Niemiecka Anarchistyczna Partia Pogo

Logo partii

Wolfgang Wendland – kandydat partii na kanclerza w 2005 roku.

Niemiecka Anarchistyczna Partia Pogo (Anarchistische Pogo-Partei Deutschlands, APPD) – niemieckie ugrupowanie polityczne, określające się jako partia pospólstwa i pasożytów socjalnych. Została utworzone w 1981 roku w Hannoverze, w 1998 brała udział w wyborach do Bundestagu.

Partia brała udział w Wyborach parlamentarnych w Niemczech w 2005 roku, jej kandydatem na kanclerza był Wolfgang Wendland, lider punkowego zespołu Die Kassierer.

Nazwa ugrupowania odnosi się do punkowego tańca pogo.

Cele partii

• Prawo do bycia bezrobotnym z pełnym wynagrodzeniem.
• Pensja dla młodzieży zamiast emerytury.
• Zniesienie powszechnego obowiązku edukacji.
• Utworzenie centrów miłości fizycznej.
• Rozwiązanie policji.
• Legalizacja wszystkich narkotyków.
• Zniesienie obowiązku rejestrowania dużych manifestacji.
• Całkowita bałkanizacja Niemiec.
• Przywrócenie niemieckich granic z roku 1237 (satyra na cele niektórych skrajnie prawicowych, niemieckich partii, nawołujących do przywrócenia granic z czasów hitlerowskich).

Historia

Partia została założona w 1981 roku przez dwóch siedemnastolatków o pseudonimach „Zewa” (z niem.: zużyta chusteczka higieniczna), oraz „Kotze” (z niem.: Wymioty). W następnych latach dołączyło do niej wiele członków związanych ze środowiskiem punkrockowym. Organizowała ona wówczas wiele demonstracji, które często były rozbijane przez policje i kończyły się masowymi aresztami. W 1986 została rozwiązana, a następnie reaktywowana w 1994. W 1997 APPD startowała w wyborach do rady miasta Hamburga i uzyskała 5,3% głosów w dzielnicy St. Pauli, lokując się jako czwarta najczęściej popierana partia w tym okręgu. W 1998 partia ta startowała w wyborach do Bundestagu z kandydatem na kanclerza – Karlem Nagelem, użyto wówczas sloganów „Arbeit ist Scheiße” (z niem.: Praca to gówno), „Saufen! Saufen! Jeden Tag nur saufen” (z niem.: Pić, pić, każdego dnia tylko pić). Liderzy partii obiecali wyborcom, że jeżeli dostaną się do Bundestagu, to zorganizują dla nich ogromną imprezę z darmowym piwem. Ostatecznie APPD uzyskała ok. 35 000 głosów (0,1%) i przegrała w wyborach, wyprzedziła jednak partię takie jak Społeczny Wolnościowy Ruch Solidarnościowy (BüSo) oraz DKP. Po porażce partia została rozwiązana. W grudniu 2000 APPD została ponownie reaktywowana w Monachium, jednak nie startowała w wyborach do Bundestagu w 2002. Ugrupowanie uzyskało wystarczającą liczbę podpisów by wystąpić w wyborach do Parlamentu Europejskiego, co jednak nie nastąpiło, gdyż niemiecki serwis pocztowy odmówił wysyłania wiadomości ówczesnemu liderowi partii, Christophowi Grossmannowi. W następnym roku APPD kandydowała do Bundestagu. W rezultacie kolejnej porażki, w 2006 partia została rozbita na dwa mniejsze ugrupowania: Pogo-Partei i APPD.

Slogany

APPD stosowała w kampaniach następujące slogany:

• Arbeit ist Scheiße (z niem.: Praca to gówno, satyra na hasło Arbeit macht frei).
• Politik ist Scheiße (z niem.: Polityka to gówno).
• Schule ist Scheiße (z niem.: Szkoła to gówno).
• Dumm aber glücklich (z niem.: Głupi, ale szczęśliwi).
• Asoziale an die Macht (z niem.: Władza dla aspołecznych).
• Fick Heil (z niem.: Chwała jebaniu”, satyra na hasło Sieg heil).
• Meine Stimme für den Müll! (z niem.: Mój głos na śmietnik)
• Saufen, saufen, jeden Tag nur saufen (Z niem.: Chlać, chlać, całymi dniami tylko chlać).

Zobacz też

• Partie polityczne w Niemczech