Nikołaj Nikołaew

Nikołaj Nikołaew
Николай Николаев
Pełne imię i nazwisko	Nikołaj Petrow Nikołaew
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1887 ; Szumen
Data śmierci	21 lipca 1961
	Minister edukacji
Okres	od 23 października 1936; do 24 stycznia 1938
Poprzednik	Dimityr Miszajkow
Następca	Georgi Manew
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 24 stycznia 1938; do 14 listopada 1938
Poprzednik	Iwan Krasnowski
Następca	Nikoła Nedew

Nikołaj Nikołaew (bułg. Николай Петров Николаев, ur. 28 stycznia 1887 w Szumenie, zm. 21 lipca 1961 w Sztokholmie) – bułgarski wojskowy, prawnik i polityk, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 25. kadencji, minister edukacji w latach 1936–1938, minister spraw wewnętrznych Bułgarii w roku 1938^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1906 ukończył szkołę wojskową w Sofii, w stopniu podporucznika., a następnie odbył studia prawnicze w jednej ze szkół wojskowych w Rosji. Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca szwadronu w 10 pułku kawalerii. W 1913 uzyskał awans na stopień kapitana^[1]. W czasie I wojny światowej służył jako sędzia wojskowy 1 Dywizji Kawalerii, gdzie przewodniczył obradom sądu wojskowego. W 1920 przeszedł do rezerwy w stopniu podpułkownika. W 1924 ukończył studia z zakresu ekonomii i nauk politycznych na Uniwersytecie Paryskim. Po powrocie do kraju związał się z Porozumieniem Demokratycznym i rozpoczął pracę w ministerstwie spraw zagranicznych. Był redaktorem naczelnym czasopisma La Bulgarie^[1]. W latach 1925–1935 wykładał prawo w Akademii Wojskowej w Sofii^[1].

W 1935 awansował na stanowisko sekretarza generalnego w ministerstwie spraw zagranicznych. W 1936 przewodniczył delegacji bułgarskiej na konferencji w Montreux. W 1936 objął stanowisko ministra oświaty, a w 1938 ministra spraw wewnętrznych w gabinecie Georgi Kjoseiwanowa^[1]. W czasie II wojny światowej był ambasadorem Bułgarii w Szwecji. Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 zdecydował się pozostać w Szwecji. Był wykładowcą prawa na uniwersytecie w Uppsali^[2].

Był żonaty (żona Anna Marija), miał dwoje dzieci (Radę i Kamena). W 1994 ukazało się pośmiertne wydanie pamiętników Nikołaewa (Fragmenti ot memoari).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 326–327. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ Д-Р НИКОЛАЙ НИКОЛАЕВ ЗА БЪЛГАРСКИЯ И ЗА „МАКЕДОНСКИЯ” ЕЗИК. sitebulgarizaedno.com. [dostęp 2020-03-22]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 326–327. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszew-1] Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 326–327. ISBN 978-954-430-603-8.

[site-2] Д-Р НИКОЛАЙ НИКОЛАЕВ ЗА БЪЛГАРСКИЯ И ЗА „МАКЕДОНСКИЯ” ЕЗИК. sitebulgarizaedno.com. [dostęp 2020-03-22]. (bułg.).

[1]

[2]