Nikołaj Ignatjew
 Nikołaj Ignatjew w 1900 | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 stycznia?/29 stycznia 1832 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 czerwca?/3 lipca 1908 |
| Ambasador Imperium Rosyjskiego w Chinach | |
| Okres |
od 17 lutego 1859 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador Imperium Rosyjskiego w Turcji | |
| Okres |
od 14 lipca 1864 |
| Poprzednik |
Jewgienij Nowikow |
| Następca | |
| Minister własności państwowej | |
| Okres |
od 25 marca 1881 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Michaił Ostrowski |
| Minister Spraw Wewnętrznych | |
| Okres |
od 4 maja 1881 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Nikołaj Pawłowicz Ignatjew, ros. Николай Павлович Игнатьев (ur. 17 stycznia?/29 stycznia 1832 w Petersburgu, zm. 20 czerwca?/3 lipca 1908) – rosyjski hrabia, polityk, dyplomata, rzecznik panslawizmu[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem generała Pawła Ignatjewa. Uczył się w elitarnym Korpusie Paziów i Akademii Sztabu Generalnego. Od 1849 odbywał służbę w Pułku Huzarów w Lejbgwardii. W 1856 zaangażował się w karierę wywiadowczą i dyplomatyczną. W 1860 z wielkim sukcesem[1] pełnił funkcję negocjatora traktatu pekińskiego, w którym Chiny przystały na aneksję rosyjskie w Kraju Ussuryjskim, w tym z Władywostokiem. Od 1864 do 1877 ambasador w Konstantynopolu (stolica Turcji – ob. Stambuł), propagował na tym stanowisku powiększenie protekcji Rosji na wszystkich Słowian mieszkających na Bałkanach. Zyskał przydomek „Ojca Kłamstw”[1]. Jego aspiracje polityczne zostały wcielone w życie na początku 1878, gdy zmusił Turcję do przyjęcia traktatu z San Stefano po odniesieniu nad nią przez Rosjan zwycięstwa militarnego. Układ przewidywał – niezależnie od bezpośrednich nabytków[1] utworzenie autonomicznej Wielkiej Bułgarii. Zwycięstwo idei panslawistycznych okazało się krótkie podobnie jak istnienie Wielkiej Bułgarii[1] – naciski mocarstw zachodnich, których reprezentanci zgromadzili się w czerwcu i lipcu 1878, doprowadziły do rewizji traktatu z San Stefano i zastąpienia go traktatem berlińskim. Przewidywał on jedynie stworzenie niewielkiej Bułgarii, która zachowywała stosunek lenny wobec tureckiego sułtana.
W 1881 na tron wstąpił Aleksander III Romanow, którego poprzednik i ojciec Aleksander II zginął w zamachu bombowym Woli Ludu. Po objęciu przezeń władzy Ignatiew został ministrem spraw wewnętrznych. Stosując metody represyjne[1] miał za zadanie zlikwidować organizację rewolucyjną odpowiedzialną za zamach na cara. Jako równoczesny zwolennik umiarkowanych reform spotkał się z krytyką ze strony Konstantina Pobiedonoscewa. W 1882 został zdymisjonowany.
Na jego nagrobku wyryto poza imieniem i nazwiskiem dwie nazwy: „Pekin” i „San Stefano”[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Onou (red.), The memoirs of Count N. Ignatyev, „Slavonic Review”, 1931–1932
- Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wiesław Horabik, Tadeusz Szafrański (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998, s. 268.
- B. H. Sumner, Russia and the Balkans, 1870–1880, 1937