Niezłomny (film 1958)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niezłomny
Коммунист
Ilustracja
Jewgienij Urbanski w scenie z filmu w grafice z 2003 roku
Gatunek

dramat społeczno-obyczajowy

Rok produkcji

1957

Data premiery

3 lutego 1958

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

111 min

Reżyseria

Julij Rajzman

Scenariusz

Jewgienij Gabriłowicz

Główne role

Jewgienij Urbanski

Muzyka

Rodion Szczedrin

Scenografia

Michaił Bogdanow,
Giennadij Mjasnikow

Kostiumy

Walientin Pierielotow

Produkcja

Mosfilm

Wytwórnia

Mosfilm

Dystrybucja

Mosfilm

Nagrody
1959 – II WFF (Kijów), nagrody w kategoriach: najlepsza reżyseria, najlepsza rola męska, najlepszy film fabularny

Niezłomny (org. Коммунист) – radziecki dramat społeczno-obyczajowy z 1957 roku w reżyserii Julija Rajzmana. Jeden z najgłośniejszych obrazów radzieckiego kina produkcyjnego, pierwszy w karierze jednego z najwybitniejszych aktorów kina radzieckiego lat 60. Jewgienija Urbanskiego[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Rok 1918, okres rewolucji bolszewickiej w Rosji. Do niedużej wsi Zagory przybywa frontowiec-komunista Wasilij Gubanow, aby pracować na budowie miejscowej elektrowni. Od razu napotyka na wiele trudności, typowych dla pierwszego okresu industrializacji Rosji Radzieckiej. Za miejsce do spania na podłodze u miejscowego chłopa musi wręczyć „łapówkę” w postaci kilku grudek cukru.

Partia, jako zaufanemu człowiekowi, powierza mu stanowisko kierownika budowlanego magazynu. Nie jest to w smak miejscowym kułakom pod wodzą byłego popa Jakowa – dotychczasowego kierownika magazynu. Przed przyjazdem Gubanowa traktowali oni magazyn jako źródło sowitych zysków pochodzących z defraudacji. Gubanow zaprowadza nowe porządki, zwalnia dotychczasową obsadę magazynu wraz z Jakowem i zaczyna prowadzić go w sposób rzetelny. Okazuje się być człowiekiem bez reszty oddanym swojej pracy i ideom partii komunistycznej. Celem pozyskania materiałów niezbędnych do prowadzenia budowy nie waha się nawet udać do Moskwy by na Kremlu spotkać z samym Lenienm. Szybko zyskuje sobie wrogów w postaci kułaków i wszelkiego rodzaju kombinatorów, jednak również uznanie prostych chłopów i robotników. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że Gubanow zakochuje się z w pięknej Aniucie – żonie gospodarza u którego onegdaj wynajął kąt do spania. Aniuta odwzajemnia uczucie, i szykanowana przez męża i jego popleczników, w końcu porzuca go, rozpoczynając pracę na budowie elektrowni. Mieszka w baraku wraz z innymi niewykwalifikowanymi robotnicami. Ponieważ nie umie nawet czytać i pisać, zapisuje się na wieczorowe kursy. Gubanow spotyka się z nią pewnego wieczora, jednak nie jest świadom jej sytuacji – bez reszty pochłania go praca na budowie.

W tym samym czasie „biali” kontratakują, większość mężczyzn odchodzi na front, a lokalna społeczność głoduje pozbawiona dostaw. Gubanow samotnie wyrusza na poszukiwanie pociągu z mąką, który utkwił gdzieś po drodze. Gdy go odnajduje, okazuje się, że skład stoi z powodu braku węgla. Gubanow chwyta do ręki siekierę i samotnie, wykpiwany przez obsługę składu, zaczyna rąbać drzewa w pobliskim lesie celem uzyskania paliwa dla lokomotywy. Po całej nocy rąbania, nad ranem, zachęcona jego przykładem do wycinki przystępuje również obsługa pociągu. W końcu wyrąbują ilość drzew odpowiednią, aby napalić pod kotłem lokomotywy i uruchomić pociąg. W tym samym czasie Aniuta leży w szpitalu w połogu po urodzeniu dziecka będącego owocem schadzki z Gubanowem. Jest świadkiem wielkiego pożaru będącego wynikiem podpalenia budowy przez ludzi Jakowa (spaleniu ulegają niemal wszystkie drewniane obiekty). Banda Jakowa napada również na pociąg z mąką. Grabieży mienia próbuje próbuje zapobiec Głubow, jednak ginie zastrzelony przez Stiepana – jednego z kułaków i byłego konkurenta Aniuty. Po pogrzebie Gubanowa, Aniuta z noworodkiem na ręku opuszcza wieś odchodząc ku nowemu życiu.

Cała ta filmowa historia opowiedziana zostaje przez głos zza kadru – syna Aniuty i Wasilija, który po latach wspomina okoliczności spotkania się swoich rodziców.

Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]

  • Jewgienij Urbanski – Wasilij Gubanow
  • Sofia Pawłowa – Aniuta
  • Boris Smirnow – Lenin
  • Jewgienij Szutow – Fiodor, mąż Aniuty
  • Siergiej Jakowlew – Denis, najbliższy współpracownik Gubanowa
  • Walientin Zubkow – kułak Stiepan, zabójca Gubanowa
  • Wiktor Kołpakow – były pop Jakow
  • Władimir Adlerow – tow. Zimnij
  • Iwan Kaszyrin – maszynista
  • Arkadij Smirnow – tow. Chramczenko
  • Iwan Kowal-Samborski – brodaty robotnik
  • Władimir Picek – zawiadowca stacji
  • Daniił Nietriebin – maszynista
  • Walentina Ananina – Frosia
  • Bykadorow Jewgienij – maszynista
  • Władimir Fierapontow – wartownik na Kremlu
  • Parfionow Nikołaj – działacz partyjny
  • Wiaczesław Niewinnyj – robotnik
  • Walentina Władimirowa – robotnica
  • Izolda Izwicka – sekretarka Lenina

i inni.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rostisław Jurieniew: Historia filmu radzieckiego. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977, s. 235-236.
  • Zbigniew Pitrea: Zbigniew Pitera: Nowy film radziecki. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1967, s. 83.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]