Nikołaj Skoblin

Nikołaj Skoblin
Николай Владимирович Скоблин
	generał major
Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1893 ; Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	1937 lub 1938 ; Barcelona
	Przebieg służby
Lata służby	przed 1914–1923
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Biała Armia; Rosyjski Związek Ogólnowojskowy
Jednostki	126 Rylski Pułk Piechoty(inne języki), Korniłowski Pułk Uderzeniowy(inne języki), Korniłowska Dywizja Uderzeniowa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; sprawa Korniłowa,; wojna domowa w Rosji
Późniejsza praca	działacz białej emigracji, agent INO NKWD
	Odznaczenia

Nikołaj Władimirowicz Skoblin (ur. 1893, zm. prawdopodobnie 1938) – generał major Białej Armii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął naukę w Czugujewskiej Szkole Wojskowej(inne języki), którą w związku z wybuchem I wojny światowej ukończył w trybie przyśpieszonym w stopniu praporszczyka(inne języki). W carskiej armii dosłużył się stopnia sztabskapitana.

W czasie wojny domowej dowodził w latach 1918-1919, pułkami uderzeniowymi gen. Ławra Korniłowa, brygadą 1919, dywizją 1919–1920. Mianowany na stopień generała majora 26 marca 1920 w Armia Rosyjska Piotra Wrangla.

Po klęsce Białych udał się na emigrację. Na emigracji został agentem NKWD. Razem z żoną Nadieżdą Plewicką(inne języki) uczestniczył w porwaniu szefa Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS), gen. Jewgienija Millera. Miller udając się na umówione przez Skoblina spotkanie z rzekomymi oficerami niemieckiego ataszatu wojskowego i podejrzewając pułapkę – pozostawił współpracownikom szczegółową notatkę. W konsekwencji fakt porwania został ujawniony, a Skoblin zdemaskowany jako agent INO NKWD. Skoblin odegrał prawdopodobnie uprzednio istotną rolę w preparowaniu sprawy marszałka Tuchaczewskiego^[1].

Skoblin planował samodzielnie lub wspólnie z INO NKWD zajęcie stanowiska Millera w ROWS. Po zdemaskowaniu zbiegł, przedostał się do Hiszpanii, jego dalsze losy pozostają nieznane – prawdopodobnie został w Hiszpanii zlikwidowany przez NKWD^[2]. Według Pawła Sudopłatowa został najprawdopodobniej zabity na pokładzie samolotu, którym NKWD wywoziło go z Francji do Hiszpanii, a ciało wyrzucono za burtę. W oficjalnej wersji, we wspomnieniach, Sudopłatow pisze o śmierci podczas nalotu frankistów na Barcelonę w rok później^[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Świętego Jerzego IV klasy
Order św. Mikołaja Cudotwórcy
Znak 1 Kubańskiego (Zimowego) Pochodu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin Archiwum Mitrochina, t.I KGB w Europie i na Zachodzie Poznań 2009 Wyd. Rebis Wyd. II poprawione, ISBN 978-83-7510-348-9. s. 138-139, Walter Kriwicki W tajnej służbie Stalina, Warszawa 2002, ISBN 83-85852-69-7 s. 178-182. O roli Skoblina por też. Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona, ISBN 83-11-08667-2 , s.141-143, 151.
↑ Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona ISBN 83-11-08667-2 s.151
↑ Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012, Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6, s.358.

Bibliografia, literatura, linki[edytuj | edytuj kod]

Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012 Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6 wersja elektroniczna
K. A. Zaleskij, I mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Moskwa: wyd WECZE, 2000.

[1] Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin Archiwum Mitrochina, t.I KGB w Europie i na Zachodzie Poznań 2009 Wyd. Rebis Wyd. II poprawione, ISBN 978-83-7510-348-9. s. 138-139, Walter Kriwicki W tajnej służbie Stalina, Warszawa 2002, ISBN 83-85852-69-7 s. 178-182. O roli Skoblina por też. Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona, ISBN 83-11-08667-2 , s.141-143, 151.

[2] Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona ISBN 83-11-08667-2 s.151

[3] Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012, Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6, s.358.

[1]

[2]

[3]