Tworzy luźne kępy i posiada pełzające kłącze. W uprawie doniczkowej zwykle nie przekracza wysokości 40 cm przy szerokości 60 cm.
- Liście
- Nieparzysto-pierzasto 2 lub 3-krotnie złożone z delikatnych, jasnozielonych, trójkątnych, na szczycie wykrawanych listków przypominających wyglądem liście miłorzębu dwuklapowego. Długość całego liścia wynosi 20-30 cm i ma on charakterystycznej barwy ciemnogranatowy ogonek.
- Zarodnie
- Owalnego kształtu na spodniej stronie zawiniętych brzegów listków.
- Gatunki podobne
- Jako roślina ozdobna uprawiany jest również niekropień klinowaty (Adiantum cuneatum). Charakteryzuje się nieco mniej delikatnymi liśćmi. Jest też łatwiejszy w uprawie.
Uprawa[edytuj]
- Wymagania. Roślina nie jest trudna w uprawie, ale nie lubi zmiany miejsca. Nie lubi też silnego oświetlenia, dobrze rośnie przy północnym oknie. Wymaga bardzo dużej wilgotności powietrza. Jest wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza dymem tytoniowym i wyziewami z pieców. Temperatura nie powinna spaść poniżej 10 °C, roślina źle znosi temperatury powyżej 21 °C przy suchym powietrzu, w szklarni jednak, gdzie panuje duża wilgotność dobrze rośnie również przy dużo wyższej temperaturze. Nie należy liści nabłyszczać. Dobrze pielęgnowana jest rośliną długowieczną. Jeżeli zapomnieliśmy podlać i liście uschną, to po jakimś czasie roślina odrośnie z podziemnych kłączy jeśli będziemy je podlewać.
- Sposób uprawy. Najlepsza jest dobra ziemia torfowa. Podlewać należy tak często, by była ona stale wilgotna, ale nie zalana wodą. Zimą w ogrzewanych pomieszczeniach należy ją codziennie zraszać wodą, zabieg ten równocześnie pozwoli utrzymać liście w czystości. W lecie co 2 tygodnie nawozimy słabą dawka nawozu wieloskładnikowego.
- Rozmnażanie. Można poprzez podział rozrośniętych kęp, jednak często się to nie udaje. Najlepiej rozmnażać przez zarodniki powstające na dolnej stronie listków. Należy je wysiewać wiosną w rozmnażarce i trzymać w temperaturze 21 °C pod folią lub szkłem.
Przypisy
- ↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-13].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland : a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2009-03-08].
Bibliografia[edytuj]
- Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1997. ISBN 83-09-01559-3.
- Tabaza. Adiantum włos Wenery. [dostęp 2009-03-15].
