Hiperseksualność
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| DSM-IV |
302.9 |
Hiperseksualność, hiperlibidemia – dysfunkcja seksualna objawiająca się ciągłą, wyniszczającą i uporczywą potrzebą uprawiania stosunków płciowych, przesłaniającą inne potrzeby. U kobiet dysfunkcja ta określana jest jako nimfomania, natomiast u mężczyzn jako satyryzm (satyriasis). Hiperseksualność odnosząca się do innych zwierząt niż człowiek to snębica.
Norma potrzeb seksualnych[edytuj | edytuj kod]
Nie można określić uniwersalnej normy częstości odbywania stosunków seksualnych ani normy potrzeb. Jednak pewne formy zachowań sprawiają problemy zarówno podmiotom, jak i ich otoczeniu, czasami prowadzą do konfliktów, w tym także do konfliktów z prawem. Silny popęd często stanowi poważną, przeszkadzającą w życiu trudność w okresie dorastania, zwłaszcza jeśli zbyt młody wiek ogranicza jego zaspokojenie.
Nadmierny popęd seksualny połączony z poszukiwaniem nowych partnerów i podejmowanie współżycia w każdej, nawet nie sprzyjającej temu okoliczności, bywa wyrazem uzależnienia seksualnego. Często wiąże się z potrzebą przeżywania napięcia w sytuacjach skrajnego ryzyka, często także z uporczywym, nieraz panicznym, dążeniem do uzyskania potwierdzenia własnej sprawności. Uzyskanie satysfakcji poprzez zdobywanie nowych partnerów jest wówczas związane raczej z sukcesem uwodzenia, niż z powstaniem nowego, atrakcyjnego związku.
Wyobrażenia o patologicznym charakterze dużych potrzeb seksualnych, nawet zaspokajanych w częstym współżyciu z tylko jednym partnerem, są nieraz przyczyną lęków i poczucia istnienia zaburzeń zdrowia. Są więc jednym z czynników, powodujących uznanie się za chorego.
Zasadność rozpoznawania tej dysfunkcji seksualnej jest jednak bardzo wątpliwa.
Diagnoza różnicowa[edytuj | edytuj kod]
Hiperseksualność prawie nigdy nie jest samodzielnym, wyizolowanym objawem – najczęściej jest to element innych zaburzeń, na przykład nerwicowych lub afektywnych – zwykle epizodu manii. Zjawisko nadmiernego pociągu płciowego (hiperseksualność) towarzyszy jako objaw pewnym zaburzeniom neurologicznym (np. zespołowi Klüvera-Bucy’ego). Hiperlibidemia może być reakcją sytuacyjną (np. w kontaktach z określoną osobą). Diagnoza hiperseksualności zawsze zależy od oceny indywidualnej normy seksuologicznej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Lew-Starowicz, Zygmunt Zdrojewicz, Stanisław Dulko: Leksykon seksuologiczny. Wrocław: Wydawnictwo Continuo, 2002, s. 71. ISBN 83-86682-80-9.
- Zbigniew Lew-Starowicz: Leczenie czynnościowych zaburzeń seksualnych. Warszawa: PZWL, 1985, s. 231–233. ISBN 83-200-0828-X.
