Nikołaj Szaronow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Szaronow
Ilustracja
Data urodzenia

1901

Ambasador ZSRR w Polsce
Okres

od 2 czerwca 1939
do 17 września 1939

Poprzednik

Jakow Dawtian

Następca

Aleksandr Bogomołow

Szaronow i jego żona w rozmowie z ministrem spraw zagranicznych RP Józefem Beckiem w czerwcu 1939

Nikołaj Iwanowicz Szaronow (ros. Николай Иванович Шаронов; ur. 1901, zm. ?) – sowiecki dyplomata, ambasador ZSRR w Albanii i w Grecji w latach 1937–1939, ambasador i minister pełnomocny ZSRR w II Rzeczypospolitej od 2 czerwca do 17 września 1939. Od 26 października 1939 do 23 czerwca 1941 poseł ZSRR na Węgrzech[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

8 maja 1939 prezydent RP Ignacy Mościcki zaakceptował Nikołaja Szaronowa na stanowisku desygnowanego ambasadora ZSRR w Polsce[2]. Szaronow złożył listy uwierzytelniające w Warszawie 2 czerwca 1939 wygłaszając przy tym oświadczenie o przyjaznych, dobrosąsiedzkich stosunkach między oboma krajami[3]. Po agresji III Rzeszy na Polskę Nikołaj Szaronow towarzyszył wraz z korpusem dyplomatycznym Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP, ewakuowanemu do Krzemieńca. 10 września 1939 uzyskał zgodę ministra Józefa Becka na przekroczenie granicy polsko-radzieckiej, rzekomo w celu nawiązania bezpośredniego połączenia telefonicznego z Moskwą. Nie było mowy o opuszczeniu Polski na stałe, jednak ambasador już nie powrócił. Świadek tych wydarzeń, dyplomata brazylijski mówił, że

...nie bardzo rozumie, dlaczego ambasador, aby zatelefonować z miejscowości odległej stąd zaledwie o 25 km, potrzebował obładowywać się pięcioma przynajmniej walizami na dachu i jeszcze kilkoma po bokach samochodu [4].

Wraz z jego wyjazdem faktycznemu zakończeniu uległa misja dyplomatów ZSRR w Polsce - na tydzień przed agresją ZSRR na Polskę i jednostronnym zerwaniem stosunków dyplomatycznych przez ZSRR.

17 września 1939 ZSRR uznał jednostronnie ustanie stosunków dyplomatycznych z Polską ogłaszając w nocie do ambasadora RP (nieprzyjętej przez ambasadora) zaprzestanie istnienia państwa polskiego i w konsekwencji nieważność wszystkich umów zawartych pomiędzy ZSRR a Polską, lub umów międzynarodowych z udziałem Polski i ZSRR jako sygnatariuszy[5]. Ambasador RP w ZSRR Wacław Grzybowski po próbie zakwestionowania jego immunitetu dyplomatycznego przez władze ZSRR opuścił ZSRR z polskim personelem dyplomatycznym po interwencji dziekana korpusu, ambasadora III Rzeszy Friedricha von Schulenburg[6].

30 lipca 1941 po układzie Sikorski-Majski stosunki dyplomatyczne wznowiono wstępnie na poziomie chargé d’affaires, następnie od września 1941 na poziomie ambasadorów (po nominacji Stanisława Kota na ambasadora Rządu RP w Moskwie, później Kujbyszewie). Ambasadorem ZSRR przy Rządzie RP na uchodźstwie został akredytowany w Londynie Aleksandr Bogomołow, który sprawował swą funkcję do 26 kwietnia 1943 - ponownego zerwania przez ZSRR stosunków dyplomatycznych z Polską.

Jego dalsze losy są nieznane.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Шаронов Николай Иванович
  2. Agrement dla ambasadora Z. S. R. R.. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 104 z 10 maja 1939. 
  3. Wiktor Sukiennicki, Biała księga: fakty i dokumenty z okresów dwóch wojen światowych Paryż, Instytut Literacki, 1964, s. 56.
  4. A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 45.
  5. Nota rządu ZSRR z 17 września 1939 r.
  6. Jerzy Łojek, Agresja 17 września 1939, Warszawa 1990, s. 75.